مسابقه کتابخوانی از کتاب انسان 250 ساله - تالیف رهبر معظم انقلاب- به همت مدرسه علمیه حضرت ولی عصر (عج) و در دو مرحله برگزار می شود.

مرحله اول از ابتدای کتاب تا پایان صفحه 270 -دوران امام سجاد (ع)- در تاریخ 94/6/1 برگزار می شود.

مرحله دوم این مسابقه از صفحه 271 -ابتدای فصل دهم- تا پایان کتاب خواهد بود و در تاریخ 94/7/4 برگزار خواهد شد.

علاقمندان به شرکت در این مسابقه می توانند از دو طریق اقدام نمایند.

1. تماس با مدرسه با شماره تلفن های:  66927025 و 66928251-021

2. مراجعه به مدرسه علمیه حضرت ولی عصر (عج) به آدرس: تهران- خیابان جمهوری خیابان جمالزاده جنوبی کوچه آیرون پلاک 19

معاونت پژوهش مرکز تخصصی تفسیر و علوم قرآنی حضرت فاطمه(س) تهران کارگاه آموزش سامانه پایان نامه برگزار می کند.

این کارگاه در تاریخ های

1- تاریخ 94/7/18 ساعت 10-8

2- تاریخ 94/7/25 ساعت 10-8

3- تاریخ 94/7/27 ساعت 10-8

4- تاریخ 94/8/4 ساعت 10-8    برگزار می شود .

گفتنی است:

الف- ظرفیت هر کارگاه 7 نفر بوده و اولویت با کسانی است که زودتر تاریخ انتخابی خود را اطلاع دهند.

ب- حضور تمامی طلاب در این کارگاه آموزشی الزامی است و من بعد به سوالات سامانه ای پاسخ داده نمیشود.

ج- کارگاه برای طلاب این مرکز بصورت رایگان برگزار میشود.لطفا اطلاع رسانی شود.

جهت شرکت در این کارگاه تاریخ انتخابی خود را به معاون پژوهش از طریق تماس یا پیامک اعلام نمایید.

لقب «معصومه» را امام رضا علیه السلام به خواهر خود عطا فرمود.
آن حضرت در روایتى فرمود:

«مَنْ زَارَ الْمَعصُومَةَ بِقُمْ كَمَنْ زَارَنى»(1) ؛ «هر كس معصومه را در قم زیارت كند، مانند كسى است كه مرا زیارت كرده است.»

این لقب، كه از سوى امام معصوم به این بانوى بزرگوار داده شده، گویاى جایگاه والاى ایشان است.

امام رضا علیه السلام در روایتى دیگر مى‌فرماید:

هر كس نتواند به زیارت من بیاید، برادرم را در رى یا خواهرم را در «قم» زیارت كند كه ثواب زیارت مرا در مى‌یابد.(2)

حضرت معصومه سلام الله علیها «كریمه اهل بیت» است.این لقب نیز بر اساس رؤیاى صادقانه یكى از بزرگان، از سوى اهل ‌بیت علیهم السلام به این بانوى گرانقدر داده شده است. ماجراى این رؤیاى صادقانه بدین شرح است :

مرحوم آیة اللّه سیّدمحمود مرعشى نجفى، پدر بزرگوار آیة اللّه سید شهاب الدین مرعشى (ره) بسیار علاقه‌مند بود كه محل قبر شریف حضرت صدّیقه طاهره سلام الله علیها را به دست آورد. ختم مجرّبى انتخاب كرد و چهل شب به آن پرداخت. شب چهلم پس از به پایان رساندن ختم و توسّل بسیار، استراحت كرد. در عالم رؤیا به محضر مقدّس حضرت باقر علیه السلام و یا امام صادق علیه السلام مشرّف شد.

امام به ایشان فرمودند:

«عَلَیْكَ بِكَرِیمَةِ اَهْل ِ الْبَْیت ِ»؛ یعنى به دامان كریمه اهل بیت چنگ بزن.

