یکی از مهم ترین وظایف ما در قبال فرزندان، تکریم شخصیّتی آن ها است. تکریم شخصیّت مهم ترین عاملی است که موجب دوری فرزندان ما از هر گونه پستی و تن دادن به گناه و معصیّت می شود.
وقتی فرزندان ما احساس ارزشمندی و کرامت نفس پیدا کردند، در جاده ای قرار گرفته اند که به تدریج خود را در قلّه ای از شخصیّت خواهند دید و از آن جایگاه بالا به خود و دنیا می نگرند. آن ها واقعیّت دنیا را ـ که از پستی و حقارت گرفته شده ـ خواهند دید و شخصیّت و کرامت خود را ـ که عطیّه ای الهی است ـ به جلوه های زودگذر و پوچ دنیا نخواهند فروخت.
چنین شخصی خود را بالاتر و بزرگتر از آن می بیند که دل به دنیای فانی ببندند. به همین دلیل به تدریج حبّ دنیا که منشأ تمام خطاها است از وجودشان بیرون خواهد رفت و شیفته ی فضائل اخلاقی و کرامات معنوی خواهند شد.
اما اگر فرزندان ما کرامت نفس و احساس ارزشمندی خود را از دست بدهند با دنیا که از ریشه ی «دُنُوّ» و پستی است هم آغوش شده و به تدریج، آمادگی پذیرش هرگونه پستی و بی شخصییتی را به دست خواهند آورد.
با این بیان روشن می شود که اگر بتوانیم با امید به الطاف الهی فرزندانمان را در سیر کرامت نفس قرار دهیم، بزرگ ترین خدمت را در حقّ آنها کرده ایم و اگر با آن ها به گونه ای رفتار کردیم که عزّت و کرامت نفسشان را از دست بدهند، بزرگ ترین خیانت را در حقّشان مرتکب شده و عاقّ فرزندان خود خواهیم شد.
ادامه »