ادامه »

قبل نوشت:

گاهي دوستان مجردم را كه به تازگي زندگي مشترك و زير يك سقفشان را شروع كرده اند مي بينم كه شكايت مي كنند از رفتارهاي همسرانشان درباره برخي تفاوت ها يا اينكه يك كاره اند، يا هزار بار يك چيز را بهشان بگويي تا انجامش بدهند و …

امروز مطلب علمي خواندم درباره دليل اين تفاوت ها

و عجيب به دلم نشست

شما هم بخوانيد

ادامه »

قبل نوشت:

گاهي گلايه مي كنيم كه چرا رفتار برخيها با من خوب نيست، چرا به ديده توهين به ما نگاه مي كنند

حضرت رسول جوابش را هزاران سال داده اند.

***

رسول خدا حضرت محمد صلی الله علیه و آله فرمود: هشـت نفرند که اگر مورد اهـانت قرار گرفتند جز خودشان کس دیگرى را سرزنش نکنند.
1 ـ کسى که به مهمانى و سفره‏‌اى رود که دعوت نشده است.
2 ـ مهمانى که به صاحب خانه دستور دهد.
3 ـ کسى که از دشمنانش خیر و نیکى بطلبد.
4 ـ کسى که از فرومایگان انتظار فضل و نیکى داشته باشد.
5 ـ کسى که در یک کار سرّى میان دو نفر وارد شود که او را وارد آن راز نکرده‌‏اند.
6 ـ کسى که حکومت را سبک بشمارد.
7 ـ کسى که جایى نشیند که شایسته آنجا نیست.
8 ـ کسى که سخن خود را به کسى بگوید که از او حرف شنوى ندارد.

متن حدیث:

قـالَ النّبِیّ صلی الله علیه و آله: ثَمانِیةٌ اِنْ اُهینُوا فَلا یَلُومُوا اِلاّ اَنْفُسَهُمْ:
اَلذّاهِبُ اِلى مائِدَةٍ لَمْ یُدْعَ اِلَیْها،
وَ الْمُتأمِّرُ عَلى رَبِّ الْبَیْتِ،
وَطالِبُ الْخَیْرِ مِنْ اَعْدائِهِ،
وَ طالِبُ الْفَضْلِ مِنَ اللِّئامِ،
وَ الدّاخِلُ بَیْنَ اَثْنِیْنِ فى سرٍّ لَمْ یُدْخِلاهُ فیهِ،
وَالْمُسْتَخِفُّ بِالسُّلطانِ،
وَالجالِسُ فى مَجْلِسٍ لَیْسَ لَهُ بِاَهْلٍ
وَالْمُقْبِلُ بِالْحَدیثِ عَلى مَنْ لایَسْمَعُ مِنْهُ.

«من لایحضره الفقیه، جلد2،صفحه355»

چند روز قبل در مترو يكي از دوستان قديمي ام را ديدم

نشسته بود روي زمين، سرش را تكيه داده بود به درب مترو و اشك مي ريخت

اولش فكر كردم اشتباه مي كنم

بعد كه خوب دقت كردم خودش بود، سميرا

شوق ديدنش در دلم پر كشيد كه يك دفعه يك حس، مثل خوره افتاد به جانم كه شايد درست نباشد و يا دوست نداشته باشد در اين حال ببينمش

عقب كشيدم…

بعد فكر كردم شايد مشكلي داشته باشد و كمكي از من بر بيايد

خلاصه كنارش رفتم…

***

مي گفت:خسته شده،

از صبح هنوز آفتاب نزده مي رود سركار و شب آفتاب غروب كرده بر مي گردد خانه

مي گفت گاهي حتي لباس عوض نكرده، جلوي گاز و سينك ظرفشويي است

مي گفت همسرش اصلا مراعات نمي كند

موقع قسط و قرض و اجاره يادش مي افتد من هم حقوق مي گيرم و پول دارم زماني هم كه از سركار بر مي گردد دست به سياه و سفيد نمي زند

مي گفت: خانواده، فاميل و دوستانش در اولويت زندگي اش هستند و اولويت من دست چندمي است

