قبل نوشت:

لیله الرغائب هم گذشت، رجب به نیمه نزدیک می شود، بعد شعبان است و در انتها می رسیم به رمضان ماه میهمانی خدا…
روزهای می گذرد و فرصت برای این مهمانی و محیا شدن برای آن روزها  کمتر می شود.

سلام بر شما!
قدمت به روی چشم. در ماه رجب که ماه دعاست می خواهم یک قدم برایت بردارم و دعایت کنم.
هر که هستی، هر کجا هستی، تصمیم دارم با اسم برایت دعا کنم،
البته من اهل کشف و کرامت نیستم، اما این قدر سرم میشود اگر کسی از من درخواست دعا داشته باشد، تنگ نظری و تنبلی به خرج ندهم و برایش دعا کنم. پس اسمت را به لیست پایین اضافه کن قول میدهم دست کم یکبار با اسم برایت دعا کنم. خودت هم بهتر میدانی که استجابت دست دیگری است، اما این قول را میدهم که این دعا اثر مثبتی در زندگی ات بگذارد. چون این یکی را مطئنم. البته این را هم از معارف دینی یاد گرفته ام که دعا چنین اثری دارد.
قصدم این نیست که بازدید سایت بالا رود. می خواهم سهمی در هدایت تو داشته باشم. البته توجه داری که خودم هم از این دعا بی نصیب نیستم. چون برای هر که دعا کنی برای خودت هم مستجاب است.
منتی هم بر تو ندارم، ما که قرار نیست همدیگر را ببینیم. این از همان کارهایی است که قرار است در دجله انداخته شود، دجله که چه عرض کنم، به اقیانوس بیکران رحمت الهی وصل شود.

پی نوشت:
یک طلبه با ذوق این مطلب را با عنوان «سفارش دعا» در وبسایت خود درج کرده است

از امام علی النقی (علیه السلام) چند یادگاری برای ما رسیده است که متاسفانه در بین شیعیان نیز غریب و ناشناخته است. خیی از ما این این یادگاری ها را می شناسیم اما نمی دانیم از کجا و چه زمانی به سنت هایمان وارد شده است. می گوییم ثواب دارد، حاجت می گیریم و …

اما نمی دانیم اول بار از طرف چه کسی به انجام آن توصیه شده ایم:

ادامه »

امام هادی (ع) صبح روز ۱۵ ذی‌حجه سال ۲۱۲ هجری به دنیا آمد‌ و‌ نخستین فرزند پیشوای نهم شیعیان در اطراف مد‌ینه، شهر نورانی پیامبر عظیم الشأن اسلام و در محلی به نام ” صریا ” دیده به جهان گشود؛ نام شریف دهمین امام شیعیان حضرت امام هادی (ع)علی است و مشهورترین القاب ایشان ” نقی ” و ” هادی ” و کنیه‌اش ابوالحسن است.

شعری از سید حمیدرضا برقعی

یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
 
از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
محکماتِ کلماتِ تو مسلمانم کرد
 
کلماتی که همه بال و پر پرواز است
مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است
 
کلماتی که پر از رایحه غار حراست
خط به خط جامعه آیینه قرآن خداست
 
عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
لب به لب کاسه ظرفیت من پر شده است
 
همه عمر دمادم نسرودیم از تو
قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو
 
من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم
عرق شرم به پیشانیِ دفتر دارم
 
شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو  
 
دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد
 
بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم

تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران!
دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران!
 
من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
کلماتم کلماتی ست حقیر ای باران!
 
یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران!
 
نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران!
 
ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
ما که از نسل غدیریم، غدیر ای باران!
 
پسر حضرت دریا! دل ما را دریاب
ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران!
 
سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران!
*
بگذارید کمی از غمتان بنویسم
دو سه خط روضه از این درد نهان بنویسم
 
گریه بر داغ شما عین ثواب است ثواب
بار دیگر پسر فاطمه و بزم شراب…

ادامه »

«خدا را پیوسته برای هدایت مردم، حجت‌هاست. امام هادى(ع)، هادى امت و هدایت‌یافته غیب بود.
فروغی که از خورشید وجودش می‌تابید، روشن‌گر افکار و راهنمای مردم بیدار بود. ظلمت حاکم، آن حق مظلوم را به زندان افکند و در حصر نهاد، ولی آن نور زندانى، پیوسته روشنایی می‌بخشید و بر دل‌های محبان حکومت داشت؛ نه با سلاح، که با فلاح؛ نه با قدرت نظامى، که با فضیلت اخلاقى.
سخن‌چینان از جاذبه معنوی و برتری علمی‌اش در آتش حسد می‌‌سوختند و حاکمان، او را رقیب حکومت می‌دانستند. او را از مدینه به سامرا بردند تا مدینه بی‌خورشید بماند و پروانه‌ها، سرگردان و شیعه، پریشان، ولی خلفای کوردل عباسى، کورتر از آن بودند که فروغ جهان‌تاب او را درک کنند.
آنچه او را محبوب دل‌ها ساخته بود، پیوند با خدا، تکیه بر خالق، غنای از مخلوق، وارستگی از دنیا، وابستگی به ابدیت و دلدادگی به عبادت بود.
سلام بر جان روشن و ضمیر فروزانش که با نیایش و نجوا با خدا مأنوس بود و سجاده و سحر، گواه یک عمر تهجد و شب‌زنده‌داری‌اش بود».

سید محمدصادق میرقیصرى

شیخ‌الطائفه (شیخ طوسی) در رجال خود، اصحاب و شاگردان امام محمدباقر(ع) را 462 نفر مرد و 2 زن دانسته که در میان آن‌ها برخی از نظر اعتبار و وثاقت و ملازمت با امام باقر(ع) را داشتند.

در این میان عده‌ای از ایرانیان افتخار شاگردی و ملازمت با امام محمدباقر(ع) را داشتند که به مناسبت سالروز ولادت سراسر نور باقر آل‌محمد(ص) به معرفی «3 تن از اصحاب ایرانی امام باقر(ع)» نوشته سید حسن قریشی می‌پردازیم:

ادامه »