خوشبختانه پسرها هیچ کدام اهل دنبال کردن یک برنامه کودک خاص نیستند اما به هر حال صابون این برنامه ها به تن ما هم خورده. بماند که بعضی هایشان کلا تحریم شده اند. (مثل پنگول که صرفا بدآموزی دارد.) چند وقت پیش وسط برنامه عمو پورنگ (که آن هم گه گاهی مهمان خانه ماست چون فکر می کردم حداقل هایی از ویژگی های برنامه خوب را دارد،) تبلیغ لازانیا دیدم. اول باورم نمی شد که دارم درست می بینم. بعد کم کم تعجبم جای خودش را به ناراحتی و بعد عصبانیت داد. بلافاصله تلفن را برداشتم و اعتراض خودم را به روابط عمومی صدا و سیما اعلام کردم. اما قطعا این بازخوردهای تک و توک و هر از گاهی برای تغییر یک روند اشتباه کافی نیست.

هفته گذشته در برنامه «سمت خدا» حاج آقای ماندگاری در بحث امر به معروف و نهی از منکر (که واجبی است که کمتر به آن اهمیت می دهیم و خدا می داند که ترکش باعث چه مصیبت هایی برای جامعه مان می شود) به این قضیه اشاره کردند.
ایشان گفتند اصولا در اساس نامه صدا و سیما تبلیغ های تلویزیونی (حتی فارغ از محتوایشان که نوعا ترویج کننده مصرف گرایی و تجمل هستند،) قبل، حین و بعد از برنامه های کودک ممنوع است. چون کودکان بدون قدرت دفاعی و تشخیصی در معرض حملات سنگین این تبلیغ های خوش آب و رنگ و موزیکال(!) قرار می گیرند.

ایشان در طرحی که مطرح کردند، همراهی مردم در این امر به معروف و نهی از منکر اجتماعی را خواستند. بیایید ما هم به وظیفه مان عمل کنیم و به جای لعنت بر تاریکی یک شمع روشن کنیم.
البته این طرح گسترده تر از این بخش است. شامل نظارت بر تمام عملکرد صدا و سیما در سریال سازی و برنامه سازی و تمام تبلیغات تلویزیونی.
و همچنین نظارت مردمی بر بخش های اقتصادی و سیستم بانکی و در نتیجه ی تمام این ها امر به معروف و نهی از منکر تک تک ما.
من تنها بخشی را که مربوط به رویکرد مادرانه و تربیتی وبلاگم هست، مطرح کردم.
برای اطلاع بیشتر از این طرح و همراه شدن با آن:

شماره پیامک سازمان صدا و سیما : ۳۰۰۰۰۱۶۲

تلفن تماس در تهران : ۱۶۲

در شهرستان ها :۰۲۱۲۷۸۱.

منبع: وبلاگ نقش فرزندان در تربیت پدرو مادر

گاهی فکر می کنم بعضی از سؤال ها باید برای همیشه سؤال بمانند…

باید آدم همه ی زندگی اش را بگذارد و دنبال جواب آنها بدود…

مثل همین “خدا کجاست".

شاید همه ی عاشق های دنیا که سر به بیابان گذاشته اند و عاقبت در خون خودشان دست و پا زده اند دنبال همین سؤال بوده اند و بیچاره ی همین سؤال شده اند…

عاشق هایی که امروز داستانشان بر سر زبان هاست…عاشق هایی که شاید هیچ وقت تمرینهای کتاب دینی شان را حل نکرده بودند…

کاش اگر بچه ها از ما پرسیدند “خدا کجاست"؛ طوری که انگار داغ دل ما را تازه کرد باشند در آغوششان بکشیم؛ بگوییم عزیزم چه خوب شد که پرسیدی؛ بعد دستشان را بگیریم بگوییم عزیزم بیا با هم دنبال خدا بگردیم… با هم برویم گوشه و کنار زندگی را زیر و رو کنیم…ببینیم خدا کجای زندگی مان است…کجای زندگی مان نیست…به باغچه و گلدان ها سر بزنیم… هر جا رد پای خدا را دیدیم به هم نشان بدهیم و ذوق کنیم… هی تشنه تر بشویم که پس خدا خودش کو… از هر کجا که بوی خدا را حس کردیم؛ هم دیگر را خبر کنیم…

یک کاری کنیم که این سؤال هی بزرگتر بشود…بی تابمان کند… بشود فکر و ذکرمان… بشود آب و نانمان…

گاهی فکر می کنم؛ یک کودک باید چطور کودکی کرده باشد و چطور زندگی کرده باشد و این سؤال ” خدا کجاست” را چطور روز به روز برای خودش بزرگ کرده باشد که وقتی مثلاً سیزده سالش شد و باز مثلاً یک شب عاشورایی؛ بزرگترین سؤال زندگی اش بشود این که: یعنی من هم فردا شهید می شوم؟…

که همین ” خدا کجاست” آنقدر، “بی تاب” و “بی قرار” و “عاشقش” کرده باشد که مرگ برایش از عسل شیرین تر باشد…

ماها هیچ وقت نمی توانیم به اندازه ی آن کودک سیزده ساله بزرگ بشویم… همچین کودکی حتماً باید توی آغوش امام زمانش بزرگ شده باشد…

اما می توانیم زندگی اش را آرزو کنیم… می توانیم بخواهیم… حداقل یکی از حسرت هایمان باشد…

.

