قبل نوشت:

گاهي خوشحال بودن سخت است

صبح كه از خواب بيدار مي شوي در ذهنت يك جمله سياه نقش بسته كه: واي يك روز ديگر شروع شد

خسته شده اي فكر مي كني بايد يك كاري بكني تا انرژي تازه اي بگيري

براي من كه از اين اتفاق ها زياد افتاده است

گاهي ماهي يك بار از همه چيز خسته مي شود

گاهي حتي زودتر

گاهي اين خستگي يك روزه است و با يك بيرون رفتن با يك خريد كوچك براي خودم حتي با ديدن و زنگ زدن به دوستانم برطرف مي شود

گاهي هم مي ماند شايد يك هفته

و در اين يك هفته هم خودم كلافه ام هم كل خانواده ي دو نفره ام

و گاهي سرايت مي كند اين خستگي به نيمه ديگر روحم و بعد دعوا و مشاجره بر سر كوچكترين مسايل زندگي اتفاق مي افتد

بعد خستگي ام چند برابر مي شود و كلافگيم هزار برابر

در اين مواقع  فكر مي كردم آيا راهي هست كه آدم هميشه شاد باشد و هيچ وقت اين كلافگي را نداشته باشد

امروز در تبيان مقاله اي را خواندم كه چند راهكار خوب براي اين مشكل ارائه داده بود

شما هم مطالعه كنيد

ادامه »

قبل نوشت:

يادم مي آيد محل بازي ما كوچه بود،

دوچرخه سواري و هفت سنگ محبوب ترين بازي بود كه به سراغش مي رفتيم.

همين كه هوا سرد مي شد (يادم است آن سال ها هواي زمستان واقعا سرد بود، برف مي باريد تا زانوهايمان- گل و شولي در كوچه راه مي افتاد كه مدرسه رفتنت هم سخت مي شد چه برسد به اينكه بروي بعدازظهر در كوچه بازي هم بكني) مي مانديم خانه و با خواهر و برادرم اسم و فاميل بازي مي كرديم.

ما پنج تا بچه بوديم، مي شد با هم بازي كنيم،

اما امروز كه بچه ها معمولا يا تك بچه اند و يا اينكه يك خواهر يا برادر با فاصله سني زياد دارند نمي توانند به راحتي در فصل سرما سرگرم شوند

هر چند در غير سرمايش هم الان فقط بازي هاي كامپيوتري است كه سرگرمشان مي كند.

بماند …

مادراني كه نگران سرگرم كردن بچه ها در فصل سرما هستند حتما خواندن را ادامه بدهند…

ادامه »

امروز خیلی از پدر و مادرها از دست فرزندانشان گله‌مند هستند که«ما چه‌کار کنیم تا بچه‌های ما نمازخوان بشوند؟ چه‌کار کنیم تا کارهای بد نکنند؟ تا بی‌ادب نشوند؟»

باید به این پدر و مادرها گفت: شما خودتان جلوی فرزندانتان چقدر مبارزه با نفس کرده‌اید؟

مثلاً اگر شما به صورت ژنتیکی آدم مهربان یا خوش‌اخلاقی باشید این زیاد به دردِ تربیت بچۀ شما نمی‌خورد. مهم این است که چند بار جلوی فرزندتان پا روی نفس خودتان گذاشته‌اید و دوست‌داشتنی‌ خود را قربانی کرده‌اید و بچۀ شما این را فهمیده است؟ اگر این کار را جلوی بچۀ خودتان انجام نداده‌‌اید، انتظار نداشته باشید که راه‌حلی برای درست کردن فرزند خود پیدا کنید!

ادامه »

این روزهای محرم با سال های قبل خیلی متفاوت است..

سال های قبل شاید آنچنان که باید به رباب فکر نمیکردم و دلم برای علی کوچک امام حسین آنچنان که باید نمی لرزید..اما این روزها که تو بی تابانه و با اشتیاق شیر میخوری بهتر از گذشته میفهمم که کودک شیرخواره تا چه اندازه مشتاق شیر مادر است و مشتاق تر از او مادری ست که از دل و جان شیر می دهد.. قبلها نمیدانستم تا چه اندازه جریان شیر در بدن مادر به خوردن آب و شیر و مایعات وابسته ست و بی تابی کودکی را هنگامی که شیری در سینه مادر نیست ندیده بودم..

اما حالا که تو هستی شاید اندکی و تنها اندکی بتوانم حال رباب را در آن گرمای سوزان و بی آبی و عطش درک کنم..

حالا می فهمم که چرا در مجالس امام حسین آنها که مادرند بیشتر اشک می ریزند.. مادرهایی که می دانند عشق مادری چه عشقی ست..

اگر هاجر هفت بار طول بین دو کوه صفا و مروه را به خاطر آب برای اسماعیلش پیمود در آخر با جاری شدن زمزم زیر پای فرزندش دلش آرام گرفت اما دل رباب چه شد در کربلا..

جز این نیست که این شیرزن بزرگ علی کوچکش را به او سپرد چه سیراب برگردد چه عطشان و کشته ی او.. چرا که “هر که شد کشته ی او نیک سرانجام افتاد” و یک مادر مگر جز سرانجام نیک برای فرزندش چیز دیگری میخواهد و علی کوچک امام حسین بزرگترین شهید کربلا شد و چه سرانجامی بهتر از این…

و من در این روزها و شب های با عظمت برای پسرم بهترین سرانجام را از خدای حسین می خواهم…

منبع: وبلاگ امانت آسمانی

گذشته های نه چندان دور وقتی کسی از خانه خارج می شد، دسترسی به آن ممکن نبود مگر اینکه به خانه یا جایی برسد که بتواند با تلفن ثابت صحبت کند. یادتان هست؟ تلفن های مشکی بزرگ با شماره گیرهای چرخان. بعد هی تلفن ها کوچک و جمع و جور شدند،بیسیم شدند و می توانستیم در همه جای خانه با آنها صحبت کنیم. سر و کله‌ی  کامپیوترهای خانگی هم پیدا شد. با مانیتور های بزرگ که اندازه ی یک تلویزیون بود. روزهای اولی که موبایل یا همان تلفن همراه وارد زندگی هایمان شد، را هیچ کدام به خوبی بیاد نداریم. بی سر و صدا آمد. اول مدیرها و افراد ثروتمندتر خریدند و بعد کم‌کم شماره تلفن همراه مثل نام پدر و شماره‌ی شناسنامه پای ثابت مشخصات فردی‌مان شد

قدم بعد داشتن رایانه شخصی و دسترسی به اینترنت پر سرعت بود. چت و فیس بوک و …. . خلاصه هر دم از این باغ بری می رسید تا اینکه گوشی‌های اندرویدی  با امکانات ویژه آمدند و شدند گل سرسبد آدم‌هایی که ارتباط‌های مجازی را به واقعی ترجیح می دادند.

گوشی به دست، می خواهیم تنهایی و نیازهایمان را در فضایی بر طرف کنیم که خیلی چیزها در آن هست اما واقعی نیست. این گوشی های پیشرفته، خانواده‌های ما را هم تحت تاثیر قرار داده. چون همیشه جوان‌ترها پیشتاز هستند، فرزندان در دنیایی قدم می‌زنند که برای برخی والدین تعریف مشخص ندارد. همسران هم می توانند کنار گوش هم با یک وسیله‌ی کوچک در یک دنیای بزرگ قدم بزنند.

نظر شما چیست؟ پای وایبر و ویچت و واتزاپ به خانه‌ی شما هم باز شده؟