داشتم راجع به میانمار و وقایع جاری این یکی دو ماه اخیر سرچ می کردم که به مطلب جالبی در یکی از وبلاگ ها برخوردم.

وبلاگ آهستگان نوشته بود:

چند سال پیش وقتی طالبان در افغانستان قدرت گرفت و آن کشور را زیر سلطه خودش درآورد، اخباری در رسانه‌های دنیا منتشر شد درباره نابودی مجسمه های بودا توسط نیروهای طالبان. آه و ناله‌ی سازمان‌های بین المللی بلند شد که «مسلمانان تندرو» در حال نابودی تاریخ و فرهنگ و سنت و میراث فرهنگی و نمادها و مجسمه‌های بودا هستند.
البته ما هم اقدام ضدفرهنگی نیروهای طالبان را محکوم می‌کنیم (بگذریم از اینکه طالبان چه کسانی بودند و چطور به قدرت رسیدند و چطور آمریکایی‌ها به بهانه‌ مبارزه با آنها به افغانستان تجاوز کردند و چند سالی هست که چه بلاها بر سر مردم نیاورده‌اند) اما حالا در گوشه‌ای دیگر از کره زمین، برخی از پیروانِ صلح‌طلب (؟!) همان مجسمه‌ی بودا دارند مسلمانان را می‌کشند، صدای هیچ کس هم بلند نمی‌شود!

دنیای وارونه یعنی همین. یعنی جایی که ارزش یک مجسمه بیشتر از جان یک انسان است. جایی که پست‌ترین آدم‌های روی کره زمین مدعی دفاع از حقوق بشر و کرامت انسان‌ها می‌شوند. البته بستگی دارد که آن انسان چه عقیده‌ای داشته باشد و به کدام مرام زندگی کند؟ (اسرائیلی باش و آدم بکش، می‌شوی انسان مظلوم؛ اما فلسطینی باش و از سرزمینت دفاع کن، می‌شوی تروریست!)

به هرحال این تصویر زنده‌ی دنیای امروز ماست. در قرن بیست و یکم، در کشوری عربی، هنوز رانندگی برای زنان حرام است اما حاکمان این سرزمین خیلی راحت کنار روسای دولت‌های مدرن غربی می‌نشینند و درباره وضعیت حقوق بشر در کشوری دیگر بحث می‌کنند! به همین راحتی. حتی نگران شعور مخاطب هم نیستند.

در همان میانمار زنی نماد صلح و آزادی و دموکراسی و حقوق بشر می‌شود، به کل دنیا هم خبر می‌دهند که او جایزه صلح نوبل را گرفته، اما حالا –پای عمل و آزمایش- نه تنها یک جمله در محکومیت کشتار مسلمانان کشور خودش حرف نمی‌زند که هنوز شک دارد آنها هم‌وطنش هستند یا نه! (اصلا مسلمان و هم وطن نه، تو بیا درباره حقوق انسان حرف بزن بانوی صلح!)

بله. این قصه‌ی دنیای وارونه ماست. حالا حق داریم که به همه شعارها و ادعاهای حقوق بشری این شیاطین بخندیم؟

مگر ندیده‌ای فعالان حقوق بشر را
همان‌ها که آتش به خانه‌ات زده‌اند
و دست به ناموست…

مگر نمی‌بینی چگونه سر خود را بالا گرفته‌اند
و در برابر میلیون‌ها مخاطب
به دوربین لبخند می‌زنند
و جایزه‌ی صلح به هم هدیه می‌دهند!

مرد که گریه نمی‌کند!

مرد همیشه می‌خندد
همین «دالایی لاما»
وقتی داشت برای کباب کردن کودکان تو
پای میز خوک بریان و شراب سرخ
نامه‌های سیاه را در برابر چک‌های سفیدِ کاخ سفید
-که بوی نفت و الماس می‌دادند-
امضا می‌کرد،
به دوربین لبخند می‌زد…



و زن هم…!

زن هم گریه نمی‌کند!
درست مثل «آنگ سان سوچی»
درحالی‌که کنار «هیلاری کلینتون»به دوربین لبخند می‌زد
بو می‌کشید عطر دموکراسی مخلوط با گوشت کباب شده‌ی انسان را…
و بعد از آن‌که جایزه‌ی صلح نوبل را
با خود به خانه‌اش در «روهینگیا»ی آبا و اجدادی‌اش برد
پس از لبخندی به مجسمه‌ی بودا
آن‌ها را کنار هم گذاشت
و آسوده خوابید

در هوایی که بوی حقوق بشر می‌داد!

