چند بار نوشتم

پاك كردم

دوباره و دوباره نوشتم باز هم پاك كردم

الان با هيچ نوشته اي نمي توانم عمق فاجعه را بيان كنم

بازيگر باشي- خواه و ناخواه الگو باشي- در ايران اسلامي زندگي كني و ….

فقط تصوير را مي گذارم خودتان متن را ننوشته بخوانيد

نيوشا ضيغميِ بازيگر، يك كلينيك زيبايي راه اندازي كرده و براي تبليغ اين عكس خودش را منتشر كرده

بعد امده روز افتتاحيه، با اين آرايش و حجاب، اين لباس پرپري را پوشيده!

بعد تو بيا هي توي وبلاگت بگو حجاب فلان عفاف فلان

در چشم بر هم زدني يكي مي آيد همه آنچه رشته اي پنبه مي كند مي رود

رسما بابت گذاشتن عكس ها عذرخواهي مي كنم اما …

قبل نوشت:

از حدود بيستم بهمن بود كه همه دستفروش هاي متروي تهران بين وسايلشان يك قلب قرمز، يك خرس عروسكي- گل هاي رز مخمل و چيزيهايي از اين قبيل پيدا مي شد

عروسك‌هاي سياه زشتي كه پاي دراز داشتند و دامني از جنس گوني!

خانم‌ها هم مخصوصا جوانترها خريد مي كردند به وفور

يك روز شنيدم دو خانمي كه روبرويم نشسته بودند و هر دو يك قلب قرمز خريده بودند به هم گفتند: اينا اين چيزهارو قبول ندارند و ريز ريز خنديدند

يك لحظه خواستم شجره نامه آقاي ولنتاين را برايشان بريزم روي دايره كه موبايلم زنگ زد و بعدش ماجرا را يادم رفت

الان يك طنز خواندم از آقاي اقبالي، مي گذارم در جواب آن دو خانمي كه ولنتاين را به شدت قبول داشتند

….

یکی بود یکی نبود و غیر از خدای متعال هم هیچ‌کس در زیر این گنبد کبود نبود. حدود۱۷۰۰ سال پیش (دقیقاً زمانی که همه ما به شکل سیب و گلابی بودیم) در روم، حاکمی به نام کلودیوس مشغول حکومت بود و در حین حکومت به این نتیجه می‌رسد که سربازان مجرد و عذب، ازسربازان متأهل و معذب، قوی‌ترهستند. به‌همین دلیل هم طی یک اقدام استراتژیک ازدواج را ممنوع اعلام می‌کند تا سربازانش به جای این که زور خود را خرج زن و زندگی کنند، خرج جنگ و خدمت به حکومت او کنند. ضمناً تخلف از قانون فوق هم حکم اعدام را دربرداشت.
در این شرایط بحرانی یک کشیش به نام والنتین برای حکومت شاخ و شانه می‌کشد و برای سربازان رومی خطبه عقد می‌خواند (البته بررسی‌های ما نشان می‌دهد آن زمان خطبه عقد به صورت دیگری که امکان گفتنش وجود ندارد، جاری می‌شد.). خلاصه حاکم از این جریان خبردار شده و دستور می‌دهد که والنتین را زندانی کنند.
اصل ماجرا از این جا شروع شد که والنتین در زندان عاشق دختر زندان‌بان می‌شود. (آخه دختر مردم رو می‌ذارن نگهبان زندان بشه؟) ماجرای عاشقی این دو کوآلای عاشق و نامه‌نگاری وsmsبازی‌هایشان در تاریخ نقل شده است. هربار که والنتین برای دختر زندان‌بان نامه می‌نوشت و یا ایمیل می‌زد، زیرش می‌نوشت «از طرف والنتین تو» اینکه زیر همه کارت‌های روز ولنتاین می‌بینید که نوشتن “From your Valentine” ازهمان‌جا درآمده است.
بالاخره جناب والنتین چند روز بعد از عاشق شدن، به‌خاطر قانون‌شکنی اعدام می‌شود و چون جرم او به هم رساندن پسرهای شیفته ودخترهای گلشیفته به یکدیگر بود، از او به‌عنوان شهید راه عشق یاد می‌کنند.
نمادهایی چون خرس و قلب و سیگار و شال گردن و دمپایی انگشتی و… هم در طول تاریخ از متعلقات روز ولنتاین قرار گرفت.

