بی شک مادر شدن اتفاق بزرگی در مسیر زن بودن است.
حتی برای بی خیالترین ها.
بار مسئولیت، آزاد شدن پتانسیل های خفته عاطفی و خیلی چیزهای دیگر باعث می شود که “مادر شدن” شروع فصل جدید زندگی یک “زن” باشد.
نه ماه همراهی نفس به نفس با یک موجود، با همه سختی ها، راحتی ها، شیرینی ها و تلخی هایش نمی تواند روی شخصیت یک “زن” بی تاثیر باشد.
اما هر کسی با نقطه عطف های زندگی ش جور خاصی برخورد می کند که این برخورد چیزی خیلی متفاوت از زندگی پیش از نقطه عطفش نیست ….
شاید برای همین باشد که گفته اند برای تربیت فرزند اول خودت را تربیت کن.
یا
تربیت فرزند سالها قبل ازتولد فرزند آغاز شده است ….
انگار در مسیر رسیدن به نقطه “مادر شدن” هر گامی که برداشته ایم، هر انتخابی که کرده ایم بی تاثیر نبوده است …
فرزند دار شدن فقط آینه ای را در برابرت قرار می دهد تا خودت را و مسیرهای رفته ات را بیشتر و بهتر ببین.
و صد البته اگر اهل ” دیدن ” باشی،
آینه ای که خطاهایت را، عیب هایت را می تواند به تو بنماید.
و حالا این تو هستی که می توانی آینه را بشکنی یا خودت را…
اگر اهل ” خود شکستن” باشی، فرزند دار شدن فرصتی عالی است برای یک زن، برای “شدن های پی در پی”، برای “تکامل عظیم معنویت”.
و اگر اهل آینه شکستن باشی که همه چیز تمام می شود، تو می مانی با هر آنچه از قبل بودی.
انگار نه انگار که اتفاقی افتاده باشد در مسیر رفتنت.
برای این که “خداگونه ها” ی وجودت را بشناسی و بدانی “خلیفة الهی ” می تواند چه مزه ای باشد.
برای این که “رشد” را ببینی و درک کنی.
برای این که بنشینی و در آینه پاک و زلال وجود یک “معصوم”، “معصومیت های از دست رفته ات ” را پیدا کنی
بنشینی و بیندیشی.
و برخیزی و گام برداری در مسیر “شدن های متعالی”
در مسیر “عبد شدن”
در مسیر “تعالی”
امیدوارم همه ما در این آینه های پاک، در این زلال های جاری در این فرشته های زمینی، خودمان را دوباره پیدا کنیم و فرصت های باقیمانده تا موقع رفتن را بهتر قدر بدانیم.
در پناه خدا