چند روز قبل يكي از دوستانم را ديدم

ميگفت افسرده شده

دليلش را هم نرسيدن به اهدافش مي دانست

مي گفت هر كاري را شروع كردم نتوانستم تمامش كنم

مي گفت: خسته شدم از اين همه شروع و نرسيدن به اين همه پايان به اين همه نتيجه و به اين همه سرمايه كردن

مي گفت: كلي هزينه مي كني وقت مي گذاري براي يك كار بعد از چند وقت ولش مي كني

خلاصه از زمين و زمان شاكي بود كه چرا مه و خورشيد و فلك در كارند تا من نرسم به اهدافم

در آن زمان حق را به او دادم چون خيلي حالش بد بود (اگر حرفي مي زدم حالش بدتر از قبل مي شد)

اما در دلم كمي هم مقصر دانستمش

دلايلش هم زياد است

امروز كه وب گردي مي كردم مطلب بسيار مرتبطي را يافتم لينك آن را برايش اس ام اس كردم

با اين عنوان: «فرزانه جونم، اينو بخون و از اين به بعد به همه هدفات برس»

شما هم اگر زياد از اين شاخه به آن شاخه مي پريد بخوانيد

ادامه »

از همان زمان که «ملیکا بانو» منبری از نور در خواب دید؛
از همان زمان که حضرت عیسی و شمعون با هلهله فرشتگان در کنار پیامبر نشستند و نور بارید بر سر تازه عروس؛
از همان زمان که واژه های عقد را میان رویای صادقه در کالبد ملیکا ریختند؛
از همان زمان که چشمش منور به زیارت حضرت زهرا (س) شد؛
از همان زمان که با الفبای بهشتی بانوی دو عالم، شهد ِ شهادتین در وجودش تابیده شد؛
از همانزمان که بر کارنامه طلایی ِ بختش نام پیشوای یازدهم تابیده شد؛
تا همان زمان که هم نشین خواهر نور ، حکیمه خاتون شد؛
تا همان زمان که نام سامرایی اش را «نرجس خاتون» نهادند؛
تا همان زمان که نور امام حسن عسگری (ع) بر چشم هایش تابید؛
تا همان زمان که زیر سقف آسمان ِ آبی سامرا بختش سپید شد؛
تا همان زمان که خدا نور مهدی (عج) را بر وجود او حک کرد؛
تا همان زمان که شعبان المعظم فرا رسید؛
تا همان زمان که ماه به نیمه رسید و بی قرار درد شیرین وَهْنًا عَلَى وَهْنٍ * شد؛
تا همان زمان که چشم دلش صدای اذان را بر گوش «مهدی» می شنید؛
تا ثانیه، ثانیه های امروز که بیش از هزار و صد سال می گذرد؛
دانه های تسبیح می اندازد و اللهم عجل لولیک الفرج میخواند …؛

*سوره لقمان آیه ۱۴

دلنوشته: طهورا ابیان

 

مراسم عروسی یکی از اشنایان رفته بودم

از برکات اعیاد شعبانیه همین مراسم هاست دیگر

از کیفیت و البته تنوع غذایی، باغی که مراسم در آن برگزار شده بود، سبک های پوشش و … حرفی نمی زنم اما

یک اتفاق خاص در مراسم، یک هفته ای است که مرا به خود مشغول کرده است

خاله عروس پای تریبون رفت و با افتخار گفت: عروس خانم 55 میلیون جهیزیه همراهش به خانه داماد می برد که فردا در مراسم پاتختی می توانید ببینید!

به بغل دستی ام گفتم مگرهزینه جهیزیه را اعلام می کنند

گفت: بله الان چند سالی است که در مراسم ها جهیزیه را اعلام می کنند البته تقصیر نداری تو که عروسی زیاد نمی آیی

از آن روز همه اش با خودم می گویم چطور این مراسم در عروسی هایمان باب شد، چرا کسی اعتراض نکرد، خانواده ها سطح متوسط و دخترخانم های ناپخته و آنهایی که اعتماد به نفس مناسبی ندارند روزگارشان چه می شود.

چشم و هم چشمی، فخر فروشی، غرورهای کاذب و …

ما را به کجا می خواهد بکشاند.

بعد نوشت:

سبک زندگی های ما تغییر کرده این موضوعی بود  که مقام معظم رهبری نیز به آن اشاره کردند.

آقا فرمودند: «…بحث کنیم درباره‌ى اینکه در زمینه‌ى سبک زندگى چه باید گفت، چه میتوان گفت. عرض کردیم؛ این سرآغاز و سرفصل یک بحث است.»

فکر می کنم باید هم بحث کنیم

نه اصلا باید جدل کنیم

 

سلام

اگر سکوت قلبم را شکستم و نفس­های در­مانده از قفس ِسینه­ام را آزاد کردم؛

 

اگر سبقتِ روزها و شب­ها امان­ام داد و من ماندم و یک سکوتِ بلند تنهایی؛

 

در این دنیای نَمور و کپک زده­ی اطراف، بت­های افکارم به سختی ترک می خورد.

