گاهی فکر می کنم بعضی از سؤال ها باید برای همیشه سؤال بمانند…

باید آدم همه ی زندگی اش را بگذارد و دنبال جواب آنها بدود…

مثل همین “خدا کجاست".

شاید همه ی عاشق های دنیا که سر به بیابان گذاشته اند و عاقبت در خون خودشان دست و پا زده اند دنبال همین سؤال بوده اند و بیچاره ی همین سؤال شده اند…

عاشق هایی که امروز داستانشان بر سر زبان هاست…عاشق هایی که شاید هیچ وقت تمرینهای کتاب دینی شان را حل نکرده بودند…

کاش اگر بچه ها از ما پرسیدند “خدا کجاست"؛ طوری که انگار داغ دل ما را تازه کرد باشند در آغوششان بکشیم؛ بگوییم عزیزم چه خوب شد که پرسیدی؛ بعد دستشان را بگیریم بگوییم عزیزم بیا با هم دنبال خدا بگردیم… با هم برویم گوشه و کنار زندگی را زیر و رو کنیم…ببینیم خدا کجای زندگی مان است…کجای زندگی مان نیست…به باغچه و گلدان ها سر بزنیم… هر جا رد پای خدا را دیدیم به هم نشان بدهیم و ذوق کنیم… هی تشنه تر بشویم که پس خدا خودش کو… از هر کجا که بوی خدا را حس کردیم؛ هم دیگر را خبر کنیم…

یک کاری کنیم که این سؤال هی بزرگتر بشود…بی تابمان کند… بشود فکر و ذکرمان… بشود آب و نانمان…

گاهی فکر می کنم؛ یک کودک باید چطور کودکی کرده باشد و چطور زندگی کرده باشد و این سؤال ” خدا کجاست” را چطور روز به روز برای خودش بزرگ کرده باشد که وقتی مثلاً سیزده سالش شد و باز مثلاً یک شب عاشورایی؛ بزرگترین سؤال زندگی اش بشود این که: یعنی من هم فردا شهید می شوم؟…

که همین ” خدا کجاست” آنقدر، “بی تاب” و “بی قرار” و “عاشقش” کرده باشد که مرگ برایش از عسل شیرین تر باشد…

ماها هیچ وقت نمی توانیم به اندازه ی آن کودک سیزده ساله بزرگ بشویم… همچین کودکی حتماً باید توی آغوش امام زمانش بزرگ شده باشد…

اما می توانیم زندگی اش را آرزو کنیم… می توانیم بخواهیم… حداقل یکی از حسرت هایمان باشد…

.

آیت‌الله مکارم‌شیرازی در پاسخ به سئوالی نظر خودر را پیرامون درآمد زنان که جز درآمد خانوار محسوب می‌شود یا نه بیان کرد.

سئوال:
احتساب درآمد زنان شاغل دارای همسر، جزو درآمدهای خانوار، با توجه به این‌که شرعا مسئولیتی در قبال هزینه‌های زندگی ندارند، شرعاً چه حکمی دارد؟

پاسخ:
در صورتی که همسر شما حاضر نباشد اموالش را در اختیار شما قرار دهد جزو درآمدتان محسوب نمی‌شود.

