گاهی اوقات خیلی دوست دارم در بین کارهای خانه وقتی باز کنم برای عبادات بیشتر تا حداکثر استفاده را از زمان ببرم. گاهی اوقات که توفیق پیدا می‌کنم تا دعاهای مختلف و یا نماز هایی را بخوانم به یاد همسرم می‌افتم که فرصت زیادی برای عبادات مستحبی ندارد. او مرد خانه است و وظیفه اش، کسب روزی حلال برای خانواده است. به این فکر می‌کنم که تمام عبادات مستحبم را به نیت هردوی‌مان انجام دهم. چه بهتر که او را شریک عباداتم کنم…

وقتی از سر کار به خانه می‌آید. هنگامی که فرصتی برای صحبت کردن پیدا می‌شود، با ذوق و شوق می‌گویم که همه اعمال مستحبی‌ام را به نیت هردوی‌مان انجام می‌دهم. او هم سر ذوق می‌آید و خوشحال می‌شود.

فکرم به موقعیت‌های دورتر می‌رود. از دوستی شنیده بودم که برای همسرت دعا کن. موقعیت‌های مختلف ممکن است برای او پیش آید. غیر از همه تلاش‌هایی که برای همسرت و زیباکردن زندگی‌تان میکنی؛ برای او دعای همیشگی هم بکن. در خوشی و ناخوشی او را دعا کن که به لطف خدا، دعای تو سپری شود و او را محافظت کند.

به این فکر کردم که اگر اعمال مستحبی را به نیت او هم انجام دهم گویی زره او را در حوادث مختلف محکمتر می‌کنم…