من كه كبوتر نمي‌شوم اما دلم به ديدن گلدسته‌ات خوش‌ست
هر روز در سكوت خيابان دوردست روي رديف نازكي از سيم مي‌نشست
وقتي كبوتران حرم چرخ مي‌زدند يك بغض كهنه توي گلو داشت…مي‌شكست
ابري سپيد از سر گلدسته مي‌پريد: جمع كبوتران خوش‌آواز خودپرست
آنها كه فكر دانه و آبند و اين حرم جايي كه هرچقدر بخواهند دانه هست
آنها براي حاجتشان بال مي‌زنند حتا يكي به عشق تو آيا پريده است؟
رعدي زد آسمان و ترك خورد ناگهان از غصه كلاغ، كلاغي كه سخت مست…
ابر سپيد چرخ زد و تكه‌پاره شد هرجا كبوتري به زمين رفت و بال بست
باران گرفت - بغض خدا هم شكسته بود تنها كلاغ روي همان ارتفاع پست،
آهسته گفت: من كه كبوتر نمي‌شوم اما دلم به ديدن گلدسته‌ات خوش‌ست.
مژگان عباسلو
