امام حسن مجتبی علیه‌السلام در حدیثی زیبا و خواندنی توصیه مهمی را در خصوص رفاقت بیان فرموده‌اند.
مشرق- امام حسن مجتبی عليه السلام به يكى از فرزندانش فرمودند:
اى پسرم! با احدى برادرى و رفاقت مكن تا بدانى كجاها مى‏‌رود و كجاها مى‏‌آيد، و چون از حالش خوب آگاه شدى و معاشرتش را پسنديدى با او برادرى كن به شرط اينكه معاشرت، بر اساس چشم‏ پوشى از لغزش و همراهى در سختى باشد.

پیامبران الهی در مسیر زندگی و رسالت خویش صبر داشتند که یکی از مهمترین نمونه‌های آن صبر حضرت نوح(ع) به مدت حدود هزار سال است به ویژه زمانی که در حال ساخت کشتی بود.
 حضرت ابراهیم(ع) از جمله پیامبرانی است که بارها از سوی خداوند امتحان شد و در همه این موارد صبر پیشه کرد؛ زمانی که این پیامبر اولوالعزم را با منجنیق به داخل آتش انداختند جبرئیل به نزدش آمد و گفت اگر خواسته‌ای داری من اجابت خواهم کرد ولی حضرت ابراهیم(ع) با این‌که می‌دانست جبرئیل فقط با اذن خداوند کاری انجام می‌دهد اما باز هم به خدا توکل کرد و به فرشته الهی گفت خواسته‌ای از تو ندارم.
 حضرت ابراهیم(ع) در این امتحان هم صبر پیشه کرد و از آن سربلند بیرون آمد زیرا خداوند خود می‌خواهد بندگانش را بیازماید تا آنها را به درجات بالاتر برساند.
در داستان حضرت یوسف(ع) هم می‌خوانیم که او به دلیل فضائل معنوی فراوانی که به غیر از زیبایی ظاهری داشت به شدت مورد محبت و علاقه پدرش بود و همین امر سبب حسادت ورزیدن برادرانش شد تا جایی که وقتی خوابش مبنی بر سجده کردن ماه و خورشید به خود را برای حضرت یعقوب(ع) بازگو کرد پدرش او را از تعریف کردن این مسئله در نزد برادران منع کرد تا بیش از این به او حسد نورزند.
برادران یوسف سرانجام نتوانستند جلوی حسادت ورزیدن خود را بگیرند و به همین دلیل او را به چاه افکندند  پس از اینکه کاروانی عازم مصر یوسف را از چاه بیرون کشید و به مصر برد حضرت یعقوب(ع) به دلیل علم نبوت بر راستگو نبودن فرزندانش واقف شد و با امید به خداوند فرمود من در این مصیبت صبری جمیل پیشه خواهم کرد.
حسد به عنوان یکی از بدترین ویژگی‌های اخلاقی انسانی است این صفت رذیله سبب می‌شود آدمی حتی برادر خویش را مورد رحم و شفقت قرار ندهد؛ برادران یوسف هم که پدر خود را گمراه می‌دانستند این کار را که خود به گناه بودنش آگاه بودند انجام دادند و می‌گفتند بعدها توبه خواهیم کرد اما اکنون از دست یوسف خلاص شدیم.
هیچ انسانی نباید گمان کند از خطر حسد در امان است مگر برخی از افراد خاص؛ دلیل اینکه دشمنان در صدر اسلام با پیامبر اکرم(ص) و دین او مبارزه می‌کردند هم حسدشان نسبت به ایشان بود زیرا کمالات و برتری‌های خاتم‌الانبیاء(ص) را می‌دیدند و کاری از دستشان بر نمی‌آمد.
 خیال دوری از حسد ابتدای مسیر گمراهی است و نخستین جنایت بشری هم به دلیل حسادت ورزیدن قابیل نسبت به هابیل روی داد.
همین امر سبب حسادت قابیل نسبت به هابیل و قتل او شد در حالیکه هابیل هیچ نقشی در قبول نشدن قربانی او نداشت.
نعمت‌های الهی به هر کس که خداوند صلاح بداند به هر میزان که او بخواهد می‌رسند و آدمی نباید به دلیل تفاوت در برخورداری‌های مادی و معنوی که آن هم به دلیل شایستگی‌های طرف مقابل است نسبت به او حسادت کند زیرا دیگران در گرفتاری‌های ما هم شریک نیستند.
باید در همه مراحل زندگی از حسد دوری کرد اگر آدمی در هر رتبه مادی و معنوی که باشد به حسادت دچار شود آنگاه حقوق دیگران را زیر پا خواهد گذاشت.
 آنچه از داستان حضرت یوسف(ع) در می‌یابیم این است که صبر در زندگی و امید داشتن به خداوند آدمی را به درجات بالا رسانده و حسد هم دشمنی است که خطر آن از دشمنان بیرونی انسان بیشتر خواهد بود.
 حضرت ایوب(ع) نماد صبر و ایستادگی در برابر مشکلات بوده و در مقابل مصائب گوناگون بر خداوند توکل می‌کرد  این پیامبر الهی الگوی خوبی برای صبر پیشه کردن در زندگی همه انسان‌هاست.

