بازی برای بچه‌های دیروز معنای دیگری داشت. برای دخترها یک قالیچه کوچک و یک چادر و چند تکه لوازم پلاستیکی آشپزخانه کافی بود تا بهترین بازی دنیا یعنی خاله بازی را ساعت‌ها ادامه دهند و پسرها با جمع کردن چندتا سنگ، بزرگ‌ترین مسابقات دنیای خودشان را برگزار می‌کردند و ساعت‌ها مشغول بودند.

شادی و تحرک که از مهم‌ترین کارکردهای بازی بود در بازی‌های آن روزها وجود داشت و کم‌کم و با گسترش زندگی‌های مدرن، کوچکتر شدن آپارتمان‌ها، دور شدن خانواده‌ها از هم و کم شدن روابط خانوادگی و دوستانه، بازی‌های کودکانه هم دستخوش تغییراتی شد.

اهمیت بازی در دوران کودکی بر کسی پوشیده نیست. اگر خانواده را مبدأ پرورش و تربیت بدانیم، متوجه می‌شویم که پایه‌های تربیتی و پرورشی هر فرد، در همان سنین پایین و در خانواده شکل می‌گیرد. این اصل می‌تواند ابعاد مختلف داشته باشد که یکی از آنها پرورش فکر و جسم کودک است. کارشناسان فرهنگی بازی را اساسی‌ترین نیاز دوران کودکی می‌دانند و معتقدند که بازی نقش بسیار مهمی در جامعه‌پذیری و ایجاد روابط اجتماعی دارد.

کودکان و نوجوانان به وسیله بازی یاد می‌گیرند چطور در نقش‌های اجتماعیشان ظاهر شوند و در جهت اجتماعی شدن و جامعه‌پذیری گام برمی دارند. همچنین بازی، قدرت تخیل کودک را بالا می‌برد و او را خلاق‌تر بار می‌آورد و از سویی، باعث تخلیه هیجان‌هایی می‌شود که اگر انباشته شوند، سلامت جسمی و روحی او را خواهند گرفت.

ادامه »

به نظرم ازدواج خيلي پيچيده است.

زندگي مشترك، پيچيدگي‌هايي دارد كه خيلي متفاوت است با قبل از ازدواج.

وقتي در سن بالا ازدواج مي كني مانند 30 - 35سالگي تأثير اين 30 سال روي آداب، رفتار و طرز نگرشم به زندگي خيلي زياد.

اين مرحله گذشتن از 30 سال و رفتن زير يك سقف، هميشه نيازمند مشورت، راهنمايي و نظر يكي ديگر هم هست. بايد او را هم در همه قضايا در نظر بگيري. نوع احساس مسئوليت‌ات تفاوت مي‌كند. همه‌چيز شکل ديگري به خود مي‌گيرد.و تو تغيير مي كني.

اگر آدم به اين فكر كند كه چه كار لذت‌بخشي است و حتي اين تغييراتي كه در خود آدم ايجاد مي‌شود خيلي خوب است، مطمئناً زندگي دوام بيشتري پيدا مي‌كند.

ولي اگر آدم مقابله كند و اهل تغيير نباشد و من و او به ميان بياورد و… مشكل به‌وجود مي‌آيد.

خيلي وقت‌ها پيش آمده سر يك موضوع كوچك كه دو طرف نخواسته‌اند خودشان را تغيير بدهند، نتيجه‌اش را ديده‌اند.

هر چقدر سن تجرد بيشتر باشد، آدم سخت‌تر وارد دنياي تأهل مي‌شود و چون شخصيتت بيشتر شكل مي‌گيرد، تغيير دادنش هم سخت‌تر مي‌شود.

بگذار يك چيزي بگويم. الان برخي ما با يكي مثلاً 6 سال آشناييم، بعد مي‌رويم 2 سال هم نامزد مي‌شويم، بعد 1 سال هم به عقد هم درمي‌آييم و بعد ازدواج مي‌كنيم. يعني اين 8-7 سالي كه همه‌چيز بكر و تازه است و طرفين مشغول كشف همديگر هستند، همه‌اش در زماني مي‌گذرد كه بي‌فايده است. به همين دليل است كه برخي‌ها بعد از يك سال زندگي مشترك از هم جدا مي‌شوند.

در حقيقت، آن اتفاق و آن لذت كشف، در آن حدود 10 سال، تمام شده و ديگر چيزي باقي نمانده.

اين است که به نظرم خيلي رسوم سنتي خوب بوده‌اند. قديم‌ها، مي‌رفتي خواستگاريِ دختري كه او را نديده بودي و بعد هم ازدواج مي‌كردي و اين 8-7 سالي كه گفتم را مي‌گذراندي و احتمالاً دو تا بچه هم داشتي. ادامه‌اش را هم به خاطر دلبستگي و حتي عادت به آن بچه‌ها آن خانه كه چند سالي در آن زندگي كرده اي و آن همسر كه خوب يا حالا بد در اين مدت كنارت بوده به يك نحوي مي‌گذراندي. اما الان كمي بد شده و شايد به همين دليل زندگي‌ها پايدار نيست.

