ما می‌دانیم که در نهایت در برابر بی‌خوابی ناتوانیم و هر چقدر هم جلوی خودمان را بگیریم، در نهایت خواب بر ما غلبه می‌کند، البته در صورتی که به بیماری به بی‌خوابی و بدخوابی دچار نباشیم.
همینطور می‌دانیم که بعد از هفت تا نه ساعت خوابیدن، بدن دوباره آماده فعالیت می‌شود و می‌تواند ۱۵ تا ۱۷ ساعت به خوبی فعالیت کند تا اینکه دچار احساس نیاز به خواب به سراغمان بیاید.
در طی پنجاه سالی که مطالعه خواب شکل جدی‌تری در میان محققان و دانشمندان به خود گرفته است، ما به دانسته‌های زیادی را در خصوص مراحل خوابیدن دست یافته‌ایم هر چند که هنوز آنچه نمی‌دانیم نیز بسیار است:
به عنوان مثال ما می‌دانیم که خواب ما به دو قسمت خواب سبک و سنگین تقسیم می‌شود. همینطور می‌دانیم که تمام پستانداران و پرندگان می‌خوابند. یا می‌دانیم که دلفین‌ها با نیمی از مغزشان می خوابند تا نیم دیگر برای خطرات احتمالی هوشیار باشد. یا اردک‌های وحشی در یک خط می‌خوابند و دو اردکی که در دو سر گروه هستند، یکی از چشم‌هایشان را همیشه باز نگاه می‌دارند تا از خطر حمله شکارچیان آگاه شوند. تقریبا همه حیوانات باید در حالتی درازکشیده یا نشسته بخوابند و این میزان ریسک‌پذیری آنها در برابر مهاجمان را در طول بازه زمانی زیادی از یک شبانه روز، بسیار افزایش می‌دهد.
مهمترین پرسش کاوشگران این است که چرا خواب تا این مقدار برای بدن زندگی‌بخش است؟
