اسفند كه مي شود يك حس مرموز و البته آشنا در تو مي شكفد

كه محيا مي شوي براي يك كار بزرگ

همه كس را به كمك مي گيري و خوت بيش از همه مشغول مي شوي

خستگي نمي شناسي و مانند كوه مي ايستي و فعالي

برنامه ريزي و عمل مي كني

فكر همه چيزها هستي

از خريد رخت و لباس اعضاي خانواده گرفته تا تميز كردن دور از دسترس ترين نقطه آشپزخانه ات

و اين شور و شوق همه اش از اعتقاد توست به لزوم خانه تكاني در اسفند و محياي نوروز شدن

اعتقادي كه از مادربزرگ‌هايت به تو رسيد و تو تمام و كمال انتقالش مي دهي به فرزندان و نوه ها و نتيجه ها و نديده ها و نبيره‌ها

اما

دلت خانه تكاني نمي خواهد

براي روز رستاخيز نبايد محيا شوي

نبايد اعتقاد به معاد را به فرزندان و آيندگانت انتقال دهي

اين مفاهيم توحيدي  از گذشتگانت و مهمترينشان محمد (ص) به تو انتقال نيافته!

پس چرا هر روزت اسفند نيست و آن حس مرموز و آشنايت دوام ندارد

طرح سوال: چرا در بسياري از مواقع يادمان مي رود كه آخرتي وجود دارد و بايد براي آن محيا شويم؟

پاسخ‌هايتان را در بخش نظرات ارسال كنيد