اعتمادالسلطنه، از رجال دربار دوره‌ی قاجار و روزگار ناصرالدین شاه، در جایی از یکی از کتاب‌هایش به نقل از مسیوفریزر نوشته: «… وقتی که شاه طهماسب شهر را بنا کرد یا به توسیع آن پرداخت، گنبد مطهر را با آجرهای مطلا تذهیب نمود. یک مناره قشنگی ساخت و آن را مذهب داشت و دور مرقد ضریح طلایی نصب کرد.» مورخان با استناد به چنین اخباری در تاریخ، وجود ضریح در عهد شاه طهماسب اول صفوی را قطعی می‌دانند. کلمه‌ی «ضریح» بارها در اتفاقات مربوط به تاریخ مشهد در منابع این دوران تکرار شده و حتی در تالیفات آن دوران آمده که جسد شاه طهماسب را در کنار ضریح مبارک امام رضا (علیه السلام) دفن کرده‌اند. یا جایی دیگر در خبر حمله‌ی سپاه عبدالمومن خان ازبک به مشهد در سال 997 قمری آمده است که «… ازبکیه خونخوار عده‌ی زیادی از مردم بیچاره را در اطراف مقبره کشتند؛ چنان که اطراف ضریح یک ذراع خون ایستاد.» بنابراین شواهد تاریخی، ضریح فعلی پنجمین ضریحی است که روی مرقد امام رضا (علیه السلام) نصب شده است. ضریحی که از چوب و نقره و فولاد به طلا رسیده و داستان شنیدنی و بلندی دارد. (منبع: کتاب «روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه»)

صفحات: 1· 2