امروز در وبگ گردی هایم به چند سوال جالب رسیدم که جوابی برای آنها نداشتم جز اینکه یک جمله در ذهنم تداعی شد

«مادر بودن چقدر حس زیبایی دارد»

نویسنده وبلاگ گل باغ بهشت نوشته بود:

 آیا بوسیدن فرزند 2 سال و هفت ماهه هنگام رکوع نماز(همان موقع که قدش همقد مادر شده) باعث بطلان نماز میشود؟

 اولین بار که تو این موقعیت قرار گرفتم به آرامی بوسش کردم و حالا دیگه بساطی داریم موقع نماز, تا میبینه آماده نمازم بدو بدو با لبخند زیرکانه ای میاد وایمیسته جلوم و منتظر میشه برم رکوع! …… توضیحات فقهی و تربیتی و فلسفی هم هییییچ فایده ای نداره.

؟ با پسری که شاهد استفاده اسپری ضد سرفه اطرافیان بوده و حالا با هر اسپری خوشبو کننده و بد بو کننده ای! قصد همزاد پنداری با بیمار مذکور رو داره باید چه کار کرد؟مجددا عارضم که توضیحات منطقی و پزشکی و بهداشتی و تربیتی و …. و ایضا اخم و تنبیه های مجاز و دعوا و قهر و … هم هییییچ فایده ای ندارد.

؟ آیا امیدی به بهبودی لب تابی که تک تک کلیدهایش توسط ناخنهای مینیاتوری پسرکی کنجکاو کنده شده و توی دل و روده اش یک سی دی -که نمیدانم از کجا بهش خورانیده شده- گیر کرده و دائما مونیتورش با صفحه کلیدش زاویه صد و هشتاد درجه میسازد و گرومبی دوباره بسته میشود, هست آیا؟ هنوز دکتر خوبی برایش پیدا نکردیم, رفته تو کما!

و همچنین است حال موبایلی که یکی(!) گذاشتدش تو ماشین ظرف شویی و یک ساعت با آب و بخار و کف شسته شده.

؟ آیا راهکاری برای پیدا کردن وسایل خطرناک و حتی بیخطر ! که برمیدارم و از دست وروجکم قایم میکنم و موقع نیاز نمیدانم کجان سراغ دارید؟ چسباندن یادداشت روی در یخچال بی فایده است چون تنبلم!

     دیروز که دنبال آلبالو سوراخ کن!!! میگشتم, کلی خرت و پرت این مدلی از بالای ساعت دیواری شماته دارمون پیدا کردم! یادمه موقع اسباب کشی یکی دوماه پیش هی خرده ریزهای مختلف از سوراخهای غیر قابل دسترس پیدا میکردم و هی ذوق میکردم, موچین و سوهان و آچار آلن و پرزگیر و دماغ گیر و ادکلن و گل مصنوعی و غیره و غیره! ا

به تازگی نامه ای از  جواَنا فرانسیس نویسنده و روزنامه نگار – ایالات متحده امریکا در فضای مجازی منتشر و  به ایمیل های زیادی فرستاده شده است خواندن این نامه را به زنان مسلمان ایرانی توصیه می کنم.

جوانا در این نامه نوشته است:
من تو را میبینم…
من نمی توانم … اما می ببینم که تقریبا هر زنی بچه ای بغل کرده یا اطراف او بچه هایی هستند. می بینم هرچند آنها پوششی محجوبانه دارند لیکن هنوز زیباییشان می درخشد . اما این فقط زیبایی بیرونی نیست ، که متوجه آن می شوم.

من چیزی عجیب در درون خود احساس می کنم :

غبطه می خورم…
اما نمیتوانم چیزی بگویم ؛ فقط قدرت ، زیبایی، عفت  و بیش از همه رضایت و شادی تو را تحسین می کنم. آری ، عجیب است اما به ذهن من خطور می کند که تو هر چند تحت بمباران اما از ما ، خوشحالتری.

 چرا که تو هنوز زندگی طبیعی یک زن را داری . شیوه ای که زنان از ابتدا همواره چنین زندگی میکردند . در غرب هم  تا دهه 1960 اینچنین معمول بود، تا اینکه به وسیله دشمنی مشترک بمباران شدیم.