گلايه مي كرد كه گاهي فاميل هايش را دعوت مي كند و چند روزي حتي گاهي چند هفته مي مانند و در اين مدت من كه از صبح سركار بوده ام و به اين دلخوش كه بروم خانه ام و آرامشي پيدا كنم رخت و لباسي عوض كنم و دوشي بگيرم باز هم بايد حجاب داشته باشم و شام درست و حسابي درست كنم

مي گفت اين موضوع بماند اما آخر سر هم كه مهمان مي رود كلي قشقرق به پا مي كند كه چرا به مهمان اخم كردي و خوب پذيرايي اش را نكردي

مي گفت همين طوري كه در خانه كار نمي كند اما مهمان كه مي آيد بدتر هم مي شود انگار كه بخواهد نشان دهد رئيس خانه اوست فقط دستور مي دهد و فكر مي كند وظيفه من فقط رفع و و رجوع خرده فرمايشات اوست

مي گفت هيچ تفريحي ندارم، هيچ كاري براي خودم انجام نمي دهم، فقط شده ام كارمند دولت و خدمت كار آقا و دوستان و فاميل هايش

****

هيچ حرفي براي تسلايش نداشتم

نتوانستم دلداريش بدهم چون بنظرم شرايط سختي بود

فقط گوش دادم و هي تكرار كردم انشاء الله درست مي شود…

***

گمان مي كنم زن هاي زيادي در جامعه ما هستند كه شرايط سميرا را دارند

نمي دانم براي تغيير اين وضعيت بايد چه كاري انجام داد و چه تدبيري انديشيد

اما

كاش خانواده ها به پسرهايشان ياد مي دادند كه

زن و همسر بايد اولويت اول آنها باشد

بايد بدانند وقتي يك زن همپاي يك مرد در بيرون از منزل كار و تلاش مي كند او هم بايد نه كه همپا اما مراعات وضعيت او را در خانه بكند

بايد شرايط يك زن شاغل را بفهمند زن شاغل فقط يك حساب بانكي نيست كه هر ماه سود ماهانه اش واريز شود او هم يك انسان است، آستانه تحمل دارد، آرامش و آسايش نياز دارد…

***

خداوند به همه ما كمك كند انشاء الله

***

احتمالا شما خودتان و يا اطرافيانتان اين شرايط را با درجه هاي كمتر و بيشتر پش رو داشته ايد، چه راه حلي براي چنين موقعيت هايي پيشنهاد مي كنيد؟

پاسخ هايتان را براي ما بفرستيد.

وقتی غیرمادرها (مجرد یا متاهل) از من می پرسند بچه داری سخت است؟ جواب قانع کننده ای حتی برای خودم هم ندارم جز این که به تعارف بگویم : نه . و سروته سوال را هم بیارم و همان جملات کلیشه ای که بنا به موقعیت و شخصیت طرف سرهم می کنم.

راستش از جنس مادرهایی نیستم که با یک خنده یا ناز بچه همه خستگی های مادرانه از تنم بیرون برود؛ نمی توانم ادعا کنم از این که دائم یک موجود دیگر یا به جسمم وابسته است یا تمام فکرم پیشش است همیشه لذت می برم؛ این وابستگی بعضی وقت ها عذاب آور است وقتی مجبوری دلبستگی های قبلی ات را کنار بزنی.

وقتی مجبوری سبک زندگی آزاد قبلی خودت را یک هو ببوسی و بگذاری کنار و خانه نشین باشی.

لذت های مادرانه را انکار نمی کنم ، نمی شود هم انکار کرد اما انگار با بدنیا آمدن بچه یک هو از زندگی توی یک سیاره که بهش عادت کردی پرت بشی به یک سیاره دیگر که تازه باید قوانینش را کشف کرد.

این معضل زن های نسل ماست؛

مادرها و مادربزرگ های ما به قولی آفتاب ندیده بودند و حق خیلی از انتخاب ها از آن ها سلب شده بود و مادرشدن و زن بودن حکم اجباری نوشته شده روی پیشانی شان بود اما نتیجه افراط ؛ همیشه تفریط است؛ زن های امروز؛ زن بودنشان را انکار می کنند؛ آن ها هم که مثل من تازه فهمیده اند که نباید مرد باشند؛ راه دشواری را پیش رو دارند.

باید یاد بگیرم دیگر حسرت روزهایی را که مرد بودم نخورم.

سخت است اما . . .

نوشته معصومه پناهي