بچه، روضه، اوقات تلخي...!
انتقال مفاهیم دینی به کودکان و نوجوانان بیشتر باید از طریق عمل باشد . وقتی که پدر و مادر خانه ی خود را محل روضه و جلسه قرار می دهند، این فعالیت برای آموزش بخش عمده ای از معارف موثر تر از هر کار دیگری است. ما در روز قیامت خواهیم دید که بسیاری از آموزش ها و تبلیغات به اندازه ی این روضه ها موثر نبوده است . . خوب است که ما بچه های خود را در نور بزرگ کنیم. خانه های خود را خالی از روضه ها قرار ندهیم . اثر تربیتی این روضه های خانگی فوق العاده زیاد است.
اگر امکان حضور بچه ها در جلسات بزرگ وجود ندارد باید دانست، آن طور نیست که اگر یک جلسه ای باشکوه باشد و از مداحان مشهور اهل بیت و یا سخنرانان مطرح بهره بگیرد حتماً نورانی تر بوده و فیض بیشتری به انسان می دهد گاهی یک جلسه ی غریب و کوچک محلی یا خانگی ممکن است نور و صفایی داشته باشد که این صفا در جلسات بزرگ نباشد.
البته باید توجه داشت ما نباید ارتباط بچه ها با مجالس روضه را با تلخی برقرار کنیم. نباید این مراسم مایه ی اوقات تلخی و اجبار برای بچه ها شود . بهتر است که بچه ها در فضای هیئت بازی کنند . و بهترین خاطرات خود را در این فضاها داشته باشند . مادر ما یک روضه ی هفتگی در روزهای پنجشنبه داشتند . من تنها پسر خانه بودم . سال ها خانم ها برای روضه می آمدند و من نمی دانستم در آن زمان چکار کنم . من چای شیرین خیلی دوست داشتم اما مادر به من اجازه نمی دادند که زیاد بخورم . هنگام روضه من کلافه می شدم ، مادر می گفتند امروز که روضه است هر وقت به همه چای دادیم یک چای شیرین هم به تو می دهیم . یعنی این هدیه ی ویژه ی مادر در هنگام مراسم به من بود . من از چهارشنبه منتظر چای شیرین روضه بودم. نمی دانم مادر چقدر با تدبیر این کار را کرده بودند ولی من همراه با هم زدن چای شیرین خود، صدای السلام علیک یا ابا عبدالله (ع) آن آقا را می شنیدم . مادر های زیادی هستند که شاید تدبیرهای بهتری هم داشته باشند.
«خلاصه شده از صحبت های حجت الاسلام پناهیان، در برنامه سمت خدا»