صفحات: 1· 2

پرده اول: طلبه ها نیز مانند مردم نیازهای خود را از مغازه یا فروشگاهی تهیه میکنند اگر چه خرید برای اکثر مردم  لذت بخش است و زمانی که وضع خوبی داشته باشند خرید را برای خود تفریح قرار می دهند اما خرید برای طلبه ملبس تجربه ای سخت و بعضا دردناک است نگاههای سنگین و همراه با رگهه هایی از اخم مردم می تواند دل یک طلبه ملبس را بدرد آورد اینکه احتمالا آن نگاه این پیام را دارد که این طلبه چقدر خرید میکند پول را از کجا بدست آورده است احتمالا در اداره ای مشغول کار است و آنهم کاری بی فایده که بصورت مفت به او پول می دهند، یا اینکه فکر می کند که برخی از مردم در وضعیت مالی مناسبی بسر نمی برند و این طلبه یک سبد کالا خریده است و یا اینکه روحانیان در منابر مردم را به ساده زیستی دعوت می کنند و خود آن کار دیگر می کنند، همه این مسائل دست بدست هم می دهد تا طلبه یا بدون لباس برای خرید برود یا آنکه شخصی از خانواده اش خرید را انجام دهد یا آنکه از مغازه های مختلف خرید کند تا حداقل مغازه دار این نگاه را نداشته باشد. وقتی یک روحانی سوار ماشین شخصی شده است همین نگاهها را بدنبال دارد از این رو برخی از روحانیون در هنگام رانندگی عمامه خود را بر سر نمیگذارند. این نوع نگاه های مردمی فشاری روانی را بر طلبه جوان وارد می کند تا احیانا تردیدهای جدی را در طلبه جوان برای پوشش لباس روحانیت ایجاد کند.

پرده دوم: نگاهی در حوزه وجود دارد که طلبه ها را به ساده زیستی و البته زندگی زاهدانه دعوت می کند و عمده امتیاز روحانیت را همین ساده زیستی می داند. آنها با استناداتی تاریخی داستانهایی را از اساتید حوزه نقل می کنند که مثلا فلان عالم با پوست هندوانه دوران تحصیل را طی کرده است یا اینکه مثلا خودشان در یک خانه سی متری بیست سال زندگی کرده اند ، این نظر بیشتر توسط طیف سنتی حوزه مطرح میشود و بخشی از درسهای اخلاق حوزه به این مساله اختصاص دارد، خدا رحمت کند یکی از اساتید را که نزدیک بیست بار پای درس اخلاق ایشان بودیم و در همه جلسات بدون استثنا پوست هندوانه را مطرح می کرد و طلاب را به زندگی ساده دعوت می کرد البته شاید خود او با این سبک زندگی می کرد، برخی از تصمیم گیران حوزه علمیه همین دیدگاه را دارند و معتقدند حتی اگر حوزه توان مالی هم داشته باشد نباید به طلاب رسیدگی کند تا طلبه ها در فشار زندگی ساخته شوند.

پرده سوم: طلبه جوان با اقوام و آشنایان رفت وآمد دارد و زندگی آنها را از نزدیک میبیند مثلا مشاهده میکند که اکثر اطرافیان در خانه خود از مبل استفاده می کنند فرزند طلبه میگوید که دختر عمه تخت خواب و اتاق اختصاصی دارد، همسر می گوید: خواهرتان تابستان مشهد وشمال رفته بودند و اینهم سوغاتی آنهاست ، وقتی به اتفاق برخی اقوام در میهمانی هستید بعد از پایان یافتن ، وقتی از حانه حارج میشوی همه، ماشین خود را روشن میکنند و طلبه باید منتظر باشد تا ببیند مثلا چه کسی تعارف میکند و این همزمان می شود با نگاهها و تعارف های ترحم آمیز دیگران که طلبه را دعوت به سوار شدن میکنند و البته شاید کسی که این لحظه ها را تجربه نکرده است کمتر بتواند فشار آن را درک کند ، دیده می شود که برخی از طلاب بخاطر این مسائل روابط خود را با خویشاوندان کمرنگ کرده اند.

