با امید به خداوند بزرگ و ومهربان از اول آذر ماه 94 با تفسیر کوتاهی از اول قرآن در خدمت کاربران عزیز هستیم، امیدوارم مورد قبول و رضایت خداوند و البته مورد استفاده دوستداران موضوعات تفسیری قرار گیرد.

پی نوشت: مطالب در قسمت «تفسیر قرآن» قرار گرفته و به صورت هفته ای یا هفته ای دو مطلب(به جز ایام تعطیل- مناسبت ها و روزهای جمعه) بروز رسانی می شود.

محبت را باید نشان داد، تا کودکمان هم آن را بپذیرد، یاد بگیرد و از آن سیراب شود. باید قربان‌صدقه کودک رفت، باید او را دید، او را تکریم کر، اما چگونه و تا کجا؟ در این مسیر لازم است فنون این کار را بیاموزیم تا کودکانمان، علی‌رغم آن‌که سیراب می‌شوند، لوس و پرتوقع بار نیایند. تا همان‌طور که احترام و محبت می‌بینند، احترام نیز بگذارند. تا درست و به‌قاعده بزرگ شوند؛ مستقل اما پرعاطفه؛ باصلابت، اما مهربان.

1.    بیان کنید
علاقه، ابرازکردنی است. دوست‌داشتن را باید به کودک گفت؛ با بهانه یا بی‌بهانه، باید با این ابراز علاقه‌مندی، او را دلگرم کرد و مطمئن.

1.1.    شب به شب، هنگام خواب، یک شب‌بخیر همراه دوستت دارم و بوسه، شب زیبایی را برای کودکمان خواهد ساخت. این ابراز علاقه‌های شبانه می‌تواند با خواندن لالایی، کتاب یا گفتن قصه همراه باشد و به کودکمان بفهماند که ما برای او وقت می‌گذاریم؛ در هر ساعتی از شبانه‌روز که باشد.

حضرت زهرای مرضیه سلام‌الله‌علیها زمانی که امام حسن علیه‌السلام را می‌خواباندند برای او چنین لالایی می‌خواندند: «حسن جان! مانند پدرت علی باش؛ ریسمان را از گردن حق بردار و آن را از بند اسارت رها ساز. خدای پرفضل و احسان را بپرست و با دشمنان کینه‌توز و بدخواه دوستی مکن.» (بحارالانوار، ج43، ص286.)

1.2.    روزها، بیدارباش صبح می‌تواند آغاز یک روز شیرین و سراسر احساس برای کودکمان باشد. با زیباترین بیان و شیرین‌ترین لحن، با نوازش و بوسه، می‌توان او را از خواب بیدار کرد.

1.3.    خوب است برای نزدیکی بیشتر به کودکمان، برای او لقبی ویژه خودش انتخاب کنیم و در طول روز و هنگام ابراز علاقه، او را با آن لقب ویژه صداکنیم.

پیامبر مهربانی‌ها در این رابطه می‌فرمایند: «پیش از آن‌که لقب‌های زشت بر فرزندانتان غلبه پیدا کند، کنیه‌های خوب بر آنان بگذارید.» (کنز العمال فی سنن الاقوال و الافعال، ج 16، ص 584.)

ادامه »

الحمدلله رب العالمین
ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﻭ ﻣﺪﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻋﻮﺍﻟﻢ ﺍﺳﺖ.

بعد از بسم اللّه که آغازگر سوره بود، نخستین وظیفه بندگان آن است که به یاد مبدأ بزرگ عالم هستى و نعمت هاى بى پایانش بیفتند، همان نعمت هاى فراوانى که سراسر وجود ما را احاطه کرده و راهنماى ما در شناخت پروردگار و هم انگیزه ما در راه عبودیت است.

به دو دلیل سوره فاتحة الکتاب با این جمله شروع می شود:

1_ به خاطر آن است که هر انسانى به هنگامى که نعمتى به او مى رسد فوراً مى خواهد، بخشنده نعمت را بشناسد، و طبق فرمان فطرت به سپاسگزارى برخیزد و حق شکر او را ادا کند.