ایشان به گمان این كه منظور امام علیه السلام حضرت زهرا سلام الله علیها است، عرض كرد: «قربانت گردم، من این ختم قرآن را براى دانستن محل دقیق قبر شریف آن حضرت گرفتم تا بهتر به زیارتش مشرّف شوم.» امام فرمود: «منظور من، قبر شریف حضرت معصومه در قم است.» سپس افزود:«به دلیل مصالحى، خداوند مى‌خواهد محل قبر شریف حضرت زهرا سلام الله علیها پنهان بماند؛ از این رو قبر حضرت معصومه سلام الله علیها را تجلّى‌گاه قبر شریف حضرت زهرا سلام الله علیهاقرار داده است. اگر قرار بود قبر آن حضرت ظاهر باشد و جلال و جبروتى براى آن مقدّر بود، خداوند همان جلال و جبروت را به قبر مطهّر حضرت معصومه سلام الله علیها داده است.» مرحوم مرعشى نجفى هنگامى كه از خواب برخاست، تصمیم گرفت رخت سفر بربندد و به قصد زیارت حضرت معصومه سلام الله علیها رهسپار ایران شود. وى بى‌درنگ آماده سفر شد و همراه خانواده‌اش نجف اشرف را به قصد زیارت كریمه اهل‌بیت ترك كرد.(3)

پی‌نوشت‌ها:
1- ناسخ التواریخ، ج 3، ص 68، به نقل از كریمه اهل‌بیت، ص 32.

2- زبدة التصانیف، ج 6، ص 159، به نقل از كریمه اهل بیت، ص 3.

3-کریمه اهل‌بیت،ص 43

یا حضرت معصومه سلام الله علیها…

امشب گره گشاست دَمِ يا رضا رضا

در دستِ توست تذکرهٔ کربلاي ما

«…عرفان نه اينكه توى سجّاده است و شب است و مناجات است و تاريكى؛
عرفان يعنى توى بازار، يعنى توى دانشكده، يعنى توى خيابان، يعنى توى اتوبوس، يعنى معامله با زن، يعنى معامله با بچّه، معامله با همسايه، معامله با سگ‏ خانه، معامله با گربه خانه، اين، همه اينها معامله است.
يعنى چى؟ يعنى اينكه حقّ زن را بايد بدهى، حق گربه منزل را بايد بدهى،
هان! به خادمش انسان نبايد بد بگويد، بعد هم خادم خواست غذا بخورد انسان بايد با خودش غذا بخورد. غذاىِ خودش را انسان از او بالاتر نبيند؛
با شوفرش انسان بايد با او، با خودش غذا بخورد، با زير دستانش به نظر زير دستى نگاه نكند؛ حالا او نوكر است، يا مثلًا فرض كنيد مستخدم انسان است، يا فلان؛ حالا خدا به او اين مسير را معيّن كرده، براى انسان هم اين مسير را معيّن كرده.
از كجا معلوم مى‏شود كه او از انسان بالاتر نباشد؟! از كجا معلوم باشد كه او قلبش صاف‏تر نباشد، ادراكش بهتر نباشد؟!
بين خود و خدا؛ حالا خداوند او را سياه كرده ما را سفيد كرده، او را فقير كرده اين را غنى كرده، اين را رئيس كرده او را مرئوس.
همين طورى كه حضرت امام رضا عليه السّلام به اين شكل تمام غلامان را جمع مى‏كرد و با آنها مى‏نشست سر يك سفره غذا مى‏خورد؛ و كيف هم مى‏كرد؛ اين را مى‏گويند عرفان..»

منبع: آیین رستگاری ص116و117 علامه سیدمحمدحسین حسینی طهرانی رضوان الله علیه کتابخانه سایت متقین

قبل نوشت:

این خاطره تقدیم به آزادگان میهنم برای چند روز دیگر که می شود سالروز وردشان به خاک وطن.

