اي عزيز !

از پدر پيرت اين كلام گوش گير

كه وقت چنداني تا پايان كار نمانده است.عمرت به سرعت درحال گذر است و چيزي نمي گذرد كه چشم باز ميكني و مي بيني ديگر زماني براي جبران گذشته نمانده است.

حجت را بر من و تو تمام كرده اند و آنچه را كه بايد براي ما بازگو كنند گفته اند.هيچ عذر و بهانه اي براي قدم نگرفتن در مسير خودشناسي و خودسازي نمانده است.

ديگران هر چه ميخواهند بگويند، از دشمني، طرد، رد و انكار آن ها حرجي نيست.ديري نمي پايد كه آن ها نيز آنچه را كه بايد بدانند مي دانند، آنچه را كه بايد بيايند مي يابند و آنچه را كه بايد ببينند مي بينند. تو در صدق، صحت و درستي راهي كه در آن قدم گرفته اي شك و ترديدي به خود راه مده و لازم نيست براي هدايت كساني كه داعي بر فهم وادراك حرف بزرگان ندارند و فقط مي خواهند اشكال تراشي و شبهه پراكني كنند و به رد و انكار ديگران بپردازند و به اندك چيزي، با چوب كفر و الحاد با حقايق برخورد كنند،خود را به زحمت اندازي و مشقت مجادله ي آنان را به تن بخري.

در سكوت باش و به طور كلي خود را از اين گونه امور منصرف دار.به حال خويش باش و فرصت را مغتنم شمار و خود را ارزان مفروش. از سرمايه ي جواني و سلامتي ات كه دو نعمت بزرگ الهي است خوب استفاده كن و در محضر انسان هاي پاك، استاد ديده و صاحب دل، زانو بزن و از وجود پر فيض و مباركشان بهره گير.مبادا با تعصبات بيجا و اوهام و خيالات خود، راه سعادت و رستگاري را برخود ببندي و خود را از ادراك علوم و حقايق محروم سازي و اين چند صباح دنيا را به اموري اشتغال يابي كه از استيفاء آن ها، كمالي براي نشئه ها ي مافوق ماده و خيالت حاصل نمي شود ….

«استاد داود صمدي آملي»

فرزندم ! با قران اين بزرگ كتاب معرفت آشنا شو ، اگر چه با قرائت آن.و راهي از ان به سوي محبوب باز كن و تصور نكن كه قرائت بدون معرفت اثري ندارد كه اين وسوسه شيطان است.

آخر اين كتاب از طرف محبوب است براي تو وبراي همه كس ،و نامه محبوب ؛ محبوب است اگر چه عاشق ومحب ، مفاد ان را نداند و با اين انگيزه ، حب محبوب كه كمال مطلوب است به سراغت ايد و شايد دستت گيرد.

وعده ديدار-نامه 8/2/1361

استاد علامه حسن زاده (دام عزه ) به محاسبه خيلى عنايت داشتند و بر آن تاكيد مى ورزيدند، روزى در محفل درس فرمودند:

عزيزان ! خودتان را حساب كنيد تا مصداق (( يدخلون الجنه يرزقون فيها بغير حساب )) باشيد، از بدى ها استغفار كنيد و از خوبى ها حمد كنيد، كه محاسبه ، مراقبه مى آورد و مراقبه ، حضور و حضور، فتوح به دنبال دارد!
به قدر نیستی تو هستی حق ظاهر می شود

به قدر نیستی تو هستی حق ظاهر می شود. نمی بینی که در رکوع گویی: «سبحان ربی العظیم و بحمده» و در سجده «سبحان ربی الاعلی و بحمده».

نکته ی 121 هزار و یک نکته- علامه حسن زاده آملی

بنده بعضی از طلبه ها را می شناسم که عمد دارند در جایی استخدام نشوند؛ عمد دارند عضو هیئت علمی نشوند. ‏می گویند: برای چه عضو هیئت علمی بشویم؟! ما هر چقدر بخواهید، درس می دهیم و کار می کنیم،‌اما عضو ‏هیئت علمی نمی شویم. بعضی از طلبه ها عمد دارند مدرک درسی نگیرند می گویند: مدرک درسی برای چه ‏بگیریم؟! مدرک بگیریم برای این که یک سازمانی یا دانشگاهی به ما حقوق بدهد یا اعتبار گیرمان بیاد؟! ‏اعتبار را که خدا می دهد،‌رزق هم که دست خداست. اگر درس خواندن مهم است که می خوانیم؛ دیگر برای ‏چه برویم مدرگ بگیریم؟!‏

بنده تصورم این است حتی اگر کسی مدرک بگیرد مدام عنوان مدرک های غیر حوزوی اش را این طرف آن ‏طرف ذکر کند، این هم درصدی از توفیق و نور را کم می کند. شاید بگویید ما کسی را می شناسیم که عنوان ‏غیر حوزوی دارد و توفیق هم دارد. بنده بر اساس این استدلال خواهم گفت اگر این عنوان را نداشت، توفیقش ‏بیشتر بود. با قصد و نیت تدبیر رزق یا اعتبار ،‌سراغ مدرک رفتن، در بسته شدن ذهن انسان و خلاقیت انسان ‏موثر است؛ در بسته شدن راه خدمت انسان و راه اثر انسان،‌موثر است. بالاخره ما طلبه شدیم برای این که انذار ‏بدهیم؛ برای این که برای جامعه ثمره داشته باشیم؛ امرار معاش از طریق طلبگی، این ثمره را کم می کند.

ادامه »

چرا وقت سلام دادن به امام زمان(عج) دستمان روی سرمان میگذاریم؟

پاسخ: مرحوم شیخ عباس قمی در منتهی الامال می‏نویسد: روایت شده که دعبل خزاعی وقتی که قصیده تائیّه خود را برای حضرت امام رضا (ع) سرود چون به این شعر رسید:

خروج امام لا محاله خارج یقوم علی اسم اللَّه بالبرکات

امام رضا (علیه السلام) چون نام قائم را شنید، برخاست و سر خود را به سوی زمین خم کرد، پس از آن کف دست راست خود را بر سر گذاشت و فرمود: «اللهم عجل فرجه و مخرجه و انصرنا به نصراً عزیزاً».

این عمل در عصر امام صادق علیه السلام نیز رایج بوده است خدمت آن حضرت عر ض شد: علت چیست که در موقع ذکر قایم باید قیام کرد؟ در جواب فرمود: صاحب الامر غیبتی دارد بسیار طولانی و از کثرت لطف و محبتی که به دوستانش دارد، هرکس وی را به لقب قائم که اشاره است به دولت او و اظهار تأثیری است از غربت او یاد کند، آن جناب هم نظر لطفی به او خواهد نمود. چون در این حال، مورد توجه امام واقع می شود سزاوار است از باب احترام به پا خیزد و تعجیل فرجش را از خدا بخواهد. پس این رفتار شیعیان، ریشه مذهبی دارد.

و همچنین باید گفت که دست بر سرگذاشتن هنگام بردن نام امام زمان -عج- و یا سلام بر آن حضرت نوعی احترام و تعظیم برای ایشان و نیز اعلام تسلیم بودن برای آن حضرت و آماده بودن برای خدمت به ایشان و پا در رکاب بودن ایشان است . آنچه به عنوان مستند برای بلند شدن هنگام ذكر نام حضرت نقل شده ، روایتی است از امام رضا(ع)كه: نام «قائم» نزد آن حضرت برده شد حضرت ایستادند و دست خود را بر بالای سر نهادند و فرمودند: اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه .

(مستدرك سفینه 8/629)