چندی پیش  “گروه کدپینک” از مادران آمریکایی و عراقی خواسته بود تا به مناسبت روز مادر، طی نامه‌ای خطاب به یکدیگر از احساسات و عواطف خود بگویند.

برخی از مادران عراقی در پاسخ به این دعوت، نامه‌هایی سرشار از محبت و البته درد برای مادران آمریکایی نوشته‌اند.

در ادامه ترجمه برخی از این نامه‌ها را مشاهده می‌کنید.

“روز مادر مبارک
مادران آمریکایی مرا ببخشید، چرا که با دو چشم گریان به شما تبریک می‌گویم. چشمان من گریان است؛ چرا که یکی از فرزندانم را در جنگ عراق از دست داده‌ام و فرزند دیگم نیز در زندان است.
ای کاش می‌توانستم در حالت بهتری به شما روز مادر را تبریک بگویم مثل زمانی که قبل از حمله آمریکا به کشورم زندگی می‌کردیم.
ای کاش می‌توانستم از جایی مثل بغداد قبل از حمله آمریکا که شهر امنی برای زندگی بود به شما تبریک بگویم؛ جایی که پر بود از صدای شادی کودکان و صدای کبوترهایی که بر روی درختان نخل به پرواز در می‌آمدند.
ای کاش می‌توانستم این روز را در کشورم قبل از آنکه با خشونت ویران شود و با ترس و وحشت آمیخته شود به شما تبریک بگویم.”
(این مادر نخواست نامش فاش شود)

***

“خواهرم، مادر آمریکایی….
به تو “خواهر” می‌گویم؛ چرا که هر دوی ما در انسانیت مشترکیم و روزگار سختی بر ما گذشته است.
این سختی را دولت شما برای اثبات فرضیه‌ای نادرست از دلیل حمله‌اش به کشور من، به هر دوی ما روا داشته است. آنچه بر ما گذشته باعث کشته شدن صدها هزار کودک عراقی و باز شدن شیاطین به کشورمان شده است.
ما (مادران عراقی) دعا می‌کنیم شما هرگز دچار چنین درد و مصیبتی نشوید و امیدواریم تاریخ هرگز آنچه را که دولتتان در مورد کشور ما بدون هیچ دلیل و تنها برای غارت منابع ما انجام داد را فراموش نکند.”
(از طرف: الشربتی)

***

“به مادران آمریکایی می‌گویم: آیا تا کنون کودکتان را در اثر حمله موشکی گم کرده اید؟
و یا دیده‌اید که کودکتان جلوی چشمان شما مورد هدف گلوله قرار گیرد؟
ما بسیاری از کودکانمان را به‌خاطر جنگی که شما به ما تحمیل کردید از دست داده‌ایم.
ما پیش از حمله شما در کشوری امن زندگی می‌کردیم.”
(از طرف: نضال الجبوری)

***

“هر روز کودکانم را با ترس راهی مدرسه می‌کنم. گاهی نمی‌توانم جایی امن برای استراحت و یا تفریحشان پیدا کنم.
اگر همسرم کمی دیر کند چنان مضطرب و پریشان می‌شوم که دیگر کاری نمی‌توانم انجام دهم.
امنیت برای ما یک آرزو شده چرا که تروریسم به همه جا نفوذ کرده است.”
(از طرف: اسیل ابراهیم الموسوی)