کتاب معراج السعادة اثر عالم بزرگ ملا احمد نراقی، یک کتاب جامع در زمینه های مختلف اعتقادی و عملی است. در ارزش این کتاب همین بس که عالم بزرگ آیت الله بهجت در پاسخ به سوالی که از ایشان خواسته بودند برنامه ای جهت سلوک مرحمت فرمایند، فرموده بودند روزانه نصف صفحه از کتاب شریف معراج السعادة را بخوانید و بدان عمل کنید.

برای کسی که پای در مسیر خودسازی نهاده و می خواهد تربیت اسلامی را در زمینه خود و خانواده اش اجرا کند، کتاب معراج السعاده می تواند یک منبع کارساز و عالی باشد.

بیان حالات نفس، بیان اخلاق پسندیده و فضایل، صفا نکوهیده و ناپسند، تدبر در آفرینش و صنع پروردگار، علاج عجب به قدرت، علم، عبادت، جمال، مال، … آداب مهمانی کردن، آداب غذا خوردن… در این کتاب آمده است.

این کتاب را می توان، کتاب سبک زندگی اسلامی نامید.

براي دانلود اين كتاب گرانقدر اينجا را كليك كنيد.

حضرت خدیجه كبرى (س) نخستین و برترین همسر رسول خدا (ص) و یكى از چهار زن برتر بهشتى است. او نخستین كسى است كه به رسول خدا ایمان آورد و تمام اموال و دارائى‌هاى خود را در راه پیشرفت اسلام هدیه كرد.

خدیجه (س) که 68 سال قبل از هجرت به‌دنیا آمد، از نسل پاکان و شجاعان بود. خانواده‌ای که‏ خدیجه را پرورش داد، از نظر شرافت ‏خانوادگی و نسبت‌های‏ خویشاوندی، در شمار بزرگ‌ترین قبیله‌های عرب جای داشت. خدیجه از قبیله هاشم بود و پدر و اقوامش از ثروتمندان قریش ‏بودند. مادرش فاطمه؛ دختر زائد بن اصم بود.(1) پدرش، خویلد بن اسد بن عبد العزی بن قصی بن کلاب بود. از این رو نسب وی با رسول خدا (ص) در قصی بن کلاب (جد چهارم رسول اللّه) متحد می‌شود.(2)

در مورد حضرت خدیجه (س) که از جمله زنان برگزیده الهی است، چندین روایت نقل شده است که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:

ادامه »

پاسخ به دروغ های تاریخی
رسول خدا 25 سالشان بود و حضرت خدیجه هم 23 یا 24 ساله بودند، ایشان ابدا 40 ساله نبودند، این یکی از دروغ‌های تاریخ است. دو دروغ درباره ایشان در تاریخ است. یکی اینکه ایشان 40 ساله بودند و دیگر اینکه پیش از پیامبر ازدواج کرده بودند. شما در زیارت وارث می‌خوانید که ما شهادت می‌دهیم شما نوری بودید در اصلاب شامخه و ارحام مطهره‌ای که هیچ‌وقت آلوده به نجاست جاهلیت نشده است. او انسان بی‌نظیری بود. دروغ برایش بافته‌اند. این دروغ‌ها باید از اذهان پاک شود. دلایل بی‌اساس گویند‌گان این دروغ‌ها و چرایی حرف‌هاشان را هم حتما می‌گوییم. چرا می‌گویند او بزرگ بوده؟ هنوز هم حتی در ایران آداب و رسومی هست در بعضی مناطق که مثلا دختر خانم 20 ساله‌ای را کسی می‌دانند که از وقت ازدواجش گذشته و حتی از واژه زشت “ترشیده” استفاده می‌کنند. یا ضرب‌المثلی که من اصلا نمی‌پسندم، نسبت به این حرف‌ها حساسم و با آن مخالفم که “دختر که رسید به بیست، باید براش گریست” چرا؟ چون دیگر از سن ازدواج گذشته! همین الان، سال 1393 هنوز این تفکر پابرجاست؛  این موضوع مال 10 سال بعد از هجرت است.

کفن قدسی برای بانوی فداکار
این خانم تمام ثروت‌ش را داد و در برابر آن با کلی خجالت بعد از کلی خواهش و اصرار پیامبر که خواسته‌ات را بگو؛ می‌گوید: اگر می‌شود آن عبا را کفن من قرار بده. وقتی حضرت خدیجه از دنیا می‌رود جبرئیل بر پیامبر نازل می‌شود و می‌گوید: خدا به تو سلام می‌رساند، تو را به صلواتش مخصوص کرده، به تو تحیت و اکرام دارد ولی یک پیامی از سوی خدا برایت آورده ام. خدا می‌گوید: حالا که صحبت از کفن خدیجه است، کفن خدیجه با من است. خدیجه همه مالش را در راه من و برای من داده، من برای او کفن می‌فرستم. که آن کفنی که آمد برای 5 نفر استفاده شد: خدیجه کبری، رسول خدا، فاطمه زهرا، علی بن ابیطالب و امام حسن مجتبی.