درس اخلاق آیت الله مصباح یزدی  در حسینیه امام خمینی(ره) دفتر رهبر معظم انقلاب در قم/ دوشنبه 31 تیرماه

فهرست گناهانی است که یک جوان 21 ساله در دفترچه یادداشت خود نوشته بود. با تاریخ شروع پنج‌شنبه 22 آذر سال 63.

گناهان رتبه 5 کنکور و دانشجوی الکترونیک دانشگاه شریف، که گویا شاگرد آیت الله حق‌شناس هم بوده! طبق شناسنامه‌ نام‌اش «مهران» است، «مهران بلورچی». اما وقتی به جبهه رفت، گفت صدایم کنید «علی»!

نامه‌هایش را این‌طور امضاء می‌کرد؛ «الاحقر، علی بلورچی»…

ادامه »

دعا و نماز بزرگترین نیرویی است که برای مبارزه با دشواری های زندگی روزانه و به دست آوردن آرامش روحی شناخته می شود.گفتگوی با خدا باید عادت همیشگی آدمی شود، نه اینکه چون به نهایت درماندگی می رسد رو به خدا کرد. باید به خاطر داشته باشیم که هنگام دعا کردن با خدا صحبت می کنیم و حقیقت و اطاعت را سراپای وجودمان را فراگیرد.
نخستین فایده دعا آن است که ضمیرما راآرام کند وقلب دردناک ما را درمان بخشد و در کاری که درپیش داریم بصیرت و روشنی را فراهم می آورد.
اگر خشمگین یا مضطرب، انتقامجو ویا حسود باشید، هرگز نمی توان درباره کاری که در پیش داریم چنان که باید فکر کنیم و تصمیم بگیریم. با دعا و نماز هیجاناتمان مهار می شود، نیروی فکری که در حل یک مسئله بکار می بریم و به آن می رسیم، جواب صحیح را پیدا می کنیم.
دعا کردن تنها عبادت نیست؛ بلکه همچون تشعشعی است که از روح شخص دعا کنده برمی خیزد، که نیرومند ترین شکل انرژی است که شخص می تواند تولید کند. تأثیر دعا برروح و جسم آدمی به اندازه ای قابل اثبات است که دربزرگتر شدن نیروی فکری، و عمیق تر شدن فهم آدمی از واقعیت هایی است که با روابط بشری همراه است.
نیروی دعا به اندازه نیروی جاذبه زمین حقیقت دارد. بسیاری از مردم دعا را همچون لفاظ و پناهگاهی برای اشخاص ضعیف یا درخواست کودکانه برای بدست آوردن خیرات مادی تصور می کنند. اگر بخواهیم سخن درست را بگوییم، باید بگوییم که دعا فعالیتی است برای تکامل صحیح شخصیت و آخرین مرحله تمامیت عالی ترین ملکات انسان ها ضرورت دانست. تنها در دعا و نماز اجتماع کامل و هماهنگ بدن، فکر و روح حاصل می شود.

