وقتی صفحه آزادی های یواشکی را دیدم، احساس بدبختی وحشتناکی مرا گرفت؛ واقعا حق ماست.
واقعا حق ماست که سقف خواسته های زنانمان این به نظر برسد که روسری سر نکنند.
تقصیر من و شماست که هیچ کاری برای مشکلات جدی زنها نمی کنیم.
همین من، چرا نرفتم توی پلاس، صفحه باز کنم و با گفتمان ترشیدگی دعوا کنم؟یا چرا ضد” شیوه های تحقیر زنان در خواستگاری و روند ازدواج” در فیس بوک ننوشتم؟
چرا صفحه درست نکردم با شعار"زن، خودش، زندگی است: مبارزه با جهیزیه و سیسمونی"؟
تقصیر شما هم هست که می دانی همه جای دنیا زنها با چه عزتی بچه می زایند، دغدغه ی افزایش جمعیت هم داری، می دانی که دختربچه ها نباید درازو نشست های غیراصولی بروند، می دانی هیچ جای دنیا دکتر زنان، مادر را تهدید نمی کند که «اگر بخواهی طبیعی بزایی، ولت می کنم هردوتان بمیرید»
شما که می دانی همه ی مادران ما بدون ضرورت آمپول فشار دریافت می کنند، بچه شان ازشان جدا می شود…چرا نمی آیی راهپیمایی آرام علیه آسیب زدن به بدن و روح میلیون ها مادر ایرانی راه بیاندازی؟
شما که از اجبار زنان به کاری که دوست ندارند، ناراحتی؛چرا کمپین یک میلیون امضا راه نمی اندازی در اعتراض به اینکه هزاران زن به اجبار گفتمان مردسالاری، عمل زیبایی می کنند؟
حق ماست. حق ما زن هاست که بدبخت باشیم وقتی از مصائب واقعی مان جز یواشکی حرف نمی زنیم.
حق ماست که نماد مطالباتمان بشود صفحه ی آزادی های یواشکی فیس بوک.