10 دقیقه نخست
10 قاشق چای خوری شکر موجود در نوشابه به بدن شما حمله میکند. این میزان شکر 100 درصد مقدار توصیه شده روزانه است. البته شما بی درنگ در اثر حجم طاقت فرسای شیرینی دریافت شده دچار تهوع نمیشوید؛ چرا که اسید فسفریک موجود در نوشابه، طعم شکر را کمرنگ کرده و امکان قورت دادن آن را برای شما فراهم میکند.
20 دقیقه
قند خون شما اوج میگیرد، و دچار شکوفایی انسولین میشوید. کبد شما به این حالت واکنش نشان میدهد و هر میزان قندی را که میتواند، به چربی تبدیل میکند. متاسفانه، حجم قند موجود برای تبدیل شده به چربی در این دقایق بسیار بالاست.
40 دقیقه
جذب کافئین کامل شده است. مردمک چشمان گشاد میشود، فشار خون بالا میرود و در واکنش به این حالت، کبد قند بیشتری را از خون جمع میکند. گیرندههای آدرنوزین مغز شما مسدود شده اند و از خواب آلودگی جلوگیری میکنند.
45 دقیقه
بدن شما تولید دوپامین را افزایش میدهد که مراکز رضایت را در مغز تحریک میکند. از روی تصادف، عملکرد فیزیکی هروئین در بدن نیز دقیقا به همین صورت است.
60 دقیقه
کلسیم، منیزیم و روی موجود در رودهی کوچک توسط اسیدفسفریک به دام میافتد؛ و سوخت و ساز بدن شما را افزایش میدهد. این وضعیت در ترکیب با مقادیر بالای قند و شیرین کنندههای مصنوعی، باعث افزایش دفع کلسیم از راه ادرار میشود.
پس از 60 دقیقه
اثر ادرارآور و کافئین وارد عمل میشود. در نتیجه بدون شک کلسیم، منیزیم و روی که باید توسط استخوانها جذب میشدند، در کنار سدیم، اکتلرولیتها و آب بدن از دست میرود.
پس از 60 دقیقه
همزمان که غوغا و آشفتگی درون بدن شما فرو مینشیند، دچار کمبود قند میشوید. ممکن است کم حوصله، زوردنج و تنبل شوید. به معنای واقعی کلمه، تمامی آبی را که از خوردن نوشابه به دست آورده بودید، با ادرار از بدن تان خارج کردهاید. اما همراه با آن، تمام مواد مغذی که بدن تان میتوانست برای کارهایی همچون توانایی تامین آب بدن یا ساخت استخوانها و دندانهای قوی مصرف کند، دفع کردهاید.
منبع مقاله :
نشریهی دانستنیها همشهری، شمارهی 136