احمد بن حنبل(1) از ام سلمى نقل مى کند که:
فاطمه بیمار بود، همان بیمارى که به مرگش انجامید، و من از او مراقبت مى کردم. روزى که حال او بهتر بود و على علیه السلام بخاطر کارهائى که داشت از خانه بیرون رفته بود، به من گفت: برایم آب بیاور.
آب را آوردم و او به بهترین وجه خود را شست.
آنگاه گفت: لباس تازه ام را بیاور.
لباس را آوردم و او پوشید و گفت: زیرانداز مرا وسط اتاق پهن کن.
آنچه را گفت، انجام دادم و او رو به قبله، دستهایش را زیر گونه اش قرار داد و به پهلو خوابید و گفت:
اجل من رسیده است و من خود را پاکیزه کرده ام، پس نباید مرا کسى برهنه کند.
(این را گفت) و از دنیا رفت. بدنبال آن على علیه السلام آمد و من جریان را به او گفتم.
محب طبرى(2) نیز این حدیث را به نقل از احمد درالمناقب و دولابى از ام سلمه روایت مى کند. ابن اثیر (3) نیز آن را از ام سلمى نقل مى کند.
همچنین(4) به نقل از مادر امام باقر علیه السلام روایت مى کند که: فاطمه علیهاالسلام به اسماء دختر عمیس فرمود: من از اینکه (فقط) پارچه اى روى جسد زن مى اندازند تا او را بپوشانند، بدم مى آید.
اسماء گفت: اى دختر رسول خدا، اجازه دهید آنچه را در سرزمین حبشه دیده ام نشانت دهم.
آنگاه چند چوب نرم آورد و آن را خم کرد و پارچه اى رویش انداخت. فاطمه علیهاالسلام فرمود:
چقدر خوب و زیباست. با آن، جنازه ى زن از مرد تشخیص داده نمى شود. پس هرگاه از دنیا رفتم، تو و على علیه السلام غسلم دهید و کس دیگرى نباشد. وقتى از دنیا رفت، عایشه آمد و خواست وارد شود. اسماء گفت: داخل مشو.
عایشه نزد ابى بکر گلایه کرد و گفت: این خثعمیه (یعنى اسماء) نمى گذارد من در غسل دادن فاطمه شرکت کنم و هودجى چون هودج عروس براى دختر رسول خدا درست کرده است!
پس ابوبکر آمد و کنار در، ایستاد و گفت:
اسماء! چرا همسران رسول خدا را از شرکت در غسل دادن دختر او مانع مى شوى و چرا چیزى مانند هودج عروس براى او ساخته اى؟ اسماء گفت: فاطمه خود از من خواست که نگذارم کسى بر او وارد شود. چیزى را هم که ساخته ام، نمونه اش را برایش ساخته بودم و او خواست چنین چیزى برایش بسازم.
ابوبکر گفت: همان کاری را که فاطمه دستور داده، بکن.
آنگاه ابوبکر بازگشت، و فاطمه(س) را على و اسماء غسل دادند.
محب طبرى نوشته است که این روایت را ابوعمر نقل کرده، دولابى نیز با اختصار آن را آورده و نوشته است:
فاطمه چون تابوت را دید تبسم کرد، او (پس از فوت رسول اکرم صلى اللَّه علیه و آله و سلم) جز در آن روز، تبسم نکرده بود!

1 . مسند احمد بن حنبل، ج 6، ص 461.
2 . ذخائرالعقبى، ص 53
3 . اسدالغابة، ج 5، ص 590.
4 . ذخائرالعقبى، ص 53 و سنن بیهقى، ج 4، ص 34.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر مکارم شیرازی

ثانيه ‌هاي پاياني سال هر چه به سال جديد نزديكتر مي شويم خلوصمان هم در خواندن بيشتر مي شود

يا مقلب القلوب و الابصار یا مدبرالیل و النهار
یا محول الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال

روزهاي اول همه سعيمان را براي اين تغيير مي كنيم

لباس نو، رفتار نو، اخلاق نو

اما همين كه يك ماهي از سال گذشت ديگر يادمان مي رود كه دعا كرده بوديم براي دگرگون شدن حالمان به حالي احسن

يادمان مي رود يك روز نو پوشيديم كه نو بمانيم

نو رفتار كرديم كه رفتار نو ماندگار شود برايمان

چرا دوباره روزمرگي مي آيد سراغمان

چرا يادمان مي رود يك روز آرزوي نو شدن داشتيم  و برايش دعا كرديم و از يك ماه قبل همه زندگيمان را زير و رو كرديم كه رنگ و بوي طراوت و نويي به خود بگيرد؟