***

در اسارت، اذان گفتن با صدای بلند ممنوع بود. ما در آنجا اذان مینده روز ی‌گفتیم، اما به گونه‌ای که دشمن نفهمد.
روزي جوان هفده ساله ضعیف و نحیفي، موقع نماز صبح بلند شد و اذان گفت. ناگهان مأمور بعثی آمد و گفت: «چیه؟ اذان می‌گویی؟ بیا جلو»!
یکی از برادران اسدآبادی دید که اگر این مؤذن جوان ضعیف و نحیف، زیر شکنجه برود معلوم نیست سالم بیرون بیاید، پرید پشت پنجره و به نگهبان عراقی گفت: «چیه؟ من اذان گفتم نه او».
آن بعثی گفت: «او اذان گفت».
برادرمان اصرار کرد که «نه، اشتباه می‌کنی. من اذان گفتم».
مأمور بعثی گفت: «خفه شو! بنشین فلان فلان شده! او اذان گفت، نه تو».
برادر ایثارگرمان هم دستش را گذاشت روی گوشش و با صدای بلند شروع کرد به اذان گفتن. مأمور بعثی فرار کرد.
وقتی مأمور عراقی رفت، او رو کرد به آن برادر هفده ساله که اذان گفته بود و به او گفت: «بدان که من اذان گفتم و شما اذان نگفتی. الان دیگر پای من گیر است».
به هر حال، ایشان را به زندان انداختند و شانزده روز به او آب ندادند. زندان در اردوگاه موصل (موصل شماره 1 و 2) زیر زمین بود. آنقدر گرم بود که گویا آتش می‌بارید.
آن مأمور بعثی، گاهی وقت‌ها آب می‌پاشید داخل زندان که هوا دم کند و گرمتر شود. روزی یک دانه سمون (نان عراق) می‌دادند که بیشتر آن خمیر بود.
ایشان می‌گفت: «می‌دیدم اگر نان را بخورم از تشنگی خفه می‌شوم. نان را فقط مزه مزه می‌كردم که شیره‌اش را بمکم. آن مأمور هم هر از چند ساعتی می‌آمد و برای این‌که بیشتر اذیت کند، آب می‌آورد، ولی می‌ریخت روی زمین و بارها این کار را تکرار می‌کرد».
می‌گفت: «روز شانزدهم بود که دیدم از تشنگی دارم هلاک می‌شوم. گفتم: یا فاطمه زهرا! امروز افتخار می‌كنم که مثل فرزندتان آقا حسین بن علی اینجا تشنه‌کام به شهادت برسم».
سرم را گذاشتم زمین و گفتم: یا زهرا! افتخار می‌کنم. این شهادت همراه با تشنه‌کامی را شما از من بپذیر و به لطف و کرمت،‌این را به عنوان برگ سبزی از من قبول کن.
دیگر با خودم عهد کردم که اگر هم آب آوردند سرم را بلند نکنم تا جان به جان آفرین تسلیم کنم. تا شروع کردم شهادتین را بر زبان جاری کنم، دیدم که زبانم در دهانم تکان نمی‌خورد و دهانم خشک شده است.
در همان حال، نگهبان بعثی آمد پشت پنجره، همان نگهبانی که این مکافات را سر ما آورده بود و همیشه آب می‌آورد و می‌ریخت روی زمین. او از پشت پنجره مرا صدا می‌زد که بیا آب آورده‌ام.
اعتنایی نکردم. دیدم لحن صدایش فرق می‌کند و دارد گریه می‌کند و می‌گوید: بیا که آب آورده‌ام.
او مرا قسم می‌داد به حق فاطمه زهرا (سلام الله علیه) که آب را از دستش بگیرم.
عراقی‌ها هیچ‌وقت به حضرت زهرا (سلام الله علیها ) قسم نمی‌خوردند. تا نام مبارکت حضرت فاطمه (سلام الله علیها )را برد، طاقت نیاوردم. سرم را برگرداندم و دیدم که اشکش جاری است و می‌گوید: «بیا آب را ببر! این دفعه با دفعات قبل فرق می‌کند».
همین‌طور که روی زمین بودم، سرم را کج کردم و او لیوان آب را ریخت توی دهانم. لیوان دوم و سوم را هم آورد. یک مقدار حال آمدم. بلند شدم. او گفت: به حق فاطمه زهرا بیا و از من درگذر و مرا حلال کن! گفتم: تا نگویی جریان چی هست، حلالت نمی‌کنم.
گفت: دیشب، نیمه‌شب، مادرم آمد و مرا از خواب بیدار کرد و با عصبانیت و گریه گفت: چه کار کردی که مرا در مقابل حضرت زهرا(سلام الله علیه) شرمنده کردی. الان حضرت زهرا(سلام الله علیه) را در عالم خواب زیارت کردم. ایشان فرمودند: به پسرت بگو برو و دل اسیری که به درد آورده‌ای را به دست بیاور اگرنه همه شما را نفرین خواهم کرد.

منبع: حماسه‌های ناگفته(به روايت علي اكبر ابوترابي)،عبد المجيد رحمانيان،انتشارات پيام آزادگان،چاپ اول :۱۳۸۸،صفحات ۱۲۵-۱۲۷