پشت و پناه پیامبر
خدیجه کبری مظهر تمام نیکی‌ها، تمام خوبی‌ها و تمام بزرگی‌هاست. این‌ها باید الگوهای جامعه ما باشند. من هیچ زن و شوهری را در عالم سراغ ندارم، به معنای واقعی هیچ زن و شوهری که این‌طور عاشقانه زندگی کنند. این‌همه زن و شوهر عاشق ما در اولیا داریم مثل حضرت خانم رباب که امام حسین او را به شدت دوست می‌داشت، حتی رابطه صدیقه‌ی طاهره و امیرالمومنین ؛ این دو نور پاک، این دو بزرگ. رابطه رسول خدا و حضرت خدیجه یک رابطه عاشقانه‌ی عمیق است که همه دیدند و همه نقل کردند. حضرت زهرا «سِر» است، فاطمه «لیله‌القدر» است، فاطمه سِر ِ ودیعه شده‌ای هم در خودش دارد، من عرف فاطمه فقد عرفه لیله القدر. امیرالمومنین و زهرای مرضیه  انقدر عاشق هم‌ بودند. در فراق حضرت فاطمه چند بار سخن از امیرالمومنین نقل شده؛ در فراغ خدیجه بارها و بارها و بارها از پیغمبر نقل شده. یکی از همسران پیامبر تعریف کرده که هر روز پیامبر از در خانه که بیرون می‌رفتند یاد خدیجه می‌کردند و اغلب با یاد خدیجه گریه می‌کردند. که پیامبر همیشه می‌گوید خدیجه همانندی ندارد؛ روزی که همه به من گفتند تو دروغگویی، او پشت من ایستاد و گفت نه راست می‌گوید. او پناه من بود. یک بچه گاهی به وسیله‌ای دل می‌بندد، به آغوش مادر، آغوش دایی ‌و… آرام می‌گیرد؛ چرا؟ چون بچه است، کوچک است، محدودیت‌هایی دارد، ضعف‌هایی دارد؛ اما این‌جا صحبت از پیغمبر است، از شخصیتی که در خلقت همتا ندارد. صحبت از مردی که به قول علی بن ابیطالب هر وقت جنگ شدید می‌شد، سرخ می‌شد ما پناه می‌بردیم به پیغمبر. منِ علی بن ابی‌طالب می‌رفتم پشت اسب پیغمبر، پناه می‌بردم به او. تا این حد شجاع بودند. حضرت آقا توی سخنرانی‌شان یادی کردند از آن غزوه بعد از احد که خیلی‌ها ترسیدند. رسول خدا فرمودند فقط زخمی‌های جنگ احد بیایند هر کسی هم نیامد نیامد؛ هیچ کدام هم که نیایید خودم تنها می‌روم. صحبت از این مرد است با این حد شجاعت، با این قلب بزرگ که قران اولین و آخرین بر قلب او نازل شده او بزرگترین روح است، باعظمت‌ترین شخصیت است و این زن چه زنی ست که این مرد به پناه او افتخار می‌کند.

مهربان‌ترین مادر و سخاوتمندترین همسر
در معراج وقتی پیغمبر برمی‌گشت به جبرئیل رو کرد و گفت که در زمین کاری نداری؟ گفت فقط یک حاجت دارم. سلام من و سلام خدا را به خدیجه برسان. عظمت این زن از جنس عظمت بزرگی نیست که فقط بذل مال می‌کند. او انسان کامل است. برای درس زندگی می‌شود به او نگاه کرد و دید که مهربان‌ترین مادر است، سخاوتمندترین همسر است و خردمندترین انسان. او مادر مهربان همه ماست. الان در هر کجای فضای مجازی هم اگر بنویسی مادر مهربان می‌دانند یعنی حضرت خدیجه. حضرت خدیجه کبری انقدر شان‌شان ناشناخته است، انقدر درباره او کم حرف زدیم که بین ما هم دارد غریبه می‌شود. چقدر خوب که گفتید امروز همه خانم‌های این‌جمع خودشان را خدیجه معرفی کردند. من حتی در شبکه های مجازی هم شنیدم که این اتفاق افتاده. نترسیم و حتی مباهات کنیم به این اسم. رسول خدا از هر اسمی که خوششان نمی‌آمد آن اسم را عوض می‌کردند. مثلا کسی می‌آمد که اسم او عبدالشمس بود رسول خدا می‌فرمود اسمت را عوض کن و بگذار عبدالله و اگر کسی اسم معمولی داشت و حضرت رسول خوششان نمی‌آمد، او را به کنیه صدا می‌زد. تا به حال حدیثی نشنیده‌اید که رسول خدا با جندب صحبت کرده باشد! اما شنیدید، فراوان شندید. چون با کنیه شنیدید؛ ابوذر. ولی یکبار خدیجه را به کنیه صدا نزدند، یکبار خدیجه را با لقب صدا نزدند. ام‌الزهرا ست، ام‌الائمه النجباست.