دعا را چگونه تعریف می کنند؟
دعا کوششی است که در آدمی برای رسیدن به خدا و صحبت کردن با موجودی نادیدنی که آفریننده همه چیز و حکمت اعلی و حقیقت نیکی و نیرومند است، ونجات همگان در دست اوست. این هدف دعا همیشه برای عقل پنهان می ماند، زیراکه زبان و اندیشه هردو دروصف خدا عاجز می مانند.
با این همه می دانیم که هروقت از صمیم قلب به نماز و دعا  می پردازیم، جسم و جان ما هر دو بهتر می شود. ممکن نیست که زنی یا مردی برای یک لحظه هم که باشد دعا کند و نتیجه خوبی به دست نیاورد.
آدمی همه جا می تواند دعا کند خواه در خیابان باشد یا در اتوبوس، دفتر کار، یا در مدرسه و یا در گوشه تنهایی اتاق خود یا در مسجد و… هیچ شرطی برای اینکه دعا کجا و چه وقت صورت گیرد وجود ندارد.
هیچ معنی ندارد که آدمی در صبحگاهان نماز بگذارد، و پس از آن در باقی مانده روز هیچ عمل خیری نداشته باشد. دعای راستین، خود راهی از زندگی است، و درست ترین زندگی خود راهی از دعا کردن است.
بهترین دعا ها همچون راز و نیازها، ومناجات ها و… ، که پیوسته درباره یک موضوع سخنی می گویند. امروزه بیش از هر زمان دیگر، دعا ضرورتی از زندگی مردمان وملت ها به شمار می رود. دعاکه اساسی ترین ورزش روح است، باید به کمال فعالیت در زندگی خصوصی ما دخالت کند. اگر نیروی دعا بار دیگر آزاد شود و زندگی عموم مردمان و زنان دخالت کند، واگر روح منظوره های خود را آشکار و به شجاعت ظاهر سازد، امید آن هست که تیر دعاهای ما برای رسیده به جهانی بهتر به هدف اجابت برسد.

دفتر حفظ و نشر آثار آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در سالگرد پذیرش قطعنامه‌ 598 گزیده‌ای از بیانات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای را باز نشر داده است که در ادامه می‌آید:‌

کاسه‌ شهد و شیرینی به جای کاسه‌ی زهر…

هر کسى در این ایام، اظهارات مخالفان ما را در دنیا گوش کرده یا خوانده باشد، مى‌فهمد که دشمنان نظام ما، چه‌طور از عزت امروز جمهورى اسلامى، از ته دل ناراحتند. پیروزى ملت ایران، به کام اینها تلخ آمد. خداى متعال، همه‌ى کارها را با حساب انجام مى‌دهد. یک روز بنده‌ى صالح خدا، آن انسان بزرگ و مخلص که هیچ‌چیز را براى خودش نمى‌خواست و همه‌ى کارها را براى خدا مى‌کرد و همه چیز را براى او مى‌خواست، در قضیه‌ى قطعنامه گفت: کاسه‌ى زهر را نوشیدم. این تلخى را او تحمل کرد؛ ولى خداى متعال به آن بنده‌ى صالح عوض داد و هنوز دو سال و اندى نگذشته کاسه‌ى شهد و شیرینى پیروزى را به ملتش چشاند و کامشان را شیرین کرد. آن فداکارى، این ثمره را داشت. «اللهم ما بنا من نعمة فمنک لا اله الا انت». همه چیز متعلق به او و به اراده‌ى اوست.

سخنرانى در دیدار با گروه کثیرى از آزادگان و اقشار مختلف مردم، در اولین روز از هفته‌ى وحدت 11/07/1369

ادامه »