بارها از اهمیت انتخاب کلمات عبور مطمئن و روش‌های ساخت رمزهای محکم صحبت شده و اینکه چگونه هکرها می‌توانند رمز شما را کشف کنند. اهمیت انتخاب یک پسورد خوب و محکم و مدت زمانی که طول خواهد کشید تا یک هکر آن را بشکند در این مطلب مورد بررسی قرار گرفته است. کلمات عبور ساده‌ای که انتخاب می‌شوند چقدر می‌توانند شکننده باشند؟ تصویر زیر را بنگرید خوب متوجه موضوع خواهید شد. در این تصویر انواع پسوردها و مدت زمانی که یک کامپیوتر نیاز دارد تا یک پسورد را حدس بزند نشان داده شده است.

می‌بینید که هر چه طول پسورد انتخابی بلندتر و ترکیب بین حروف کوچک + بزرگ + اعداد و سمبل‌ها پیچیده‌تر باشد پسورد محکم‌تری خواهید داشت.

اگر دوست دارید بدانید که پسورد شما چقدر مطمئن است و چقدر طول می‌کشد تا توسط یه کامپیوتر معمولی شکسته شود به سایت How Secure is My Password بروید، فقط رمز خود را در سایت بنویسید تا مدت زمان لازم برای شکستنش را به شما بدهد. توصیه می کنم پسورد واقعی خودتان را ننویسید و کلمه عبوری مشابه آن را در قسمت مد نظر وارد کنید.

از یک پسر بچه سیزده ساله چیزهایی شنیدم که شما هم بشنوید اقرار می کنید که بهشت را به بها می دهند نه به بهانه:

ریزه بود و استخوانی، اما فرز، چابک، بازیگوش و سر و زبان‌دار. ده ساله بود. کشتی می‌گرفت. به بزرگ‌تر از خودش هم گیر می‌داد. شر راه می‌انداخت و هوارکشان می‌گریخت و سالن کشتی را به هم می‌ریخت. اسمش بهنام بود، بهنام محمدی راد، بچه مسجد سلیمان، متولد 1345.

***
اولش شده بود مسئول تقسیم فانوس میان مردم. شهر به خاطر بمباران در خاموشی بود و مردم به فانوس نیاز داشتند. بمباران هم که می‌شد، بهنام سیزده ساله بود که می‌دوید و به مجروحین می‌رسید. از دست بنی‌صدر آه می‌کشید که چرا وعده سر خرمن می‌دهد. بچه‌های خرمشهر با کوکتل مولوتف و چند قبضه «کلاش» و «ژ3» مقابل عراقی‌ها ایستاده بودند،‌ بعد بنی‌صدر گفته بود که سلاح و مهمات به خرمشهر ندهید. بهنام عصبانی بود. مردم در شلیک گلوله هم باید قناعت می‌کردند

***
27 مهر 59 بود، شش روز قبل از سقوط خرمشهر. شیر بچه سیزده ساله ترکشی به قلبش اصابت می کند. دکترها هم نتوانستند مانع از پریدنش شوند. بهنام در خرمشهر ماند و به آرزویش رسید… .

آخرین خاطره‌ای و مستندی که به ‌صورت مکتوب ‌می‌توان از شهید «بهنام محمدی» ذکر کرد در کتاب «دا» است. پُرفروش‌ترین کتاب تاریخ دفاع مقدس باکه تاکنون 180مرتبه تجدید چاپ شده است در صفحات متعدد از جمله 483-655-764 از شهید «محمدی» به عنوان شیر‌بچه‌ای نام می‌برد که آب، یخ و تجهیزات برای رزمندگان می‌برد و با توجه به این که بچه بوده است دشمن به او شک نمی‌کرد، همچنین موقعیت تانک‌ها و سنگرهای دشمن را رصد می‌کرد و اطلاعات را به رزمندگان انتقال می‌داد.

***
در صفحه 655 نویسنده کتاب “دا” اینچنین می نویسد :

بهنام محمدی نوجوان 13ساله ای که از فرط کوچکی جسه ، اسلحه ژ-3 اش روی زمین کشیده می شد، با گشت زدن در محله ها نیروهای رزمنده را از نقاط نفوذ دشمن مطلع می ساخت، او روزهای آخر مقاومت خرمشهر با اصابت ترکشی به قلب کوچک اش به شهادت رسید…

***
اکنون آبان ماه 89 است ، مزار اولین شهید 13 ساله هشت سال دفاع مقدس و همرزم جهان آرا با توجه به نامناسب بودن مکان آن،  به همت مردم شهید پرور مسجدسلیمان و همت مسئولان استانی و کشوری طی مراسمی با شکوه در روز سیزده آبان از قبرستان قدیمی شهر بر فراز تپه شهدای گمنام مسجدسلیمان منتقل خواهد شد .