سال عزا برای خدیجه
جالب است حضرت خدیجه برای امام علی مادری کردند. زمانی که حضرت ابوطالب وضع مالی خوبی نداشت هر کدام از بچه‌ها را به یکی از اقوام سپردند و گفتند عقیل را بگذارید برای خودم. حضرت علی در سنین خردسالی رفتند در خانه پیامبر، حضرت محمد برای او پدری می‌کرد و حضرت خدیجه برای او مادری. این دلبستگی از آن زمان بین این‌ها بود. به طوری که حضرت ابوطالب آخر رجب از دنیا رفت و یک ماه و 10 روز بعد، دهم رمضان که خدیجه کبری از دنیا می‌رود، حضرت علی در رثای این دو عزیز شعر می‌گویند. زمانی که حضرت خدیجه از دنیا می‌روند پیامبر می‌گویند عام الحزن نه ماه عزا که سال عزا.

پي نوشت: حجت‌الاسلام شهاب مرادی رئیس سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران در شب وفات حضرت خدیجه(س) میهمان برنامه «شب‌های روشن» بود؛ برنامه‌ای که در شب‌های ماه مبارک رمضان با اجرای رسالت بوذری از محل فرهنگسرای شفق روی آنتن شبکه دو می‌رود. در ابتدای برنامه همه بانوان حاضر در فرهنگسرا به پیشنهاد میهمان برنامه خود را با نام خدیجه معرفی کردند و سپس حجت‌الاسلام مرادی درباره موضوع کرامت‌های حضرت خدیجه سخن گفت.

اين سخنراني به  نقل از خبرگزاري مهر در اين پست قرار گرفته است.

در سوره «نور» در آیاتی چند می‌فرماید: «قُلْ لِلْمُۆْمِنِینَ یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ ذلِكَ أَزْكى‏ لَهُمْ إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِما یَصْنَعُون* وَ قُلْ لِلْمُۆْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ یَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى‏ جُیُوبِهِنَّ وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ …[نور/31]؛ به مومنان بگو چشم‌هاى خود را (از نگاه به نامحرمان) فرو گیرند و فروج خود را حفظ كنند، این دستور، براى آن‌ها پاكیزه‏‌تر است، خداوند از آن‌چه انجام می‌دهید آگاه است. و به زنان با ایمان بگو چشم‌هاى خود را (از نگاه هوس‏‌آلود) فرو گیرند و دامان خویش را حفظ كنند و زینت خود را جز آن مقدار كه ظاهر است آشكار نکند و (اطراف) روسری‌هاى خود را بر سینه خود افكنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود) و زینت خود را آشكار نسازند مگر براى شوهرانشان یا پدرانشان یا…».

از این آیات چند نکته قابل استنباط است:

1. هر مسلمان چه مرد و چه زن، باید از چشم‌چرانی و نظربازی خودداری کند.

2. هر مسلمانی باید پاک‌دامن باشد و اهل فحشاء نباشد.

3. زنان باید دارای پوشش باشند و زینت‌های خود را جز برای محارم خود آشکار نکنند و در صدد تحریک و جلب توجه مردان دیگر نباشند.[1]

این آیات در واقع دستور خداوند متعال به حفظ حیاء و حجاب است، که واجب است و حکمی است حتمی که توسط بندگان او لازم است رعایت شود و از ضروریات دین مبین اسلام محسوب می‌شود که بین تمام مذاهب اسلام با تمام اختلافی که دارند مشترک است.

اگر به روایات معصومین(علیهم‌السلام) هم رجوع کنیم، خواهیم دید آنان نیز به تبع قرآن کریم، در سخنان بسیار زیادی که واقعاً بیش از حد شمارش است، به این مساله پرداخته و حدود و میزان آن را بیان کرده‌اند، و در برخی احادیث وارد شده است که تمام دین و ایمان، حیاء، عفت و پاک‌دامنی است؛[2]

در حدیثی امام صادق(علیه‌السلام) در پاسخ به سوالی که راجع به نگاه کردن به نامحرم پرسیده شد، فرمودند: «تنها نگاه به صورت و دو کف دست جایز است».[3] یعنی نگاه کردن به غیر این دو حرام است و بر زن واجب است تمام بدن خود به غیر از صورت و دو دست تا مچ را بپوشاند.

ادامه »

1. از کسی بدت نیاید هرچند در حق تو اشتباه کرده.

2. نگران نباش هرچند که ناراحتی هایت به اوج رسیده باشد.

3. ساده زندگی کن هرچند که به مقام بالا رسیدی.

4. انتظار خبر خوش داشته باش هرچند که بلاها فراوان شد.

5. دست به خیر داشته باش حتی اگر خود در تنگنایی.

6. لبخند بزن حتی اگر قلبی پر از خون داری.

7. برادر مسلمانت را از دعای خیرت به سبب غیابش محروم نکن.