یکی از چهار عید بزرگ اسلامی، عید سعید فطر است که از ان گاه با عنوان جشن بازگشت به فطرت یاد می شود؛ زیرا مسلمانان پس از یک ماه روزه داری و تهذیب نفس و تصفیه ی روح و جان و پاکی از تمام آلودگی های ظاهری و باطنی که بر خلاف فطرت آنهاست، خود را پاک کرده و به فطرت واقعی خود برگشته اند. بنابراین به طور طبیعی با فرا رسیدن عید سعید فطر نوعی شادی و لذت درونی در خود احساس می کنند.

امیر مؤمنان، علی(ع) این روز مبارک را به روز رستاخیز تشبیه کرده، می فرمایند: ای مردم! این روز، روزی است که نیکوکاران درآن پاداش می گیرند و زیان کاران و تبهکاران در آن ناامید می شوند و این، شباهتی است به روز قیامت دارد. پس با خروج از منازل و ره سپاری به سوی جایگاه نماز عید، خروجتان از قبر و رفتنتان به سوی پروردگار را به یاد آورید  و با ایستادن در جایگاه نماز، ایستادن در برابر پروردگارتان را یاد کنید و با بازگشت به سوی منازل خود بازگشتتان به سوی منازلتان در بهشت برین را متذکر شوید.

ای بندگان خدا! کمترین چیزی که به زنان و مردان روزه دار داده می شود، این است که فرشته ای در آخرین روز ماه رمضان به آنان ندا می دهد و می گوید: هان؛ بشارتتان باد ای بندگان خدا که گناهان گذشته تان آمرزیده شد. پس دغدغه آینده ی خویش را داشته باشید که چگونه بقیه ی ایام را بگذرانید.( محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج 7، ص 131-132)