یکی ازمهم‌ترین دغدغه‌های والدین در مواجهه با سؤالات فلسفی کودکان، توصیف مفهوم خدا و کاربرد ایمان در زندگی انسان‌هاست.

این سؤال‌ها همواره تکرار می‌شوند اما چگونگی پاسخ به آنها و ضرورت این پاسخ‌ها هم یک چالش اساسی است به بلندای تاریخ تربیت انسان‌ها. سؤال اصلی اینجاست که مفهوم خدا در تصور کودکان چگونه باید شکل بگیرد و به چه صورتی باید در ذهن آنها جا باز کند؟ درکی که کودکان از خداوند دارند رابطه مستقیم با سن آنها دارد و توجه به همین امر می تواند کمک بزرگی به والدین بکند. ما قرار است به شما بگوییم کودکان خود را چگونه به بهترین و آسان‌ترین شیوه ممکن با مفهوم خدا آشنا کنید.

بعضی از ویژگی‌های مهم ذهن کودکان برای فهم خدا

بچه‌ها درباره خدا خیلی کنجکاو هستند، بنابراین از جواب‌هایی که به آنها می‌دهید به راحتی رد نمی‌شوند. مهم‌ترین و بارزترین سؤالات بچه‌ها در مسیر شناخت مفهوم خدا پرسش‌هایی از این دست است: خدا چیه؟ کجاست؟ منو می‌بینه؟ همه رو می‌بینه؟ خدا تو بهشته؟ خدا تو آسمونه؟ زنه یا مرد؟ چطور هر کاری انجام بدیم می‌فهمه؟ وقتی کسی می‌میره میره پیش خدا؟ خدا منو دوست داره؟ چرا شیطون گولم زد پس؟ خدا مراقب ماست؟خوب است والدین بدانند که ذهن کودکشان در چه درجه و موقعیتی از شناخت مفهوم خدا قرار دارد تا بتوانند درست‌ترین راه ممکن برای شناخت این مفهوم را پیدا کنند. خیلی از این ذهنیت‌ها و مفاهیم را می‌توان از نوع و کیفیت سؤال‌های بچه‌ها درباره خدا فهمید.

معمولا تصور کودکان از خدا به یکی از شکل‌های زیر است:

جاندارپنداری: خدا یک جاندار خیلی بزرگ است و همه ویژگی‌ها ی موجودات را به شکل تمام نشدنی و بدون شکست دارد.
ساخته‌پنداری: هرچیزی ساخته شده و خدا سازنده دنیاست.
انسان‌پنداری: خدا مثل پدر یا هر انسان مهربانی است که مراقب ماست.
تفکر انتزاعی: آغاز فهم ایمانی به خدا به‌عنوان یک ماهیت و وجودمطلق.

ادامه »

عقربه‌های ساعت پنج را نشانه می‌گرفت، که همه بچه‌ها پای تلویزیون می‌نشستند، دانش آموزانی که شیفت بعد از ظهر بودند؛ گاه با لباس مدرسه پای تلویزیون می‌نشستند، تا کارتون مورد علاقه‌شان را ببیند روزهای هفته و پخش تمام کارتون‌ها را در آن روزها خوب به خاطر داشتند.

برنامه‌هایی چون پسر شجاع، حنا دختری در مزرعه، مدرسه موش‌ها، بازم مدرسم دیر شد، هادی و هدی، با خانمان و… خلاصه هزار داستان و حکایت دیگر که بچه‌ها با لحظه لحظه دیدنش لذت می‌بردند و الگو می‌گرفتند مهربانی را، سخت کوشی و کمک به دیگران را، ساده زیستی و یار یکدیگر بودند را دوستی را حرمت می‌نهادند و…

ادامه »

* آیه ۱۵ سوره احقاف

قبل نوشت:
منزل یکی از دوستان مولودی دعوت بودیم
همین چند روز قبل، 13 رجب بود
کلی بچه قد و نیم قد هم همراه با مادرهایشان آمده بودند که تا دلتان بخواهد جو مجلس را به دستشان گرفته بودند
برای خودشان عالمی داشتند
دقت که کردم دیدم از بین شاید ده دوازده دختر بچه ای که در مجلس بودند شاید فقط دو سه تایشان لاک ناخن نزده بودند.
مادرهایشان بسیار مذهبی و اهل آمدن به چنین مراسم هایی، همه چادری و نگاه که می کردی حتی ته آراش هم نداشتند و دختران همه لباس های باز و مجلسی به تن داشتند و ناخن هایشان لاک زده بود
فکر کردم این بچه ها وقتی بزرگ شوند یعنی مثل مادرهایشان رفتار خواهند کرد
یعنی چادر به سر می کنند و آرایش شان را می گذارند برای خانه آن هم وقتی از کوچکی اینقدر راحت بزرگ شده اند….
راستش را بخواهید گمان نمی کنم

ادامه »

دوستی می گفت: گاهی فکر می‌کنم اگر آنقدری که توی این دو سال از خودم پرسیده‌ام:  “آیا مادر خوبی برای بچه‌ام هستم؟” توی این بیست و چندسال عمرم پرسیده‌ بودم “آیا بنده‌ی خوبی برای خدایم هستم؟” احتمالا تا الان یکی از اولیاءالله شده بودم.

فکر کردم چقدر درست اگر من هم اینقدر که برای این امیرعلی کوچولو رو به خدا کرده ام اگر برای خودم و استغفار از گناهانم این کار را می کردم الان از مقربین بودم.