مرحوم آيت الله ميلانی ره میفرمودند: هر روز بنشينيد يک مقدار با امام زمان درد و دل کنيد.
خوب نيست شيعه‌ روزش شب شود و شب‌اش روز شود و اصلاً به ياد او نباشد.
بنشينيد چند دقيقه ولو آدم حال هم نداشته باشد، مثلاً از مفاتيح دعايی بخواند، با همين زبان خودمان سلام و عليکی با آقا کند،
با حضرت درد و دلی کند.

خدا مرحوم آيت الله العظمی بهجت را رحمت کند، يک حرف بلندی میفرمودند.
بين دهان تا گوش شما کمتر از يک وجب است،
قبل از اينکه حرف از دهان خودتان به گوش خودتان برسد، به گوش حضرت رسيده است.
او نزديک است، درد و دل‌ها را می‌شنود.
با او حرف بزنید و ارتباط برقرار کنید.
در زمان حضرت امام هادی علیه السلام شخصی نامه‌ای نوشت از يکی از شهرهای دور
نامه‌ای نوشت که آقا من دور از شما هستم. گاهی حاجاتی دارم، مشکلاتی دارم،
به هر حال چه کنم؟

حضرت در جواب ايشان نوشتند: «إِنْ كَانَتْ لَكَ حَاجَةٌ فَحَرِّكْ شَفَتَيْك»
لبت را حرکت بده، حرف بزن، بگو. ما از شما دور نيستيم.

بحارالانوار/ ج53/ ص306