قبل نوشت: چند روز قبل همراه با جمعی از دوستان مشرف شدیم به مشهد مقدس و نائب الزیاره شما شدیم

جمع خوب و یک دستی بودیم که سفرمان را به یاد ماندنی کرد.

——————

جایتان خالی بود در بارگاه ملکوتی امام مهربانی ها 

تا وارد حرم نشدی در مخیلات ذهن ات نمی گنجد که به پا بوسی آقا دعوت شده ای 

وارد صحن و سرایش که می شوی انگار در رویای شیرینی به سر می بری …

سلام می کنی و اذن دخول می خوانی 

دلت می گیرد خجالت  می کشی که با چه رویی 

و به کدامین عمل صالح ات اذن دخول می خوانی 

اشک امانت را می برد نفس نفس می زنی 

و کسب اجازه می کنی برای وارد شدن به بهشت زمینی 

از شرمساری و کوله بار گناهت سر بلند نمی کنی 

در دلت غوغایی است 

یادت می افته که در مقابل امام مهربانی ها ایستاده ای دلت کمی آرام می شود 

یاد داستان موسی و باران و بنده ی توبه کار می افتی 

و اشک سیل هایت همچنان جاری است در دلت توبه ای می کنی در محضر امامت 

قدم هایت را به آهستگی بر می داری و شوق زیارت در وجودت آتشی به پا 

می کند 

حسودی می کنی به کبوترهای حرم و آرزویی می کنی در دلت که کاش به جای کبوترهای حرمت بودم …

و همچنان ورد لبت سلام کردن و نجوا کردن است 

به این سلام که می رسی می ایستی تعجب می کنی السلام علیک یا غریب الغربا 

و کلمه غریب را به چندین بار زمزمه می کنی غریب غریب غریب 

غریب و این همه دلسوخته غریب و این همه عاشق غریب و این همه مهمان 

پس به غریب کربلا چه باید گفت نه غریب واژه ی مناسبی برای بارگاه تو نیست 

غریب برای بقیع است که غریب است 

چشم باز می کنی می بینی روبه روی ضریح مطهر ایستاده ای هق هق گریه امانت را می برد کم می آوری نیاز به اشک داری 

پر از نیاز و التماس می شوی 

ناگاه می بینی همه حال تو را دارن و هق هق گریه فضا را پر کرده است 

نماز می خوانی اوج می گیری در حرم کبریای اش 

احساس همان کبوتری را داری که تا چند لحظه ی پیش حسودیش را می کردی 

آرام که شدی نمی توانی دل بکنی گوشه ای می نشینی و ریه های پر از گناهت را با اکسیژن پاک و مطهر حرمش پر می کنی

ریه هایت حال می کنند 

زمزمه کرب و بلا ورد زبانت می شود 

هر کی می خواد کرب و بلا …….میره پیش امام رضا 

دوباره اشک هایت سرازیر می شود 

با این تفاوت که احساس می کنی اشک هایت هم سبک شده اند یا عشق بازی را یاد گرفته اند…..

دل کندن سخت است سخت ولی به امید طلب دوباره دست بر سینه از بارگاه ملکوتی اش خارج می شوی ….

اما این بار ؛با پایی که رفته بودی خارج نمی شوی با بال هایی که گرفته ای پرواز می کنی و اوج می گیری ….

وبلاگ همسر یک طلبه