ﺍﻟﱠﱠﺬِﻳﻦَ ﻳَﻨﻘُﻀﻮﻥَ ﻋَﻬْﺪَ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪِ ﻣِﻦ ﺑَﻌْﺪِ ﻣِﻴﺜَﻘِﻪِ ﻭَ ﻳَﻘْﻄﻌُﻮﻥَ ﻣَﺎ ﺃَﻣَﺮَ ﺍﻟﻠﱠﱠﻪُ ﺑِﻪِ ﺃَﻥ ﻳُﻮﺻﻞَ ﻭَ ﻳُﻔْﺴِﺪُﻭﻥَ ﻓﻰ ﺍﻟﺎَﺭْﺽِ ﺃُﻭﻟَﺌﻚ ﻫُﻢُ ﺍﻟْﺨَﺴِﺮُﻭﻥَ

ﺗﺮﺟﻤﻪ:(ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ) ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، ﻣﻰ ﺷﻜﻨﻨﺪ، ﻭ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻓﺴﺎﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭﺍﻧﻨﺪ.

ﺯﻳﺎﻧﻜﺎﺭﺍﻥ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺍﺿﻠﺎﻝ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﺎ ﺫﻛﺮ ﺳﻪ ﺻﻔﺖ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻠﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ:
1 - ( (ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﻣﻰ ﺷﻜﻨﻨﺪ) ) (ﺍﻟﺬﻳﻦ ﻳﻨﻘﻀﻮﻥ ﻋﻬﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺜﺎﻗﻪ). ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻰ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻋﺪﻡ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ ﻫﻮﺍﻯ ﻧﻔﺲ، ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺳﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ، ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺩﻝ ﻭ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﭘﻴﺮﻭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ
2 - ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺩﻭﻣﻴﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: ( (ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪﻫﺎﺋﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺳﺎﺯﻧﺪ ﻗﻄﻊ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ) ) (ﻭ ﻳﻘﻄﻌﻮﻥ ﻣﺎ ﺍﻣﺮ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﻥ ﻳﻮﺻﻞ).
3 - ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺎﺳﻘﺎﻥ، ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ: ( (ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺴﺎﺩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ) ) (ﻭ ﻳﻔﺴﺪﻭﻥ ﻓﻰ ﺍﻟﺎﺭﺽ).
-تفسیر نمونه

ﺍﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻛﺠﺎ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ؟

ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺆ ﺍﻝ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻳﻚ ﺍﻣﺮ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺍﺳﺖ، ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ‌ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆ ﺍﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺑﺎﻃﻦ ﺳﺮﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺷﻌﻮﺭ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﻭﻳﮋﻫﺎﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺁﻥ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ، ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻭ  ﻫﻮﺍﻯ ﻧﻔﺲ ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ، ﺑﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺳﺎﺯﻧﺪ.
ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﻄﺮﺕ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺍﻟﻬﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺗﻜﻮﻳﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺗﺸﺮﻳﻌﻰ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ، ﻗﺮﺁﻥ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ:
ﺍﻟﻢ ﺍﻋﻬﺪ ﺍﻟﻴﻜﻢ ﻳﺎ ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﺍﻥ ﻟﺎ ﺗﻌﺒﺪﻭﺍ ﺍﻟﺸﻴﻄﺎﻥ ﺍﻧﻪ ﻟﻜﻢ ﻋﺪﻭ ﻣﺒﻴﻦ ﻭ ﺍﻥ ﺍﻋﺒﺪﻭﻧﻰ ﻫﺬﺍ ﺻﺮﺍﻁ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ:
( (ﺍﻯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺁﺩﻡ! ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺩﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﺍﺳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ. ) )
ﭘﻴﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﻓﻄﺮﺕ ﺗﻮﺣﻴﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﺷﻨﺎﺳﻰ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺭﺍﻩ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﻫﺪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ، ﺟﻤﻠﻬﺎﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻄﺒﻪ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻠﺎﻏﻪ ﺍﺯ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﺆ ﻣﻨﺎﻥ ﻋﻠﻰ (ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﻴﻢ:
ﻓﺒﻌﺚ ﻓﻴﻬﻢ ﺭﺳﻠﻪ ﻭ ﻭﺍﺗﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﺍﻧﺒﻴﺎﺀﻩ ﻟﻴﺴﺘﺎﺩﻭﻫﻢ ﻣﻴﺜﺎﻕ ﻓﻄﺮﺗﻪ:

( (ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻳﻜﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﻓﻄﺮﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ. ) )
ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺭﻭﺷﻨﺘﺮ ﺧﺪﺍ ﻫﺮ ﻣﻮﻫﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻥ ﻋﻤﻠﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﺩ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻦ، ﮔﻮﺵ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﻳﻌﻨﻰ ﺻﺪﺍﻯ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮ… ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻓﻄﺮﺕ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻧﻴﺮﻭﻫﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﺪ، ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
-تفسیر نمونه

ﻣﺜﻞ ﺯﻏﺎﻝ ﺧﺎﻣﻮش

ﺯﻏﺎﻝ‌ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺯﻏﺎﻝ‌ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲ‌ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﻮﻧﺪ، ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻨﺸﻴﻨﻲ ﺍﺛﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻏﺎﻝ‌ﻫﺎﻱ ﺧﺎﻣﻮﺷﻴﻢ؛ ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﻧﺪ، ﻧﻮﺭﺍﻧﻴﺘﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﻔﻴﻞ ﺁﻥ‌ﻫﺎ ﺭﻭﺷﻨﻲ ﻣﻲ‌ﮔﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﮔﺮﻣﺎ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ‌ﻛﻨﻴﻢ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺣﺴﺮﺕ ﻣﻲ‌ﺧﻮﺭﻳﻢ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ‌ﻫﺎﻱ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯ ﺍﻫﻞ ﺟﻬﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ: ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﻓﻠﺎﻧﻲ ﺭﻓﻴﻖ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﻤﻲ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺍﻭ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮﺩ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻛﺮﺩ. ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻱ ﻛﺎﺵ ﺭﻓﻴﻘﻲ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢ ﺳﺒﺰ ﻣﻲ‌ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺳﺒﺰ ﺑﻮﺩ، ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ، ﺻﻔﺎ ﻭ ﻧﻮﺭﻱ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺯ ﭘﺮﺗﻮ ﺍﻭ ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ‌ﺑﺴﺘﻢ.
-مثل شاخه های گیلاس