وصیۀ اخری لولده الصادق علیه السلام وصی الس الصادق علیه السلام أبوه، أبوجعفر علیه السلام وصیۀ ظاهرة و نص علیه بالامامۀ نصا جلیا، فروی محمد بن أبی عمیر عن هشام بن سالم عن أبی عبدالله جعفر بن محمد علیه السلام قال: لما حضرت أبی الوفاة قال: یا جعفر أوصیک بأصحابی خیرا، قلت: جعلت فداک، والله لأدعنهم و الرجل منهم یکون فی المصر فلا یسأل أحدا (1)
هنگامی که وفات امام باقر علیه السلام فرارسید، به فرزندش امام صادق علیه السلام فرمود:ای جعفر! تو را وصیت می کنم در مورد یارانم به خیر و خوبی. امام صادق علیه السلام می فرماید: گفتم قربانت گردم، به خدا قسم آنها را به مقامی از علم میرسانم که هر مردی از آنها در هر شهری باشد، محتاج به سؤال ازهیچ کس نباشد. در تاریخ زندگانی حضرت امام محمد باقر علیه السلام، این وصیت خیلی چشم گیر و حایز اهمیت می باشد، زیرا طی آن فرزندش امام صادق علیه السلام را وصیتی آشکار نمود و طی آن وی را به جانشینی پیامبر عظیم الشأن علیه السلام منصوب کرد، سپس سفارش اصحاب و یاران را به وی فرمود. این مسأله نیز اهمیت فوق العادهای دارد که انسان با چه کسی همنشین و همراز و همسفر باشد.
وصیت امام باقر علیه السلام به امام صادق علیه السلام درباره ی اصحاب، نشان می دهد که باید این مجموعه از هم پاشیده نشود و قدر همدیگر را بدانند، و برای همدیگر ارزش قایل باشند، و از تفرقه و جدایی بپرهیزند؛ اگر چنین شد هیچگاه شکست نمیخورد و دشمن نمیتواند در آنان نفوذ پیدا کند، زیرا « یدالله مع الجماعه » (2)دست خداوند متعال با جماعت است، و به قول معروف، با هم باشیم که همیشه باشیم.
صفحات: 1· 2