 

یادم می­آید، آرام، یاد کسی بوده­ام؛ کسی که در فطرتم خوب می­شناسم­اش.

 

و شاید تنها این احساس باقی مانده باشد؛ اما همین یک جرعه کافی است.

 

سلام بر آن مولایی که قلبم به تسخیر اوست.

 

سلام دادم؛ یعنی برایت از خدا سلامت طلب می­کنم؛[۱]

 

یعنی از خدا می­خواهم که اسم با برکت او (سلام) بر تو واقع شود.[۲]

 

و باز سلام؛ یعنی از این حقیر گزندی به شما نخواهد رسید.[۳]

 

نمی­دانم به تو دیگر چه باید گفت؟

 

اما می­دانم که این سلام باید از جنس همان سلامی باشد که خدا به نوح، به موسی، هارون،

 

ابراهیم و به اولیایش داده و آخرین سلامش را به آل­یاسین.[۴]

 

بدان که همان است. از خدا برای تو سلام و سلامت می­خواهم؛

 

به مثال همان سلامی که خدا به خاندان یاسین داده؛[۵]

 

امیرمؤمنان علیه­السلام فرمودند:« یاسین حضرت محمد صلی­الله­علیه­وآله و ما آلِ(خاندان) یاسین هستیم.»[۶]

 

سلام به تو ای آخرین باز مانده­ی آل یاسین!

 

که نیکوترین سلام­های خداوندی برایت فرستاده شده

 

و کلام چِرک­آلود من به کوی تو دیگر سلام نیست.

 

با خود می­اندیشم که( شاید!‍) سلام و سکوتم یکی است! اما محبت نمی­گذارد که قلبم سلام ندهد؛ نگوید که من تسلیم شمایم.

 

و چون بنده­ای دست به دامان ِمولا شده­ام؛ نکند گوشه­ی چشمت به ما نیفتد. نه، این دوستی و محبت سرکش­تر از آن است که کتمان شود.

 

سلام من، طلب لطف و نظر شماست.

 

ابتدا خود را در محضر شما می­بینم؛ سپس سلام می­کنم؛ یعنی گزندم به شما نخواهد رسید.

 

مولای من! سلام پیمانِ من با شماست که دیگر گناهم اسباب غربت شما نباشد.

 

این دُرّ معانی که گفته شد، همه از بطنِ « سلام » سُفته شد.

 

اما پرده­ی بالاتر معنای سلام بر رسول خدا را بشنویم:

 

« خداوند پس از این­که از معصومین علیهم­السلام و شیعیان بر بندگی و شکیبایی و پروای الاهی پیمان گرفت، ایشان را وعده فرمود که زمین ِمبارک و حرمِ امن را تسلیمِ آنان کند . . . و ایشان را از شرّ ِدشمنانشان آسوده گرداند و آن­چه در زمین است برای ایشان بی­نقص و آلایش شود . . .  و سلام بر رسول خدا یاد آور ِاین پیمان (و این وعده الاهی) است؛ به امید آن که خداوند در رسیدنِ وقتِ این پیمان تعجیل کند و سلامت و فرج را با همه ی برکاتی که در آن پیمان بوده، برای شما زودتر برساند.»[۷]

 

آری! این است معنای سلام بر رسولِ خدا صلی­الله­علیه­وآله:

 

دعا برای سلامتِ زمین و پاک شدن ِآن از شر دشمنانِ پیامبر و اهل بیت علیهم­السلام.

 

سلام یعنی دعا بر تعجیل ِفرج؛

 

پس سلام به تو ای آخرین بازمانده از آل یاسین که این سلام، دعا بر تحققِ پیمان الاهی است؛ دعا به ظهور عدل و داد توست. سلام حقیرانه­ی من، ای مولا! دعای من است؛ دعایی که هر روز می­خوانم:

 

« سَلامٌ عَلى آلِ یاسین.»[۸]

 

. . . مولای من! سلام مستحب بود؛ اما چه گواراست جواب آن از سوی بزرگواری چون شما!

 

هر صبح که سلامتان می­دهم، به امید روزی هستم که جوابتان را با گوش جان بشنوم. مولای من! تا آن روز سلامت می­دهم.

 

سلام به تو ای نورِ خدا در تاریکی­های زمین![۹]

 

 

---

 

 

 

 

 

 

 

 

 

من در انتخابات شرکت میکنم تا خودم انتخاب کنم سرنوشت چهار سال سیاسی ، اقتصادی و فرهنگیم را

در انتخابات شرکت می کنم تا یک سال بعد، دو سال بعد، سه سال بعد و حتی چهار سال بعد استوار بگویم انتخاب خودم بود نه یک معادله از پیش تعیین شده!