پرده چهارم: طلبه های جوان بزرگ شده سالهایی نزدیک هستند اکثر آنها در خانوادههایی متوسط وبعضا مرفه بزرگ شده اند آنها میتوانستند در خارج از حوزه از نظر مالی در وضع مساعدی بسر برند اما دغدغه طلبگی و دروس دینی را داشته اند و با تلاش خود در حوزه هم موفق بوده اند برای آنها تعجب آور است که چرا مردم همه روحانیون و طلاب را با یک چشم نگاه میکنند؟ برای آنها جای تعجب دارد طلبه ای که چند ماه وقت صرف کرده و پروژه ای علمی را اتمام کرده و در قبال زحمات خود مزد دریافت کرده است چرا موقع خرید از سوی مردم، بعنوان یک متهم دیده میشود مگر او نمیتوانست در بیرون از حوزه هم موفق باشد ، آیا مزد خدمت او به مردم این است؟ گیرم که ممکن است مردم از برخی روحانیان ناراحت باشند اما طلبه ای که فقط هم لباس آن روحانی خاطی است باید محاکمه شود؟ شما طلبه ای را تصور کنید که در کنار دروس حوزه تا مقطع دکتری از طریق کنکور سراسری در دانشگاه نیز تحصیل کرده است و از طریقی غیر از مطالعات دینی ارتزاق میکند اما لباس روحانیت هم میپوشد آیا این فرد باید در مظان اتهام باشد؟

صفحات: 1· 2

سوگند به روز وقتی نور می گیرد و به شب وقتی آرام می گیرد
که من نه تو را رها کرد ه ام و نه با تو دشمنی کرد ه ام. (ضحی 1-2)

افسوس که هر کس را به تو فرستادم تا به تو بگویم دوستت دارم
و راهی پیش پایت بگذارم او را که مرا به سخره گرفتی. (یس 30)

و هیچ پیامی از پیام هایم به تو مرسید مگر از آن روی گردانیدی.(انعام 4)

و با خشم رفتی و فکر کردی هرگز بر تو قدرتی نداشته ام(انبیا 87)

و مرا به مبارزه طلبیدی و چنان توهم زده شدی
که گمان بردی خودت بر همه چیز قدرت داری. (یونس 24)

و این در حالی بود که حتی مگسی را نمی توانستی و نمی توانی بیافرینی
و اگر مگسی از تو چیزی بگیرد نمی توانی از او پس بگیری (حج 73)

پس چون مشکلات از بالا و پایین آمدند و چشمهایت از وحشت فرورفتند،
و قلبت آمد توی گلویت و تمام وجودت لرزید چه لرزشی، گفتم کمک هایم در راه است
و چشم دوختم ببینم که باورم میکنی اما به من گمان بردی چه گمان هایی .( احزاب 10)

تا زمین با آن فراخی بر تو تنگ آمد پس حتی از خودت هم به تنگ آمدی
و یقین کردی که هیچ پناهی جز من نداری، پس من به سوی تو بازگشتم
تا تو نیز به سوی من بازگردی ، که من مهربان ترینم در بازگشتن. (توبه 118)

وقتی در تاریکی ها مرا بزاری خواندی که اگر تو را برهانم با من می مانی،
تو را از اندوه رهانیدم اما باز مرا با دیگری در عشقت شریک کردی . (انعام 63-64)

این عادت دیرینه ات بوده است، هرگاه که خوشحالت کردم از من روی گردانیدی
و رویت را آن طرفی کردی و هروقت سختی به تو رسید از من ناامید شده ای. (اسرا 83)

آیا من برنداشتم از دوشت باری که می شکست پشتت؟ (سوره شرح 2-3)

غیر از من خدایی که برایت خدایی کرده است ؟ (اعراف 59)

پس کجا می روی؟ (تکویر 26)

پس از این سخن دیگر به کدام سخن می خواهی ایمان بیاوری؟ (مرسلات 50)

چه چیز جز بخشندگی ام باعث شد تا مرا که می بینی خودت را بگیری؟(انفطار 6)

