اصل اول، خيرخواهی است و مهم است نيت ما برای هدايت مخاطب به سوی نماز از روی خيرخواهی باشد نه قصد تخريب و ضايع كردن. وقتی نيت ما خير باشد قطعا ً گفتار ما نيز گويای نيت قلبی ما خواهد بود.
اصل دوم، احترام به مخاطب و حفظ كرامت و شخصيت و انسانيت مخاطب است. ممكن است به كسی كه می‌خواهيم تذكر بدهيم و او را به كار نيك و پسنديده‌ای مثل اقامه نماز و مسجد دعوت كنيم يا از كار زشت و ناپسندی باز داريم، چه بسا در بسياری موارد ديگر او از ما بيشتر بداند و بفهمد و فقط در اين مورد مرتكب خطا شده است.
اصل سوم، شناخت و آگاهی است، بدين معنا كه خود ما به عنوان دلسوز و ناصح امين، نسبت به موردی كه می‌خواهيم به مخاطب تذكر دهيم، بايد از لحاظ شرعی و قانونی و عرفی اطلاعات كافی داشته باشيم.
اصل چهارم، كنجكاوی بی‌مورد و افراطی در مورد مخاطب است كه ممنوع است، زيرا سد بزرگی برای برقراری ارتباط با او می‌شود.
اصل پنجم، صبر است كه كليد كاميابی است. در مقابل ناملايمات و سختی‌های احتمالی تبليغ احكام دين، بايد صبور بوده و استوار باقی بمانيم و عجله و شتابزده و احساساتی اقدام نكنيم.
اصل ششم، عدم اصرار به مخاطب، زيرا وظيفه ما در مقابل افرادی بی‌نماز و سهل‌انگار در نماز، فقط تذكر دادن دوستانه است. تذكر بدهيم و عبور كنيم و اصلا ً با مخاطب دهن به دهن نشويم، حال اگر در مقابل يك منكر چندين نفر به مخاطب تذكر دهند، فرد ناخود‌آگاه خود را ملزم به رعايت معروف و ترك منكر می‌بيند.
اصل هفتم كه آخرين اصل از جذب مخاطب به نماز است، برخورد ساده اما هنرمندانه است به گونه‌ای كه در جذب مخاطب به نماز و امر به‌معروف و نهی از‌منكر بايد مانند هر اثر هنری، تلاش كرد تا محتوايی خوب در شكلی اثر‌گذار به مخاطب ارائه شود و نبايد برای يك موضوع هميشه از يك روش ثابت استفاده كرد، بلكه لازم است گاهی با نگاهی به مخاطب و شرايط حاكم بر زمان، ارتباط، روش مناسب و شايسته‌ای را انتخاب كنيم.
و اما گام ها ی اساسی جذب مخاطب
چهار گام از مراحل جذب مخاطب به نماز و با راه‌های كارآمدی تبليغ معارف نماز و فرهنگ مهدويت(عج) عبارتند از:
گام اول روبه رو شدن؛ اعمال و رفتاری ملاك است كه نياز به جستجو، تحقيق نداشته باشد و شما آن عمل را مثل بی‌توجهی به نماز را در ملأ‌عام مشاهده كرديد و يا خود فرد رسما ً اعلام میكند من از نماز خوشم نمی‌آيد، كه ما بايد از روش‌های تبليغ چهره‌به‌چهره و تكنيك‌های برقراری ارتباط با مخاطب استفاده كنيم.
گام دوم؛ تشخيص اصل برخورد، چگونگی برخورد و توجه به آمادگی پذيرش مخاطب. مثلا ً وقتی به شدت گرسنه، تشنه، عصبی، خسته و بی‌حوصله هستيد، وارد عمل نشويد. اگر مخاطب در شرايطی خاص است كه تذكر دادن شما موجب هتك‌حرمت و يا ضايع شدن او می‌شود، يا وقتی برای خود و همراهانتان احساس خطر جانی و مالی می‌كنيد و احتمال درگيری می‌دهيد يا وقتی مخاطب در تألم روحی شديدی مثل فوت يا بيماری عزيزانش هست يا مخاطب تعادل جسمی و روحی ندارد. مثلا ً قرص و مواد مخدر يا مشروبات الكلی مصرف كرده وارد عمل نشويد. بايد مطالعه كنيم كه برای اثرگذاری و جلوگيری از پيامدهای منفی چه روش يا روش‌هايی را با توجه به موفقيت مكانی، شرايط سنی، جنسيت و آداب و رسوم و…. انتخاب كرد. از جمله روش‌های برخورد :
1. مستقيم كلامی
2. مستقيم غير كلامی
3. غير مستقيم كلامی
4. غير مستقيم غير كلامی است.
گام سوم عبارت است از؛ اجرا كه قاطعانه اما مؤدبانه بگوئيد، تذكر به مخاطب در جمع و حضور ديگران نباشد. مگر آنكه مطمئن باشيد لازم است ديگران نيز از كار شما درس بگيرند، جملات و تذكرات با اعتماد به نفس و توكل به‌خدا و به دور از هرگونه تحقير و ضايع كردن مخاطب باشد. اگر از روش كلامی مستقيم استفاده می‌كنيد جمله خود را با سلام و لطفا ً آغاز كنيد و تذكر شما در جذب مخاطب به اقامه نماز همراه با منت گذاشتی، مسخره كردن و بزرگ‌نمايی كردن نباشد، ضمن جلب اعتماد طرف مقابل و برخورد كوتاه از كلمات مثبت استفاده كنيد. معمولا ً افعال مثبت بيش از افعال منفی در مخاطب امكان پذيرش را فراهم میكند.
گام چهارم؛ آمادگی در مقابل واكنش‌های احتمالی مخاطب است، وقتی شما كسی را می‌خواهيد به دين و نماز دعوت كنيد چند حالت دارد 1.تذكر را می‌پذيرد و به آن عمل میكند كه از او تشكر صميمانه می‌كنيد. حتی اگر به همه تذكرات شما هم عمل نكرد، 2.تذكر را ظاهرا ً می‌پذيرد اما عمل نمی‌كند، 3.تذكر را نمی‌پذيرد و با پاسخ‌های سربالايی بی‌ربط يا بهانه‌گيری موضوع را به اصطلاح از سر خود باز میكند كه بهتر است شخصی ديگری با روش متفاوتی او هم تذكر دهد، 4.تذكر را نمی‌پذيرد اما نسبتا ً با تندی يا تندی همراه با ناسزا و دشنام همراه میكند. مقابله به مثل نكنيد و تلاش كنيد با حفظ آرامش و متانت از محيط دور شويد.
