«اِبْتَدَعَ الاَشیاءَ لا مِنْ شَیْءٍ کانَ قَبْلَها، وَ أنْشَأها بِلا اِحْتِذاءِ أَمْثِلَةٍ امْتَثَلَها». در این بخش حضرت [زهرا] به مسئله خلقت الهی اشاره می‌کنند یعنی مسئله ساختن.
قبل از توضیح در مورد این عبارت، به نکته‌ای اشاره می‌کنم که اگر مراجعه‌ای به اولین خطبه نهج البلاغه کنید، می‌بینید آنجا آمده است:
«ألحَمدُ لِلهِ الّذی لا یَبْلُغُ مِدْحَتُهُ القائِلونَ وَ لا یَحْصی نَعْماءَهُ العادُّونُ وَ لا یُؤَدّی حَقَّهُ المُجْتَهِدونَ… الَّذی لَیسَ لِصِفَتِهِ حَدٌ مَحدودٌ وَ لا نَعْتٌ مَوجودٌ…»
آدمی وقتی دقت می‌کند می‌بیند امیرالمؤمنین علی «علیه السلام» واقعاً خدای صحبت است در ابنای بشر. حال سؤال این است که آیا حضرت زهرا «س» خطبه‌های امیرالمؤمنین «ع» را شنیده بود و از آنها الگوگیری کرده بود؟
در اینجا مطلب تازه‌ای را می‌خواهم بگویم و آن این مطلب که علی «ع» از حضرت زهرا «س» این معانی را گرفته بود. می‌دانم به اذهان شما ثقیل می‌آید و می‌پرسید چرا؟ پاسخ این است که تمام خطبه‌های علی «ع» بعد از وفات پیغمبر «ص» است و در طول حیات پیغمبر، علی «ع» یک خطبه هم ندارد اما این عبارات را حضرت زهرا «س» چند روز پس از وفات پیغمبر اکرم «ص» بیان کرده است. و همین است سرّ آن احترامی که رسول اکرم «ص» به حضرت زهرا «س» می‌گذاشت. او این پیکره الهیه را می‌شناخت. علی «ع» هم که برای زهرا ضجه می‌زد او را می‌شناخت.
منبع: آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی، بحثی کوتاه پیرامون خطبه فدک، (چاپ اول، تهران: مؤسسه فرهنگی- پژوهشی مصابیح الهدی، ۱۳۹۰)، صفحات ۳۹ و ۴۰.
