اخبار بيست و سي يكي از مورد علاقه ترين برنامه هايي است كه در خانواده ما ديده مي شود

حدود يكي دو هفته قبل اخبار را با همسرم مي ديديم كه خبر درمان  يك پلنگ مجروح پخش شد

آقاي همسر به قدري عصباني شد كه تابحال چنين برافروخته نديده بودمش

مي گفت آدم در مملكت كم داريم كه پلنگ را مداوا مي كنند، مي گفت اين همه مجروح، معلول، سالمند، از كار افتاده، بيمار خاص، نيازمند و … در مملكت وجود دارد كه از پس مخارج يك بيماري ساده بر نمي آيند و بيماري مي ماند و مزمن مي شود آنوقت مي روند سراغ درمان يك حيوان آن هم به بهانه نادر بودنش

مي گفت نمي گويم مخارج درمان اين افراد را صفر كنند و به صورت رايگان درمانشان كنند اما مي توانند هزينه ها را پايين بياورند حداقل براي اين دسته از افراد

مي گفت همينها هستند كه چرخ اقتصاد مملكت را مي چرخانند نبايد وقتي درمانده و ناتوان بودند رهايشان كنيم

مي گفت يك عده اي رفتند و براي آزادي اين مردم جانشان را گذاشتند و با مجروحيت برگشتند حالا يكي يك بار هم سلامشان نمي كند

مي گفت يك عده اي رفتند و كلي از قِبَلِ جبهه رفتنشان دكان باز كردند يك عده اي هم مانده اند كنج خانه اشان و بدون درآمد با بيماري مي سازند….

خلاصه كلي حرف زد تا عصبانيتش خوابيد و آرام گرفت

ديدم راست مي گويد واقعا هم همين طور است

امروز در وبگردي هايم مطلب مشابهي را ديدم كه درد دل يك جانباز را روايت مي كرد

وبلاگ مظلومین شیمیایی ایران نوشت: این پلنگ دارای چه نوع بیمه‌ای است، که بدون دغدغه و بروکراسی‌های کاذب اداری راحت تحت درمان و مراقبت‌های پزشکی قرار می‌گیرد.

ای کاش من یک پلنگ جانباز بودم شاید دیگر دغدغه بیماریم که ناشی از عوارض جنگ بود را نداشتم؛ می‌خواهم بدانم آیا ارزش یک پلنگ بیشتر است یا ارزش یک جانباز؛ اینها همه سوالاتی است که ذهنم را مشغول کرده می‌خواهم بدانم رفتن به جبهه کاری درست بوده و دفاع از همنوعانم که برایم یک تکلیف بوده و آنرا به جای آورده‌ام هم اکنون مرهم دردهای پنهانم و زجر شبانه‌ام به عهده کدام نهاد است.

من برای تسکین دردم نیاز به مرهم درد دارم چه کسی باید پاسخگو باشد نمی‌گویم رسیدگی به حیوانات کاری پسندیده نیست اما بر این باورم که انسان‌ها نیز نیاز به همدلی و محبت دارند.

وقتی برای نجات پلنگ خرم آبادی تمام سازمان‌ها و نهادها بسیج می‌شوند و به او امکانات درمانی و رفاهی می‌رسانند در مرکز استان شاهد پرپر شدن جانبازی هستیم که به جهت کمبود دارو و عدم امکانات پزشکی و دیر رسیدن دارو آن جانباز به دیار معبودش می‌شتابد و خانواده‌های غیر جانباز در کشور به جهت عدم امکانات و نداشتن بودجه کافی برای بیماران خاص جان به جان آفرین تسلیم حق می‌شوند.

بیایید چاره‌ای بیندیشیم همانطور که می‌شود برای نجات جان یک حیوان همه سازمان‌ها را بسیج کرد پس برای نجات جان یک انسان راحت‌تر می‌شود چاره‌ای اندیشید؛ وجدان‌های بیدار مسئولان را از خواب غفلت بیدار کرد.