یک روز هم می آید که کم کم یاد می گیرد روی پاهایش بایستد. فقط باید دستش را بگیری تا تمرین قدم برداشتن کند…

یک روز هم می آید که تو دستش را رها می کنی و او یکی دو قدم را تنهایی برمی دارد و کلی ذوق می کند و قبل از این که تعادلش را از دست بدهد دست هایش را باز می کند و خودش را می اندازد توی آغوشت…

یک روز هم می آید که خودش راه می افتد و به این طرف و آن طرف اتاق سرک می کشد. فقط باید هوایش را داشته باشی که مثلا سمت پله ها نرود و دست به چیز خطرناکی نزند و…

یک روز هم می آید که کفش های کوچکش را پایش می کنی و انگشت کوچکت را محکم توی مشتش می گیرد و با هم توی کوچه قدم می زنید… با قدم های کوچک و آهسته… کمی که راه رفت خسته می شود و دوباره دست هایش را باز می کند که بغلش کنی…

یک روز هم می آید که کمی جلوتر از تو شروع می کند به دویدن. تو هم قدم هایت را تندتر برمی داری که فاصله اش با تو زیاد نشود و مثلا به سر خیابان که می رسید می دوی و دستش را می گیری یا بغلش می کنی که یک وقت خطری تهدیدش نکند…

یک روز هم می آید که می فرستی از مغازه های نزدیک برایت خرید کند… کلی هم سفار می کنی که جای دور نرو…فقط از فلانی خرید کن… توی کوچه مواظب ماشین ها باش و … پشت سرش آیة الکرسی می خوانی… اگر چند دقیقه دیر کند دلت هزار را ه می رود… لباس می پوشی می آیی دنبالش ببینی کجا رفته…چی شده…

یک روز هم می آید که دیگر همه ی دنیایش تو نیستی… همه ی دوست داشتنی هایش دور و برش نیستند… اجازه می گیرد که برود با دوست هایش بازی کند…برود به جاهایی که دوست دارد… همه ی سفارش های لازم را می کنی… اجازه می دهی که برود… برایش صدقه کنار می گذاری… حتی می روی توی کوچه یک جور که نفهمد زیر چشمی بازی کردنشان را تماشا می کنی و رد می شوی…چقدر بهش خوش می گذرد…باید یا از بازی خسته بشود یا گرسنه اش بشود یا از رفیق هایش نارفیقی و بی مرامی ببیند تا دوباره یاد تو بیفتد و دلش برای خانه تنگ شود و برگردد…

یک روز هم می آید که می رود…

می رود برای خودش کسی بشود…می رود دنبال سرنوشتش…تو هر روز برایش صدقه کنار می گذاری… برای این که فلان کارش جور شود…فلان خانه را بتواند اجاره کند… فلان مشکلش حل شود…نذر و نیاز می کنی…بعد از نمازها برایش دعا می کنی… حواسش نیست که دارد با دعای تو راه می رود… که فلان پیشرفتش به خاطر فلان نذر توست…که فلان گرفتاری اش به خاطر فلان کدورت توست… فلان خطری که از سرش گذشت به خاطر صدقه های توست..چطور بشود که گرفتاری های روزگار بگذارند که یادتو بیفتد و حالی از تو بپرسد…

یک روز هم می آید که دلت برایش تنگ می شود… می نشینی آلبوم عکس هایش را ورق می زنی… غرق خاطراتت می شوی… یاد بچگی هایش می افتی…یاد روزهای اول قدم برداشتنش… آن یک باری که از پله افتاد و تو سراسیمه دویدی و بغلش کردی… آن قدر توی بغلت گریه کرد تا خوابش برد…

آن روز که توی شلوغی بازار سرگرم بازی شده بود و غیبش زده بود…

آن روز که یواشکی راه افتادی پشت سرش توی کوچه ببینی کجا دارد می رود…

آن روز که دعوایش کردی و با قهر از خانه زد بیرون…

آن روز که….

حالا یک بار خودت را بگذار جای آن طفل و بنشین از اول به همه ی آن روز ها فکر کن…

و به مولایی که گاهی از نزدیک، گاهی از دور مراقب و نگران تو بوده…

تا راه رفتن یاد بگیری…

تا به جایی برسی…

و لابد الان دلتنگ توست…

منبع : وبلاگ نقش فرزندان در تربیت پدرو مادر

آیت‌الله مکارم‌شیرازی در پاسخ به سئوالی نظر خودر را پیرامون درآمد زنان که جز درآمد خانوار محسوب می‌شود یا نه بیان کرد.

سئوال:
احتساب درآمد زنان شاغل دارای همسر، جزو درآمدهای خانوار، با توجه به این‌که شرعا مسئولیتی در قبال هزینه‌های زندگی ندارند، شرعاً چه حکمی دارد؟

پاسخ:
در صورتی که همسر شما حاضر نباشد اموالش را در اختیار شما قرار دهد جزو درآمدتان محسوب نمی‌شود.