مترو تهران را كه سوار شوي اكثر خانم‌ها مشغول «پو»* هستند

يكي حمامش مي كند، يكي برايش غذا مي خرد، يكي كاغذ ديوار اتاق خوابش را انتخاب كرده و مي خواهد بخواباندش، يكي …

همه سرگرم هستند

ديروز من هم دانلودش كردم

فقط براي ارضاي حس كنجكاوي

امروز اعتراف مي كنم حريص شده ام به جمع كردن پول و معتاد شده ام به خريد لباس و شال و كلاه و عينك براي پو…

هدف سازنده اين بازي را نمي دانم اما هر هدفي داشته باشد مطمئنم چيز خوبي از آن در نمي آيد

فكر مي كنم بايد زنگ خطر پو را به صدا در آوريم

***

*پو (به انگلیسی Pou) برنامه‌ای محبوب برای گوشی‌های اندروید، آی‌اواس و بلک‌بری است که توسط «پل سالامه» طراحی و توسعه داده شد.

در ابتدا پو موجودیست شبیه به یک سیب‌زمینی. می‌توانید به او غذا دهید، شستویش کنید و یا با او بازی کنید، درست مثل یک کودک. برای بازی با پو بازی‌های کوچکی هم داخل این برنامه تعبیه شده است. همچنین لازم به ذکر است که با بازی کردن می‌توانید سکه جمع کنید و با سکه میتوان به خرید در فروشگاه رفت. در فروشگاه تقریباً همه چیز قابل خرید است، مثلاً می‌توان برای پو با سکه های خود لباس، عینک، غذا و … بخرید! حتی می‌توانید کاغذ دیواری اتاقش را عوض کنید.

صبح عكس‌هاي راهپيمايي 22 بهمن را مي ديدم

خانواده‌هاي مختلف آمده بودند

با هر شكل و شمايل و هر نوع پوششي

هه بودند

پير- جوان- زن - مردن- كودک- بزرگسال

خانوادگي- انفرادي- دوستانه

در اين بين يك عكس توجهم را جلب كرد

البته اين روزها از اين نوع تيپ‌ها و حركات زياد مي بينم

مخصوصا متروي تهران كه حكايتش را بايد يك روز بنشينم و بنويسم مفصل

بنظر شما اين زشت نيست

خانواده‌اي كه معلوم است از چادر خانوم و پوشش آقا كه مقيد هستند حداقل به پوشش اسلامي (چيزي كه در عكس مي بينيم) اينطور دست در گردن هم بياندازند

فكر مي كنم شان اين پوشش اين نباشد

مي توانستند دست همديگر را بگيرند اما اين حركت بنظرم زيبايي پوششان را زشت كرده اند

فكر مي كنم زن چادري و مرد مذهبي خيلي در چشم است

بايد رعايت خيلي چيزها را کرد

قبل نوشت:

برخي از فيلم‌هاي جشنواره فيلم فجر، فيلم نيستند زندگي هستند كه به تصوير درآمده اند

—

“نرگس آبیار"در دومین فیلم خود به سراغ زندگی یک مادر شهید رفته است تا رنج‌ها و سختی‌های او را روایت کند.

“الفت” زنی است که در جوانی شوهر خود را از دست داده و با دو فرزند خود؛ یونس و فردوس، زندگی می‌کند. یونس 19 سال دارد و سال اول رشته معدن است و همزمان در معدن مس نیز کار می‌کند. زمان جنگ است و یونس و سه تا از دوستانش تصمیم می‌گیرند به جبهه بروند.

عملیات والفجر مقدماتی لو می‌رود و از یونس خبری نیست. سال‌ها به همین منوال می‌گذرد و الفت هر لحظه منتظر است تا خبری از یونس برسد تا اینکه سربازی به نام شاهرخ خواب یونس را می‌بیند که محل جسدش را به او می‌گوید.