به همین جهت علماى علم کلام (عقائد) در نخستین بحث این علم، که سخن از انگیزه هاى خداشناسى به میان مى آید وجوب شکر منعم را که یک فرمان فطرى و عقلى است به عنوان انگیزه خداشناسى، یادآور مى شوند.

2_ راهنماى ما در شناخت پروردگار نعمت هاى او است، به خاطر آن است که بهترین و جامع ترین راه براى شناخت مبدأ، مطالعه در اسرار آفرینش، رازهاى خلقت و مخصوصاً وجود نعمت ها در رابطه با زندگى انسان ها است.

ادامه »

عصر ظهور، دوران گسترش فرهنگ سالم و انسانی در همه سطوح جامعه و زدودن خرافات، پیرایه ها و آداب و رسوم ناسالم و غیرمفید است.

 همچنین عصر فعالیّت های گسترده فرهنگی است؛ یعنی، بعضی از مشکلات و کاستی های جامعه، ازطریق فرهنگی (تبلیغی و آگاهی بخشی و ارشادی)، قابل حل است و اقدامات حکومت جهانی نیز، بیشتر ماهیت فرهنگی و ارزشی دارد.

در این برهه نورانی، انسان ها به عمق و زشتی مفاسد اخلاقی و کژتابی های فکری و عملی پی می برند و از آلودگی ها بی زار می گردند و این تنها در سایه ترویج و تعمیق «فرهنگ برتر دینی» و یا «فرهنگ سازی جامع» است؛  یعنی، فرهنگ سالم دینی در همه سطوح گسترش می یابد و ماهیّت امور فرهنگی می شود.

در روایتی می فرماید:
«یدعو النّاس إلی کتاب الله و سنَّه نبیِّه…»
«مهدی(عج) مردم را به سوی کتاب خدا، سنّت پیامبر و… دعوت می کند».
و نیز:
«یظهر علی الثَّقلین و لایترک فی الأرض الأدنین»
«بر ثقلین (انس و جن) پیروز می شود و ریشه پستی و انحراف را از روی زمین برمی دارد».

 این فرهنگ سازی جامع، همان اصلاح گری اخلاقی و الهی است که جامعه و انسان ها را از فساد و انحطاط فرهنگی به دور می سازد

این عادات روزانه ی شما هستند که شخصیت شما را تعریف می کنند؛ شما عملاً به واسطه ی کارهایی که انجام می دهید شناخته می شوید. هیچ موفقیتی همیشگی نیست و هیچ شکستی هم آنقدر ویرانگر نیست که نتوانید دوباره روی پای خود بایستید. اگر در گذشته شکست را تجربه کرده اید، اما هیچ گاه دست از تلاش نکشیده اید، از آنچه تصور می کنید قوی تر هستید. اگر به تازگی شکست خورده اید و به فکر جا زدن هستید، این کار را نکنید. همان چیزی که مانع شما شده است، در واقع مسیر آینده ی شماست. به یاد داشته باشید که همیشه راه برون رفتی هست، ممکن است هنوز آن را نیافته باشید؛ به تلاش خود ادامه دهید. سعی کنید ببینید چرا و چگونه مجبور به توقف شده اید و خودتان را هر طور شده از این سکون موقتی خارج کنید.

متأسفانه اغلب انسان ها موفق نمی شوند کاری برای شکست هایشان انجام دهند. آنها در نهایت دست از تلاش می کشند، رؤیا هایشان را رها می کنند و دیگر روی پروژه هایی که برایشان اهمیت داشت کار نمی کنند و در نارضایتی ناشی از آن غرق می شوند. همه از شکست می ترسند، اما تجربه ی آن اجتناب ناپذیر است. این واکنش انسان ها به شکست است که اهمیت دارد نه خود آن. چند نمونه از عادت های متعددی که می توانند شکست شما در زندگی را تضمین کنند، به همراه راه چاره ی آنها در ادامه خواهید خواند.

ادامه »