حضرت فاطمه معصومه ـ سلام الله علیها ـ از جمله زنانی است که می‌‌توان ادعا کرد که تالی‌‌تلو معصوم است.

بنا به مقتضای عبارت معروف «أهل البیت أدری بما فی البیت» اهل خانه از آنچه که در خانه می‌‌گذرد، بیشتر از دیگران می‌دانند، بهتر است آن بانوی بزرگ را از زبان امامان معصوم ـ علیهم‌السّلام ـ بشناسیم.

ادامه »

قبل نوشت:

برخي از فيلم‌هاي جشنواره فيلم فجر، فيلم نيستند زندگي هستند كه به تصوير درآمده اند

—

“نرگس آبیار"در دومین فیلم خود به سراغ زندگی یک مادر شهید رفته است تا رنج‌ها و سختی‌های او را روایت کند.

“الفت” زنی است که در جوانی شوهر خود را از دست داده و با دو فرزند خود؛ یونس و فردوس، زندگی می‌کند. یونس 19 سال دارد و سال اول رشته معدن است و همزمان در معدن مس نیز کار می‌کند. زمان جنگ است و یونس و سه تا از دوستانش تصمیم می‌گیرند به جبهه بروند.

عملیات والفجر مقدماتی لو می‌رود و از یونس خبری نیست. سال‌ها به همین منوال می‌گذرد و الفت هر لحظه منتظر است تا خبری از یونس برسد تا اینکه سربازی به نام شاهرخ خواب یونس را می‌بیند که محل جسدش را به او می‌گوید.

در دوران جنگ تحمیلی زنان گرچه تفنگ به دست نگرفتند و به جبهه اعزام نشدند، ولی در پشت جبهه و در سنگر خانه‌هایشان با دشمن جنگیدند. الفت نمونه‌ای از همین شیرزنان است. او که جانش به جان یونس بند است، سال‌ها بدون هیچ خبری از مرده یا زنده بودن یونس سر می‌کند و در آخر هم با تکه استخوان‌های یونس که با کفنی که در آن پیچیده شده به اندازه یک نوزاد درآمده، روبه‌رو می‌شود؛ اما بازهم عزت و مقام خود را حفظ می‌کند و حرمت کاری که پسرش کرده است را زیر پا نمی‌گذارد.

الفت گرچه شوهرش را در جوانی از دست داده، ولی خود به تنهایی مانند یک مرد دو بچه‌اش را بزرگ می‌کند و در انتظاری آمیخته به غم، خود بزرگ می‌شود. در دیالوگی فردوس می‌گوید: «این غم الفت رو بزرگ کرده بود؛ کنارش که می‌نشستم، احساس کوچیکی می‌کردم.» برای همین است که وقتی خبر پیدا کردن تکه‌استخوان‌های یونس را می‌آورند، این‌گونه با صبر و شکیبایی برخورد می‌کند.

الفت سال‌ها دلخوش به شنیدن خبری از پسر خود، رادیوی هدیه او را به کمرش می‌بندد و حتی در برابر رفتار مادرش که با تلخی از او می‌خواهد بعد از این همه سال این عادتش را کنار بگذارد، با صبوری برخورد می‌کند. الفت به توصیه سیدعباس گوش به زنگ است تا اسم اسرا را اعلام کنند، بلکه نامی ‌از یونس هم برده شود. انقدر این بلاتکلیفی عذاب‌آور است که او راضی است خبر اسیری پسرش را بشنود تا حداقل بفهمد او زنده است. زمانی که به اشتباه به او خبر می‌دهند یونس اسیر بوده، آنقدر خوشحال می‌شود که سراسیمه به کوچه می‌دود و همه اهل محل را خبردار می‌کند. بعد از آن هم ریسه می‌بندد و به اهالی محل شام می‌دهد.

وجه دیگری از زنان در زمان جنگ، دختران جوانی بودند که چشم انتظار نامزدشان بودند تا از جبهه بازگردد، ولی عده‌ای از آنها هرگز برنگشتند. مریم که از بچگی با یونس هم‌بازی بوده، نشان‌کرده یونس است و مدت‌ها منتظر او می‌ماند تا اینکه با اجازه الفت، با یکی از خواستگارانش ازدواج می‌کند، ولی حالا که استخوان‌های یونس را پیدا کرده‌اند، مریم غمی‌ کمتر از بقیه ندارد. فردوس هم از دوست یونس خوشش می‌آید، ولی او نیز شهید می‌شود.

شاهرخ؛ سربازی 6 ماهه است که قبل از آمدن به مناطق جنگی دچار افسردگی بوده و او کسی است که استخوان‌های یونس را پیدا می‌کند. شاهرخ در خواب می‌بیند که مرد جوانی از او می‌پرسد: “شیار 143 رو چی؟؛ اونجا رو گشتی؟” و او در جواب می‌گوید: “نه ماشین نمی‌ره توی اون شیار. اونجا رو نگشتم.” جوان باز می‌پرسد: “کسی نمیاد اونجا دنبال من؟” بار اول کسی به حرف‌های شاهرخ اهمیت نمی‌دهد، اما با تکرار این خواب شاهرخ اصرار می‌کند تا آن شیار را بگردند.

