حضرت امام حسن مجتبي(ع) همچون ديگر اولياي الهي در برابر پروردگار خاشع و خاضع بودند.در گزارش شيخ صدوق از قول حضرت امام صادق(ع) آمده است که آن حضرت فرمودند: عبادت و زهد امام حسن مجتبي(ع) از همه مردمان عصر ايشان بيشتر بود و هرگاه قصد سفر حج مي کردند، پياده به اين سفر مي رفتند و هرگاه ياد مرگ و گذشتن از پل صراط را مي کردند، اشکشان جاري مي شد.چون به نماز مي ايستادند بدنشان مي لرزيد چون خود را در مقابل پروردگار مي ديدند.

هرگاه بهشت و دوزخ را ياد مي کردند مضطرب مي شدند و چون مارگزيده بر خود مي پيچيدند و از خداوند استعاذه از آتش مي کردند و بهشت را مي طلبيدند. هرگاه که قرآن تلاوت مي کردند و به اين بخش از آيه: «يا ايها الذين آمنوا» مي رسيدند، مي گفتند: «لبيک اللهم لبيک» و همواره به ذکر خداوند مي پرداختند.

همچنين در کتاب «روضة الواعظين» که ازمنابع معتبر ماست، آمده است هرگاه حضرت امام حسن مجتبي (ع) وضو مي ساختند بدنشان مي لرزيد و رنگ مبارکشان زرد مي شد. وقتي علت اين امر را از آن حضرت مي پرسيدند مي فرمودند: شايسته است بر کسي که مي خواهد در محضر رب العالمين به بندگي بايستد، رنگش زرد شود و رعشه بر اعضا و بدنش بيفتد.