برخلاف تاریخی که بر زنان در شرق و غرب عالم رفته است، زن مسلمان از ابتدای آغاز اسلام علاوه بر وظایفی که به عنوان زن در برابر خانواده اش دارد، -چنانکه مرد هم دارد-یک وظیفه اجتماعی - اقتصادی نسبت به جامعه اسلامی به نحو خاص و جامعه جهانی به نحو عام دارد.

پیامبر اکرم(ص) یک نگاه توحیدی و دینی به مالکیت داشتند ضمن اینکه برای مالکیت زن یک حریمی را قائل شدند یعنی برخلاف دیگر فرهنگها که زن مملوک بود، در فرهنگ اسلام زن مالک شد و مالکی مستقل از دیگران که بر دسترنج خودش مالکیت دارد.

در آیه 32 سوره نساء به دو مسئله، یکی نفی اصالت دنیا و دیگری نفی مسابقه در کسب ثروت و قدرت تأکید شده است، در این آیات به روشنی بیان شده است که در جامعه اسلامی نباید رقابت در ثروت و قدرت باشد بلکه بر تعاون و همکاری اقتصادی توصیه شده است.

مالکیت زن یک مفهوم قرآنی است. با اینکه زن مسئولیت اقتصادی ندارد اما حقوق اقتصادی دارد یعنی تا وقتی که ازدواج نکرده است باید تحت حمایت مالی پدر یا برادر قرار گیرد و بعد از ازدواج این مسئولیت روی دوش شوهر است و اگر هیچکدام از این حامیان مالی نبودند بر حکومت اسلامی و بیت المال است که زنان جامعه را به لحاظ اقتصادی تأمین نماید و نباید زن به بیگاری و استثمار کشیده شود.

بر اساس آیات قرآن، تفاوتهای حقوقی و حقیقی بین زن و مرد به مفهوم افضلیت ارزشی نیست بلکه این مسائل مانع از مالکیت زن از دستاوردهای خودش نمی شود . اگر زن امکان فعالیت اجتماعی، اقتصادی، سیاسی با حفظ عفت و حدود شرعی را نداشته باشد، خداوند نمی تواند به او امر و نهی کند در حالیکه آیات قرآن ناظر به این اوامر و نواهی است که به زن و مرد کرده است.

 خداوند در قرآن برای مالکیت اقتصادی زن ارزش قائل شده است اما متأسفانه در جهان و در بخشی از کشور ما این نگاه محمدی و الهی به زن وجود ندارد.

 کار خانه وظیفه فقهی زن نیست بلکه وظیفه اخلاقی زن برای حفظ خانواده است و خداوند به پیامبر(ص) ابلاغ فرمود که خدا برای زنان حقوقی قرار داده است چون تولید مثل بر دوش زنان است و با توجه به همه مسائلی که به قوای بدنی زن آسیب می زند، مردان مسئول حمایت و تأمین عزتمندانه زن شدند و این امر جدا از سهم زن از ارث است.

 حضرت امام کاظم (ع) می فرمایند که همه عالم وقف است و واقف« الله» است برای تمام بشر. در واقع کسی که وقف می کند در توزیع رزق الهی مشارکت می کند و کسانی که انفاق می کنند عملا نماینده و دست خداوند می شوند و وقف یعنی ملک خصوصی را عمومی کردن، است.

پیامبر اکرم (ص)  می فرمایند: هرکس انفاقی می کند در واقع برای تکامل و تعالی خود اقدام می کند. انفاق همراه توهین و تحقیر نباید باشد. یعنی کرامت انسانها از شکمشان مهمتر است. پیامبر فرمود که به خاطر مسکل مالی پیش کسانی که شما را تحقیر می کنند، نروید و از طرفی به کسانی که انفاق می کنند نیز از تویهین و تحقیر در امر انفاق برحذر داشتند. حضرت فرمودند کسانی که انفاقی می کنند که توأم با تحقیر است، خداوند در قیامت با آنان سخن نخواهد گفت و به آنها نظر نمی کند و آنها پاکیزه نخواهند شد بلکه عذاب می بینند.

حسن رحیم‌پور ازغدی طی سخنانی در سومین همایش «نقش زنان در توسعه و ترویج فرهنگ وقف»