جمعه شد اما نمیدانم که دلدارم کجاست!
من خریدارش شدم زنبیل ِبازارم کجاست؟

دسته گل هایی برایش چیده ام از باغمان
باغبان با من بگو ماه شب ِ تارم کجاست؟

جای ِ ماه آسمان عکس از نگاهش می کشم
هرچه میگردم نمیدانم که پرگارم کجاست؟

خط بخط حرف دلم راچیده ام بر روی هم
بامن ای مادربگو دفتر وَ خودکارم کجاست؟

می روم در کُنجِ ایوان دیده بر راهش نهم
شاید آرامم کند فندک وَ سیگارم کجاست؟

نذر ِ دیدارش فراوان روزه ها دارم به دل
ربنا سر داده شد خرمایِ افطارم کجاست؟

گشته ام انگشت نمای مردو زن پیروجوان
از کجا فهمیده اند ایراد ِ رفتارم کجاست؟

ای خدا مُردم ز دوری عصرجمعه سر رسيد
خواهشا با من بگو اربابِ دربارم کجاست؟

این روزها که در روزمرگی هایمان گم شده ایم

و یا سخت به تکاپوی برنامه ریزی بری سال جدید هستم یادمان باشد

سال جدید هنوز نیامده و نباید غم و غصه آن را بخوریم در این روزهای آخر سال که هستیم زندگی کنیم.

که زندگی همین آن است نه دیروز که گذشته و نه فردا که نیامده!

تو را
از شیر
می گیرند
تا بوی
کودکیت را
از یاد ببری ـ ـ ـ ـ

و این اولین
تجربه انسان
است برای
از دست دادن
چیزی که
دوستش
می دارد

و
بعدها
یاد می گیری
که خیلی
چیزها را که
دوست داری
از دست بدهی

از
عروسک هایت
تا
آدم های
دور و برت ـ ـ ـ ـ
تا
پــــــــــــــــدر ،
مـــــــــــــــــادر ،
خـــــــــــــــــــواهر ،
بـــــــــــــــــــــــرادر ،
پــــــــــــــــدربزرگ ،
مـــــــــــــــــادربزرگ ، هـــــــــــــــــــــــــــــــــمسر ،
فــــــــــــــــــــــــــرزند ،
رفـــــــــــــــــــــــــــــــــــیق ،

و
عشق های
فراموش
نشدنی

همه ی زندگی,,
صحنه های یک
فیلم است

سعی کنید
از
هر سکانس و
صحنه فیلم
لذت ببرید ،

نگران
آخر فیلم
نباشید ،

هر وقت
فیلم
تمام شد
خودش
می نویسد

پایان

عید واقعی از آن کسی است که پایان سالش را جشن بگیرد ،

نه آغاز سالی که از آن بی خبر است .

” آخر سالت  قشنگ “

پنجره ها همیشه با خود جادویی خیال انگیز دارند. پنجره ها مثل دل آدم ها هستند. گاهی به زمستانی می گیرند، گاهی به بارانی می گریند، گاهی به جوانه ای شاد و خرسندند و گاهی به آمدن یاری ،پر از اشتیاق و شور می شوند. پنجره ها هم مانند آدم ها هر کدامشان یک آواز دارند، یک ترانه ، یک طنین جاودانه.
چشمان پنجره ها همچون چشم آدم ها عمق دارد ، ژرفایی رو به سوی دنیایی خاص. هر کدامشان یک نگاه را به آدمها هدیه می دهند، پنجره ها هر کدامشان گوشه ای از آسمانند.
این روزها پنجره ها دلشان شاد است، لبخند می زنند ، هر کدامشان دریچه ای هستند رو به بهار. این روزهای اسفند ماه ، این روزهای پایان سال ، حکایتی دیگر دارند این دریچه های آبی. هر کدامشان را دستی می گشاید تا غباری را بشوید ، تا نسیمی را به خانه راه دهد و شیشه ی دلی را صیقل دهد.
هر کدامشان به شوقی باز می شوند و به ترانه ای، هم رقص عطر نرگس های مست می گردند. پنجره های اسفند ماه این همزبانان قدیمی با لبخند مهرشان ، روشنایی بهار را می تابانند بر سر ودوش خانه های چشم به راه.
پنجره های اسفند ماه شوق رهایی اند بر دستان بسته ی اتاقک های سرد. دروازه های مهرند و مژده رسان بهار نو.
حکایت این روزهای پنجره ها شنیدنی است . پنجره های اسفند را بگشاییم تا نسیم بوزد بر خیال سبز خانه هامان.
اعظم مهری

شهر مدینه غصه و غم دارد امشب
حال و هوایی پر ز ماتم دارد امشب

یک یاس پرپر دارد امّا خانه وحی
چشم علی اشک دمادم دارد امشب

او مادر ارباب مظلومم حسین است
در سینه اش داغ محرّم دارد امشب

بوی محرّم می دهد شهر مدینه
چیزی مگر از کربلا کم دارد امشب

امشب نشد دیگر نماز شب بخواند
زهرای اطهر قامتی خم دارد امشب

بر روی رخسار تو مانده جای سیلی
مهتاب رویت شد خسوف از رنگ نیلی

آقا سلام، روضه مادر شروع شد

باران اشک های مکرر شروع شد

آقا اجازه هست بخوانم برایتان

این اتفاق از دم یک در شروع شد

تا ریشه های چادر خاکی مادرت

آتش گرفت،روضه معجر شروع شد

فریاد های مادر پهلو شکسته ات

تا شد فشار در دو برابر شروع شد

این ماجرا رسید به آنجا که نیمه شب

بی اختیار گریه حیدر شروع شد

وقتی رسید قصه به اینجای شعر من

ایام خانه داری دختر شروع شد ..

دختر رسید تا خود آن لحظه ای که ظهر

یک ماجرا به قافیه سر شروع شد