مرا به یاد می آوری ؟ من همانم که بادها را می فرستم تا ابرها را در آسمان پهن کنند
و ابرها را پاره پاره به هم فشرده می کنم تا قطره ای باران از خلال آن ها بیرون آید
و به خواست من به تو اصابت کند تا تو فقط لبخند بزنی، و این در حالی بود
که پیش از فرو افتادن آن قطره باران، ناامیدی تو را پوشانده بود (روم 48)

من همانم که می دانم در روز روحت چه جراحت هایی برمی دارد
و در شب روحت را در خواب به تمامی بازمی ستانم تا به آن آرامش دهم
و روز بعد دوباره آن را به زندگی برمی انگیزانم و تا مرگت که
به سویم بازگردی به این کار ادامه می دهم. (انعام 60)

من همانم که وقتی می ترسی به تو امنیت می دهم (قریش 3)

برگرد، مطمئن برگرد، تا یک بار دیگه با هم باشیم (فجر 28-29)

تا یک بار دیگه دوست داشتن همدیگر را تجربه کنیم. (مائده 54)

صدای تلفن همراهت بلند می شود. پیامکی از طرف دوستی به دستت رسیده:

«پنج صلوات برای ظهور امام زمان (عج) بفرست و این پیام را برای 10 نفر دیگر بفرست. تا شب خبر خوشی دریافت می کنی.»

«75 هزار صلوات هدیه به روح …، شما دویست و چهل و دومین نفر هستید یک عدد اضافه کنید و برای دیگران ارسال کنید. لطفا قطع کننده حلقه مبارک نباشید.»

«طرح بزرگ دعای … جهت هدیه به … . شما نفر nام هستید. در صورتی آخرین نفر حلقه بودید با شماره 0936… تماس بگیرید و اطلاع دهید»

(از این نکته بگذریم که از سال گذشته تا کنون با چند نمونه از این شماره ها به طور مداوم تماس حاصل شده و همگی یا خاموشند یا اصلا در شبکه موجود نیستند.) شاید این پیام ها و پیام هایی نظیر این، شما را به سمت تشریک در انجام یک مناسک آیینی سوق دهد و بخواهید دیگران را در این تجربه شخصی دعوت کنید. اما آیا تمامی پیام ها این گونه اند؟

گاهی پیام های «مسخره ای» با ساختار همان داستان های پشت کتاب های ادعیه به دستت می رسند. با این پیام ها چه می کنید؟

پیام کوتاه عرصه ای برای باز نمایی و انتقال فرهنگ شفاهی ما ایرانیان شده است. پس زمینه های فکری ما هنوز در دنیای مدرنیته جاری است. این نکته کلیدی نباید فراموش شود که برای آنکه بتوان در رسانه ای موفق عمل کرد، باید ویژگی های آن را به خوبی شناخت و در قالب آن عمل کرد.

شاید اگر دیروز واقعا افراد از سر ترس گرفتار شدند به عقوبت شخصیت های داستان ها یا از روی جهل، دست به کپی داستان ها می زدند، اما اینک کارکرد این چنین داستان هایی تغییرکرده و کارکردی تفریحی و سرگرمی و طنزگونه یافته اند.

ارسال آنها نیز برای دیگران بسیار آسان تر شده و کافی است تنها اسامی گیرندگان را وارد کرده و با دکمه ارسال در یک لحظه برای گروه کثیری از دوستان و آشنایان یک پیام را بفرستید.

این پیام ها که در بر دارنده یک دستور و همچنین بر پايه اعداد مقدسی نظیر 5 ، 7، 14 و 40 هستند با درون مایه مذهبی سعی در اقناع کاربر دارند؛ اما برخی آگاهانه برای تمسخر و برای پایین آوردن شأنیت یک شخصیت مذهبی و یا تمسخر برخی مناسک است که با بیان طنز، عقلانیت را از آن می زدایند. شاید ما نیز با تجاهل خویش و تنها به دلیل جالب بودن و ایجاد خنده بر لبان دوستان، چنین پیام هایی را برای دیگران ارسال می کنیم و در چرخه جریان و تثبیت چنین پیام هایی وارد می شویم. شاید تولید کننده پیام ها نباشیم، اما یادمان نرود که به چرخه جریان و تداوم چنین پیام هایی پرداخت ایم.

این بار که چنین پیامکی را دریافت کردید، چه می کنید؟