بازهم در اسپم های ایمیلم مطلبی آمده بود که حیفم آمدم همین طوری دیلیتش کنم.

کسی با یک داستان کوتاه خواسته بود بفهماند که «خیلی وقتها ما خودمان مسبب وقایع اطرافمان هستیم»

داستان تعریف می کرد که:
مردان قبیله سرخ پوست از رییس جدید می پرسن: «آیا زمستان سختی در پیش است؟»
رییس جوان قبیله که هیچ تجربه ای در این زمینه نداشت، جواب میده «براي
احتياط برید هیزم تهیه کنید»
بعد میره به سازمان هواشناسی کشور زنگ میزنه: «آقا امسال زمستون سردی در پیشه؟»
پاسخ: «اینطور به نظر میاد»،
پس رییس به مردان قبیله دستور میده که بیشتر هیزم جمع کنند و برای اینکه
مطمئن بشه یه بار دیگه به سازمان هواشناسی زنگ میزنه: «شما نظر قبلی تون
رو تایید می کنید؟»
پاسخ: «صد در صد»،
رییس به همه افراد قبیله دستور میده که تمام توانشون رو برای جمع آوری
هیزم بیشتر صرف کنند.
بعد دوباره به سازمان هواشناسی زنگ میزنه: «آقا شما مطمئنید که امسال
زمستان سردی در پیشه؟»
پاسخ: بگذار اینطوری بگم؛ سردترین زمستان در تاریخ معاصر!!!
رییس: «از کجا می دونید؟»
پاسخ: «چون سرخ پوست ها دیوانه وار دارن هیزم جمع می کنن!!

و آن نویسنده خوش ذوق به عنوان نکته اخلاقی پایان داستان آورده بود:

خیلی وقتها ما خودمان مسبب وقایع اطرافمان هستیم

مردی، اسب اصیل و بسیار زیبایی داشت که توجه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کرد. همه آرزوی تملک آن را داشتند.

باديه‌نشین ثروتمندی پیشنهاد کرد که اسب را با دو شتر معاوضه کند، اما مرد موافقت نکرد.
حتی حاضر نبود اسب خود را با تمام شترهای مرد باديه‌نشین تعویض کند.

باد‌يه‌نشین با خود فکر کرد: حالا که او حاضر نیست اسب خود را با تمام دارایی من معاوضه کند، باید به فکر حیله‌ای باشم.

روزی خود را به شکل یک گدا درآورد و در حالی که تظاهر به بیماری می‌کرد، در حاشیه‌ جاده‌ای دراز کشید.
او می‌دانست که مرد با اسب خود از آنجا عبور می‌کند. همین اتفاق هم افتاد…
مرد با دیدن آن گدای رنجور، سرشار از همدردی، از اسب خود پیاده شد به طرف مرد بیمار و فقیر رفت و پیشنهاد کرد که او را نزدیک پزشک ببرد.

مرد گدا ناله‌کنان جواب داد: من فقیرتر از آن هستم که بتوانم راه بروم. روزهاست که چیزی نخورده‌ام و نمی‌توانم از جا بلند شوم. دیگر قدرت ندارم.

مرد به او کمک کرد که سوار اسب شود. به محض اینکه مرد گدا روی زین نشست، پاهای خود را به پهلوهای اسب زد و به سرعت دور شد.

مرد متوجه شد که گول باديه‌نشین را خورده است. فریاد زد: صبر کن! می‌خواهم چیزی به تو بگویم.
باديه‌نشین که کنجکاو شده بود، کمی دورتر ایستاد.

مرد گفت: تو اسب مرا دزديدی. دیگر کاری از دست من برنمی‌آید، اما فقط کمی وجدان داشته باش و یک خواهش مرا برآورده کن.

“برای هیچ‌کس تعريف نکن که چگونه مرا گول زدي…”

باديه‌نشین تمسخرکنان فریاد زد: چرا باید این کار را انجام دهم؟!

مرد گفت: چون ممکن است، زمانی بیمار درمانده‌ای کنار جاده‌ای افتاده باشد. اگر همه این جریان را بشنوند، دیگر کسي به او کمک نخواهد کرد.

باديه‌نشین شرمنده شد. بازگشت و بدون اینکه حرفی بزند ، اسب اصیل را به صاحب واقعی آن پس داد…

نکته: این جریان همیشه ممکن اتفاق بیافته، باید مراقب اعمال و رفتار خودمان باشیم خصوصا اگر طلبه باشیم،…

حضرت فاطمه (س) فرمودند: خوشرويى با مؤمن، موجب دستيابى به بهشت مى‏شود و خوشرويى نسبت به غير مؤمن انسان را از عذاب آتش حفظ مى‏كند.

منبع: فاطمه الزهرا بهجة قلب المصطفى، ج 1، ص 300

قال النبی (ص): «قال الحواریون لعیسی (ع): یا روح الله من نجالس؟ قال (ع): من یذکر کم الله رؤیته و یزید فی علمکم منطقه و یرغبکم فی الاخره عمله» رسول خدا (ص) فرمودند: حواریین به عیسی (ع) عرض کردند: ای روح الله با که همنشین شویم؟ عیسی (ع) فرمودند: با کسی که دیدارش شما را به یاد خدا بیندازد و گفتارش بر آگاهیتان بیفزاید و کردارش به سرای دیگر ترغیبتان کند.

منبع: بحارالانوار، ج1، ص 203، ح18

از عوامل و راهکارهای تقویت انگیزه ورود به حوزه علمیه می توان به تعدیل توقعات و انتظارات نادرست از خود و محیط حوزه اشاره کرد.

زیرا وارد شدن به حوزه، با داشتن ذهنیت های به دور از واقعیت، به برآورده نشدن توقعات منتهی خواهد شد.

اگر طلبه ای با این ذهنیت به حوزه بیاید که صبح تا شب در محضر عارفان طراز اول عرفان بیاموزد و همه وقتش را به مناجات و راز و نیاز عارفانه با خدا بپردازد، فقط درس اخلاق بخواند و …

یا کسی که به حوزه می آید توقع داشته باشد در زمان کوتاهی لباس روحانیت بپوشد و به تبلیغ پرداخته و وجهه اجتماعی بالایی کسب کند، در واقع توقعی دارد که هرگز برآورده نخواهد شد.

شاید کم نباشند طلابی که از خود توقع زیادی داشته اند و فکر می کردند می توانند  چندین سال را در یک یک سال بخوانند و به انواع تخصص ها نایل شوند و به ایفای مسئولیت های مختلف بپردازند.

و چون این موارد برحسب عادت امری محال محسوب می شود با برآورده نشدن توقعاتشان دلسرد شوند.

در چنین مواردی اگر طلاب محترم با هوشیاری و درایت به اصلاح بینش خویش و تعدیل توقعات بپردازند یقینا با بینش صحیح و واقع گرایانه به تحصیل ادامه می دهند و به رشد لازم می رسند، اما اگر به عللی نگرش آنان اصلاح نگردد خطر ترک تحصیل و بدبینی نسبت به خود و دیگران وجود خواهد داشت که بی شک خطر بزرگی است.