چند روز پیش توی نمازخونه ،بعد از نماز ،یکی از بچه ها بلند شد و با صدای رسا و دردمند فریاد زد:رفقا امام زمان رو حتما دعا کنید.

شاید اولش به نظر عجیب میومد که یهو یکی از وسط جمعیت این کار رو انجام بده،حداقل برای مثل منی عجیب غریب بود.ولی وقتی دقت کردم فهمیدم همیشه این کار رو میکنه.هر جایی رو که پیدا میکنه درد دلش رو باز میکنه و از طلبه ها عاجزانه درخواست میکنه تا امامش رو دعا کنند.

خیلی رفتم توی فکر ،کاش مثل منی که عمریه به اسم امام زمان نون و نمک این سفره رو میخورم ،مثل این رفیقمون درد داشتم،دردی که وسط هر جمعی بلندت کنه تا فریاد کمک یوسف زهرا رو بزنی

ای کاش فراموش نمیکردم که روز اول به اسم سربازی امام زمان زیر این بیرق جمع شدم وگرنه این بیرق نیز صفایی ندارد

هیچ صفایی،چرا که صفای هر محفلی به صاحب آن محفل است

پس ای صاحب محفل های ما بیا

بیا که عمریست در فراقت خمود و خسته و گریان گشته ایم،بیا

بیا نه برای دل داغدیده ما،بلکه برای آرامش دل مادرت ،زهرا

بیا که دیگر جهان تاب دوریت را ندارد

بیا…