برای انجام این مراسم ستادی در استان به ریاست استاندار و در شهرستان به ریاست فرماندارشهر تشکیل و پس از استفتاء از دفتر مقام معظم رهبری با استفاده از شیوه های نوین اقدام به انتقال قبر نورانی این سردار کوچک خواهند کرد ، او که می گفت : این جسمم را به خاک می‌سپارم، روحم را به خدا و راهم را به آیندگان می‌سپارم.

منبع: وبلاگ سنگر باقیمانده

صبح زود، دوستی اس ام اس زد که راهی خانه دوست است به خاطر او و به یاد روزگاران نه چندان دوری که من هم در آن سرزمین بودم می نویسم:

 

هر چه بود، امتحان سختي بود! سالهاي بي‌كعبه زيستن را مي‌گويم!

سالهايي كه با خيال كعبه روبه قبله نماز گزاردم!

سالهايي كه رويا مي ديدم و به خواب حج مي كردم!

روزگاري كه هرچه بود گذشت، با همه سختي و دوري و غم…

روزگار دخيل بستن و چشم نياز به روي صبوري گشودن و ماندن و ماندن و سوختن و باريدن.

با “عم يتسائلون” آغاز شد.

در خم قران خواندنت وقتي با يك بشارت شيرين آشنا مي شوي، ديگر تمام لحظه‌هايت پر مي‌شود از اين اميد تازه.

سالها و روزها و شب‌ها مي‌گذرند و تو هر روز شيفته‌تر مي‌شوي و هر روز كه به آخر وعده نزديكتر مي‌شود خوف و رجا بيشتر در تو جان مي‌گيرد.

همه چيز مهياي رسيدن توست جز يك چيز، چيزي كه تو بعدها “قسمت” مي ناميش.

واقعيتي فراتر از ذهن تو اما با دلت آشنا و مانوس!

سالي ديگر به ذكر و زيارت و طلب‌ها و نيازها گذشت.

حج آمد و رفت و تو ماندي و به خويش خيره شدي كه سر اين وقوف در چيست؟

چرا خواندي و نخواند؟

چرا خواستي و نرفتي؟

چرا طلبيده نشدي؟

راه گريز و مفر فرار، رجوع به روايات است،

به سرچشمه همان وعده،

شايد كلمه‌اي و شرطي و حالي از قلم افتاده باشد!

برمي‌گردي و دوباره مي‌خواني،

نه هرچه هست همين جا در درون توست

در تن جسماني تو

و در گير افتادن روح بلند يك انسان در غل و زنجير دنيا

دوباره طلب از سرگرفته مي‌شود،

دوباره اميد در دلت جان مي‌گيرد،

سال با دعا آغاز مي‌گردد.

اما اينبار نه با “عم يتسائلون” و نه با “والعاديات”

بلكه با دلشكستگي و حزن،

با بغض و اندوه،

با خون دل خوردن،

اما …

…ادامه دارد…

خدا رو شکر که مالیات می پردازم (این یعنی شغل و درآمدی دارم).

خدا رو شکر که باید ریخت و پاشهای بعد از مهمانی را جمع کنم (این یعنی در میان دوستانم بوده ام).

خدا رو شکر که لباسهایم برایم تنگ شده اند (این یعنی غذای کافی برای خوردن دارم).

خدا رو شکر که در پایان روز به خاطر خستگی از پا می افتم (این یعنی توان سخت کار کردن را دارم).

خدا رو شکر که باید زمین را بشویمو پنجره ها را تمیز کنم (این یعنی خانه ای دارم).

خدا رو شکر که در جایی دور جای پارک پیدا کردم (این یعنی هم توان راه رفتن دارم و هم اتومبیلی برای سوار شدن).

خدا رو شکر که سر و صدای همسایه ها را می شنوم (این یعنی گوشی برای شنیدن دارم).

خدا رو شکر که این همه شستنی و اتوکردنی دارم (این یعنی من لباس برای پوشیدن دارم).

خدا رو شکر که هر روز صبح زود با زنگ ساعت از خواب بیدار می شوم (این یعنی من هنوز زنده ام).

خدا رو شکر که گاهی اوقات بیمار می شوم (این یعنی به یادم می آورد که اغلب اوقات سالم هستم).

خدا رو شکر که خرید هدایای سال نو جیبم را خالی می کند (این یعنی عزیزانی دارم که می توانم برایشان هدیه بخرم).

خدا رو شکر که ظرفشویی خانه ام مملو از ظرف کثیف است (این یعنی خانواده ای سالم دارم).

خدا رو شکر که گاهی جانماز فرزندم را به جای او جمع می کنم (این یعنی به انجام فرائض دینی اش پایبند است).