بدان که «نفس » در هر حظّی ( و لذتی) که از این عالم می برد، در «قلب» اثری از آن واقع می شود …

و سبب تعلق آن دنیا است ، و (لذایذ دنیایی) هر چه بیشتر باشد، قلب از آن بیشتر تاثیر پیدا می کند و تعلقش به آن بیشتر می گردد … و این منشا بسیاری از مفاسد است .

تمام خطاهای انسان و گرفتاری به معاصی و سیئات، برای همین محبت و علاقه است، و از مفاسد بزرگ آن ، چنانچه حضرت شیخ عارف ما، روحی فداه می فرمودند آن است که : «اگر محبت دنیا، صورت قلب انسان گردد و انس به او شدید شود، در وقت مردن که برای او کشف شود که حق تعالی او را از محبوبش (دنیا و تعلقات آن) جدا می کند و ما بین او (جدایی) می اندازد، با بغض به خدا … (العیاذ بالله) از دنیا برود .»

و این فرمایش کمر شکن، باید انسان را خیلی بیدار کند که قلب خود را خیلی نگاه دارد.

(چهل حدیث، امام خمینی (ره)، ص 123 و 124 .)