در دوران جنگ تحمیلی زنان گرچه تفنگ به دست نگرفتند و به جبهه اعزام نشدند، ولی در پشت جبهه و در سنگر خانه‌هایشان با دشمن جنگیدند. الفت نمونه‌ای از همین شیرزنان است. او که جانش به جان یونس بند است، سال‌ها بدون هیچ خبری از مرده یا زنده بودن یونس سر می‌کند و در آخر هم با تکه استخوان‌های یونس که با کفنی که در آن پیچیده شده به اندازه یک نوزاد درآمده، روبه‌رو می‌شود؛ اما بازهم عزت و مقام خود را حفظ می‌کند و حرمت کاری که پسرش کرده است را زیر پا نمی‌گذارد.

الفت گرچه شوهرش را در جوانی از دست داده، ولی خود به تنهایی مانند یک مرد دو بچه‌اش را بزرگ می‌کند و در انتظاری آمیخته به غم، خود بزرگ می‌شود. در دیالوگی فردوس می‌گوید: «این غم الفت رو بزرگ کرده بود؛ کنارش که می‌نشستم، احساس کوچیکی می‌کردم.» برای همین است که وقتی خبر پیدا کردن تکه‌استخوان‌های یونس را می‌آورند، این‌گونه با صبر و شکیبایی برخورد می‌کند.

الفت سال‌ها دلخوش به شنیدن خبری از پسر خود، رادیوی هدیه او را به کمرش می‌بندد و حتی در برابر رفتار مادرش که با تلخی از او می‌خواهد بعد از این همه سال این عادتش را کنار بگذارد، با صبوری برخورد می‌کند. الفت به توصیه سیدعباس گوش به زنگ است تا اسم اسرا را اعلام کنند، بلکه نامی ‌از یونس هم برده شود. انقدر این بلاتکلیفی عذاب‌آور است که او راضی است خبر اسیری پسرش را بشنود تا حداقل بفهمد او زنده است. زمانی که به اشتباه به او خبر می‌دهند یونس اسیر بوده، آنقدر خوشحال می‌شود که سراسیمه به کوچه می‌دود و همه اهل محل را خبردار می‌کند. بعد از آن هم ریسه می‌بندد و به اهالی محل شام می‌دهد.

وجه دیگری از زنان در زمان جنگ، دختران جوانی بودند که چشم انتظار نامزدشان بودند تا از جبهه بازگردد، ولی عده‌ای از آنها هرگز برنگشتند. مریم که از بچگی با یونس هم‌بازی بوده، نشان‌کرده یونس است و مدت‌ها منتظر او می‌ماند تا اینکه با اجازه الفت، با یکی از خواستگارانش ازدواج می‌کند، ولی حالا که استخوان‌های یونس را پیدا کرده‌اند، مریم غمی‌ کمتر از بقیه ندارد. فردوس هم از دوست یونس خوشش می‌آید، ولی او نیز شهید می‌شود.

شاهرخ؛ سربازی 6 ماهه است که قبل از آمدن به مناطق جنگی دچار افسردگی بوده و او کسی است که استخوان‌های یونس را پیدا می‌کند. شاهرخ در خواب می‌بیند که مرد جوانی از او می‌پرسد: “شیار 143 رو چی؟؛ اونجا رو گشتی؟” و او در جواب می‌گوید: “نه ماشین نمی‌ره توی اون شیار. اونجا رو نگشتم.” جوان باز می‌پرسد: “کسی نمیاد اونجا دنبال من؟” بار اول کسی به حرف‌های شاهرخ اهمیت نمی‌دهد، اما با تکرار این خواب شاهرخ اصرار می‌کند تا آن شیار را بگردند.

نقش زندگی الفت در بلاتکلیفیِ نبودن یونس به هم ریخته بود، قالی‌ای که سال‌های در حال بافتنش بود و هرکاری می‌کرد تمام نمی‌شد، پس از پیدا شدن استخوان‌های باقیمانده از یونس، بالاخره آرامش به الفت بازگشت و قالی نمادین تمام شد.

در این فیلم، فیلم‌ساز بخوبی توانسته انتظار و شکیبایی یک مادر شهید را به تصویر بکشد و نشان دهد زنان چه جایگاه والایی در دفاع مقدس داشته‌اند؛ اگرچه فیلم مانند فیلم قبلی فیلم‌سازش ریتم کندی داشت.
زینب سیاوشانی