بعد نوشت:

يك مصاحبه مي خواندم از آقاي مهدي پاكدل، درباره ازدواج حرف‌هايي زده بود كه بسيار توجهم را جلب كرد.

با سر سوزن دخل و تصرف انتشارش دادم براي خواندن!

«تو ملاقاتای عمومی آقا، جمعیت فشرده‌ای توی حسینیه نِشسته بودن و به صحبتای ایشون گوش می‌دادن. من جلوی جمعیت، بین آقا و صف اوّل وایساده بودم.

اون روز، بین سخنرانی حضرت آقا، بارها نگاهم به پیرمرد لاغراندامی افتاد که شب‌کلاه سبزی به سر داشت و شال سبزی هم به کمرش.

تا سخنرانی آقا تموم شد، بلند شد و خیز برداشت طرف من و بلند گفت: «میخوام دست آقا رو ببوسم» امان نداد و خواست به سمت آقا برود که راه اون رو بستم. عصبی شد و تند گفت: «اوهووووی….چیه؟! می‌خوام آقا رو از نزدیک زیارت کنم. مثل این‌که ما از یه جد هستیم» صورت پیرمرد، انگار دریا، پرتلاطم و طوفانی می‌زد. کم‌کم، داشت از کوره در می‌رفت که شنیدم آقا گفتن: «اشکال نداره، بذار سید تشریف بیاره جلو» نفهمیدم تو اون جمعیت آقا چطور متوجه پیرمرد شد. خودم رو کنار کِشیدم. پیرمرد نگاهی به من انداخت و بعد، انگار که پشت حریف قَدَری رو به خاک رسونده باشه، با عجله، راه افتاد به سمت آقا.

پشت سرش با فاصله کمی حرکت کردم. هنوز دو سه قدم برنداشته بود که پاش به پشت گلیم حسینیه گیر کرد و زمین خورد.

اومدم از زمین بلندش کنم که برگشت و جلوی آقا و جمعیت محکم کوبید توی گوشم و گفت: «به من پشت پا می زنی؟»

سیلی‌ش، انگار برق 220 ولت خشکم کرد.

توی شوک بودم که آقا رو رو به روی خودم دیدم. به خودم که اومدم، آقا دست گذاشت پشت سرم و جای سیلی پیرمرد رو روی صورتم بوسید و گفت: «سوءتفاهم شده. به خاطر جدّش، فاطمه زهرا، ببخش!»

درد سیلی همون‌موقع رفع شد.

بعد سال‌ها، هنوز جای بوسه گرم آقا رو روی صورتم حس می‌کنم.»

قبل نوشت:

اگر زماني كه تحصيلمان را در حوزه هاي علميه شروع كرديم هر بار و در هر كلاس اينطوري فكر مي كرديم شايد وضعيت حجاب و اخلاق الان در جامعه امان اينطوري نبود….

شايد الان (تهران را مي گويم) تنها چادري جوان متروي تهران نبوديم

شايد الان تنها چادري بدون آرايشي كه موقع خريد سر چند هزار تومان ارزانتر با مرد غريبه چانه نمي زند نبوديم

شايد ….

یکی از دانشجویان دکتر حسابی به ایشان گفت : شما سه ترم است که مرا از این درس می اندازید. من که نمی خواهم موشک هوا کنم . می خواهم در روستایمان معلم شوم .

دکتر جواب داد : تو اگر نخواهی موشک هواکنی و فقط بخواهی معلم شوی قبول ، ولی تو نمی توانی به من تضمین بدهی که یکی از شاگردان تو در روستا ، نخواهد موشک هوا کند

هروقت دعوت می شد برای برنامه یا کلاس یا یکی از دوستانش می خواست باهاش قرار بزاره، یه نگاه به تقویمش می کرد و اگر اون زمان وقتش پر بود مودبانه معذرت میخواست: ببخشید تو اون زمان من وقتم پره یا ببخشید من یه قرار ملاقات مهم دارم و …
یک روز که حسابی از به تعویق انداختن نمازش ناراحت بود از خودش پرسید چرا من تمام برنامه های مهمم رو سرساعتشون انجام می دم اما نمازم رو نه! با اینکه مهم ترین قرار زندگی من با خالقم ساعات اذانه.
از اون به بعد به همه کس و همه چیز که میخواست تو ساعت نماز اول وقت ، وقتشو بگیره محترمانه می گفت: ببخشید من یک قرار ملاقات خیلی مهم دارم!
وقتی موبایلش وقت نماز زنگ می زد یا براش پیامک می رسید، بدون اینکه به صفحه اش نگاه کنه آروم همین جمله رو می گفت.
به تلویزیون وقتی یه برنامه جذاب داشت هم همین طور.
حتی کمی مانده به اذان صبح وقتی آلارم گوشیش به صدا در می آمد و او وسوسه می شد که بگه “فقط ده دقیقه دیگه بخوابم!” با قاطعیت به صاحب اون وسوسه می گفت: نه! من یه قرار خیلی مهم دارم.

حالا تمام نمازهاش اول وقت شده بود.