مرد که گریه نمی‌کند!

مرد جان می‌دهد
وقتی با پیکرهای نیمه‌جان دخترانش
سوار بر قایقی شکسته
راه اقیانوس را در پیش می‌گیرد
وقتی در آخرین نگاه همسرش
تنها شعله‌هایی را می‌بیند
که بر خاکستر روحش آتش می‌زنند
وقتی هیچ‌کاری از دستان بسته‌اش
در کوره‌های آدم‌سوزی آمریکایی برنمی‌آید
وقتی در بغض فریادشده در گلویش
تنها صدای مظلومیت خویش را می‌شنود…

مرد که گریه نمی‌کند…

وبلاگ سیب های کال

دوستی پیامک داده بود که:

قرآن
لبــــِ طاقچه هایمان؛
خاکـــــ میخورد
و ما …
لبِ پرتگاه ها ؛
تابــــــ میخوریم !!

وقتی در شدّت گرفتاری قرار گرفته‏ای، خیال می‏کنی که همه راه‏ها به‏سوی تو مسدود است. این به خاطر آن است که تو خودت محدود هستی، لذا خیال می‏کنی راه‏ها مسدود است. در حالی که این‎طور نیست.

وقتی به بالا رو کنی و سراغ آن موجودی که محدود نیست و لایتناهی است بروی، خواهی دید که هیچ راهی برای او مسدود نیست. به‏ خصوص آن هم در شب‏های ماه مبارک رمضان که گفتم همه‏ی حجاب‏ها برطرف شده است. دقّت کنید!

***آیت‌الله مجتبی تهرانی در چهارمین از جلسات اخلاق و معارف اسلامی ویژه ماه مبارک رمضان

ماه مبارک رمضان فرا رسیده بود. به جز عده معدودی که سخت مریض بودند، همه روزه می‌گرفتند. بچه‌ها تمام شب را به دعا و مناجات می‌پرداختند. شب زنده‌داری‌های ماه مبارک، اجر ویژه‌ای هم داشت و آن شانس بیرون رفتن از آسایشگاه بود. اسرا، تمام مدت اسارت را قبل از غروب آفتاب به آسایشگاه رفته و بعد از طلوع آن در صبح روز بعد بیرون آمده بودند.

سال‌ها بود که بچه‌ها منظره‌ شب را ندیده و حالا که عراقی‌ها قبول کرده بودند غذای سحر را پس از نیمه شب توزیع کنند، فرصت خوبی بود که به بهانه‌ گرفتن غذا از آشپزخانه، عقده‌ چند ساله‌ ندیدن ماه و شب و ستارگان را از دل واکنند؛ گر چه گاهی برای این تفریح متضرر می‌شدند. اتفاق افتاده بود که مسئول غذا در حال بازگشت از آشپزخانه، محو تماشای ماه و ستارگان، پیش پایش را ندیده و زمین خورده بود آن وقت مجبور شده بود که دست خالی به آسایشگاه بیاید.

چند روز از ماه رمضان گذشته بود. خلیل عراقی - مسئول فروشگاه - اعلام کرد که زولبیا برای فروش آورده است. بچه‌ها هم به غیر از پولی که برای صندوق می‌گذاشتند، مابقی را دادند مسئول آسایشگاه تا زولبیا بخرد. وقت افطار نزدیک بود گروه هم‌خوان به یاد ایران و برنامه‌ رادیویی مخصوص لحظات افطار، در گوشه‌ای حلقه زده بود و اجرای برنامه می‌کردند.

«این دهان بستی، دهانی باز کن، سوی خوان آسمان پرواز کن» افطار آن شب فراموش نشدنی شد. زولبیا را تقسیم کردند، به هر نفر یک پر رسید.

روز بعد، خلیل آمد توی آسایشگاه به ارشد گفت: «چطور بود زولبیا؟ بازم بیارم؟» ارشد گفت: «نه سرکار، ما دیگه پولی نداریم که زولبیا بخریم، اون هم با این قیمتی که تو می‌دی. ان شاء‌الله بمونه برای ایران.» لبخندی بر لبان خلیل نشست، خنده شد و آخرش به قهقه کشید، حالا نخند، کی بخند. مسئول آسایشگاه با تعجب علت خنده‌اش را جویا شد. خلیل در میان خنده گفت: «این زولبیا را پیرزن همسایه‌مون نذر کرده بود داد به من و سفارش کرد که ببر بده اسرا بخورن. من هم فروختمشون به شما و پول خوبی گیرم اومد!

راوی: احمد یوسف زاده