نقش زندگی الفت در بلاتکلیفیِ نبودن یونس به هم ریخته بود، قالی‌ای که سال‌های در حال بافتنش بود و هرکاری می‌کرد تمام نمی‌شد، پس از پیدا شدن استخوان‌های باقیمانده از یونس، بالاخره آرامش به الفت بازگشت و قالی نمادین تمام شد.

در این فیلم، فیلم‌ساز بخوبی توانسته انتظار و شکیبایی یک مادر شهید را به تصویر بکشد و نشان دهد زنان چه جایگاه والایی در دفاع مقدس داشته‌اند؛ اگرچه فیلم مانند فیلم قبلی فیلم‌سازش ریتم کندی داشت.
زینب سیاوشانی

اين روزها مادرها ديگر وقت ندارند كه صرف بازي با كودكان كنند براي همين بچه‌ها يا سراغ بازي‌هاي كامپيوتري مي روند كه در نهايت خشن و عصبي بار مي آيند و يا به سراغ ديدن كارتون‌هاي خارجي شركت والت ديزني مي‌روند كه اگر بسيار خوشبينانه نگاه كنيم خيال‌پرداز مي شوند.

اين در حالي است كه مادرهاي عزيز مي‌توانيد با حداقل دو ساعت وقت گذاشتن براي كودك او را سرگرم كنند.

به روش زیر و با همکاری فرزندتون می تونید به راحتی عروسک های کاغذی درست کنید. فقط نیاز به کاغذ (و یا مقوا)، قیچی، چسب و مداد رنگیه (و یا ماژیک).

اول از همه یک مستطیل را به شکل پلیسه ای تا بزنید.

از یک طرف ِ مستطیل، ۲ سانتی متر بالای پلیسه ها رو به کمک چسب، به هم بچسبونید. یک دایره برای صورت عروسک ببُرید و روش رو رنگ آمیزی کنید و در قسمت مشخص شده در تصویر زیر قرار بدید و بچسبونید.

عروسک پلیسه ای آماده است. می تونید از این عروسک ها چندتایی درست کنید و با کودکتون نمایش خانگی راه بندازید.

بارها شنیده‌ایم که پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله رحمت‌للعالمین است، و اگر مادر مظهر عطوفت و رحمت باشد و فاطمه سلام‌الله‌علیهامقام عجیب “ام ابیهایی” داشته باشد، شناخت زنی که برای رحمت آسمان و زمین مادری می‌کند، غیرممکن به نظر می‌رسد. نه که نخواهیم، اصلا مرکب فکر و علم برای پیمودن چنین ارتفاعی ساخته نشده‌اند. کتابها خیلی که هنر کنند مارا تا پشت در خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها می‌رسانند. باقی‌اش؟ هرچه باید بشویم و هرچه می‌خواهیم بگیریم جز با زانو زدن پشت آن در نیم‌سوخته به دست نمی‌آید. حتی آداب زانو زدن و گریستن را هم فاطمه سلام‌الله‌علیهاباید به‌مان یاد بدهد.

گاهی احساس می‌کنم مادرانگی حضرت مادر سلام‌الله‌علیها چنان فضای عالم را پر کرده که دیگر جایی برای مادرانگی‌های حقیر من باقی نمی‌ماند. آن وقت است که دلم می‌خواهد دست دخترم را بگیرم و ببرمش پشت در خانه مادر زانو بزنم و دستان کوچک امانتی را که می‌دانم هیچوقت لیاقتش را نداشته‌ام به دستان پرمهر مادرانه‌اش بسپارم و با همان اشکی که زبان گفتگو با فاطمه سلام‌الله‌علیها است بگویمش این درست که تمام روزهای هفته احساس می‌کنم دارم زیر بار حقارت خودم خرد می‌شوم، اما یکشنبه‌ها که عطر مادرانه‌ی او کائنات را پر می‌کند، احساس می‌کنم همین خوشبختی مرا کافیست که مادر شدنم ذره‌ای و حتی کمتر از ذره‌ای مرا شبیه او کرده‌است.

نویسنده: مونا ابراهیم نظری

اولش نوشته بود « یک آشنای قدیمی با چشمانی گریان از درد این روزهای جامعه مینویسد»
و من خيلي مشتاق شدم كه بدانم موضوع چيست؟

و بعد متوجه شدم

نامه اي است به يكي از بازيگران زن كه به عنوان يكي از الگوهاي دختران ايران مطرح است

برادري كه نامه را نوشته بودند هم دل پري داشتند

ادامه »