علامت صحّت طریق این است كه انسان در خودش، در باطن خودش، در نفس خودش هى ببیند به آن عالم میلش بیشتر است، به عالم معنا، به عالم حقیقت، به عالم نور، به عالم پاكى، به عالم صدق، به عالم خلوص،

و از این عالم‏ كثرت و دار غرور، اعتبارات، مصلحت اندیش‏هاى بی‏خود، این جنگ و نزاعى كه میان نفوس هست براى اینكه بر یكدیگر غلبه كنند و این او را بكوبد و این او را بكوبد، و این مقامش بالاتر بشود و او مقامش بالاتر بشود،

و این مال زیادتر بدست بیاورد و این حرفها، تا اینكه بالاخره انسان بمیرد، این‌ها نباید باشد؛ علامت صحّت طریق این است كه توجّه انسان به آن عالم زیادتر بشود و از این عالم هى پهلو تهى كند، هى پهلو تهى كند و قبل از اینكه آن موت برسد، انسان مستعدّ كند، یعنى حركت به سوى عالم مجرّدات را، حركت به سوى عالم قدس و عالم خلوص را، قبل از اینكه مرگ برسد، این علامت صحّت طریق است.

كتاب آیین رستگاری ص63و64 بیانات علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی رضوان الله علیه