درقسمت قبل بیان شد که : هدف و مقصد انبياي عظام، تكميل مكارم اخلاقي و تهذيب نفوس بوده است.و ‏نتيجه‏دستورات‏اسلام را،تنهادرآخرت نبايد جستجوكرد.براساس آيات قرآن و روايات ائمه معصومين عليهم‏السلام هدف از تعليمات اسلامي را بايد آن را به چشمه آبي تشبيه كنيم كه از نقطه‏اي به جوشش در آمده تا در پايان مسير، مزرعه‏اي را سيراب كند، ليكن بر سر راه خود همه جا را سرسبز می کند  لذا تقوا و عمل صالح، در همين دنيا نيز انسان را به رستگاري و سعادت مي‏رساند.

برای همین قرآن می فرماید :

«و مَنْ اَعْرَض عن ذكري فأنّ له معيشة ضنكا»

و هر آن كس كه از ياد من روبگرداند، دچار زندگي سخت و تنگ خواهد شد.»

مقصود از بيان اين آيات، يادآوري اين نكته است كه از قرآن مجيد چنين بر مي‏آيد كه تقوا و عمل‏صالح، در همين دنيا نيز صاحبش را به رستگاري و سعادت مي‏رساند و او را از تنگناها و پيچ و خمهاي زندگي مي‏رهاند. اين حقيقت را با مطالعه در زندگي تربيت يافتگان واقعي اين مكتب مي‏توان دريافت.

بنابراين، بزرگترين ظلم به خود آن است كه :

بهترين اوقات و لحظه‏هاي عمر، يعني جواني را كه سرشار از استعدادها و نشاط است

به هوسرانيهاي زودگذر بگذرانيم

و وقتي به خود آييم كه ديگر فرصت و امكان كافي براي جبران نباشد.

دوستان جوان بايد توجه داشته باشند كه ساختن بناي شخصيت را، سهل و آسان نينگارند و آن را از بناي يك ساختمان را براي ايجاد آن، سرمايه، وقت و مصالح لازم است، كمتر ندانند. كسي كه سرمايه و استعدادهاي جواني را به خيال جبران بعدي، صرف بيهودگي و عياشي كند. مانند فردي است كه در فصل تابستان، پول، امكانات و وقت خود را به هدر دهد و در فصل سرما و يخبندان بخواهد با دست خالي براي خود جان پناهي بسازد كه در اين صورت، جز حسرت و آه چيزي عايدش نخواهد بود يا مانند آن بازمانده از قافله‏اي است كه در منزلي به اسودگي آرميده و پس از چند روز بخواهد با دويدن، خود را به قافله برساند. به قول يكي از بزرگان: جواني‏ات را نگهدار، پيري، خودش را حفظ مي‏كند.

مدتی است که اصطلاحی بین مردم رایج شده است که : “اعصاب نداریم” و این جمله گویی کلید توجیه هر بد اخلاقی و بدرفتاری شده است ، اما آیا این جمله ما را از عواقب اعمال ناشایستی که انجام می دهیم مبرّا می کند .

مثلا راننده ای که در خیابان در انظار عمومی زبان به فحاشی گشوده و رانندگان دیگر همه را با هم یک جا بهرمند می کند ،آیا با یک کلمه گفتن “اعصاب ندارم” حق همه را به جا آورده و رضایتشان را جلب کرده است؟

یا وقتی بر اثر خستگی و کلافگی بر سر پدر و مادرمان دوست و همکارمان فریاد می کشیم و در نهایت با هزارتا منت گذاشتن می گوییم “اعصاب نداریم” و انتظار دلجویی هم داریم، آیا همین جا ختم موضوع است؟ تمام شد و رفت؟

پس کی می خواهیم رفتار زشت “پرخاشگری” خودمان را درمان کنیم ،کی میخواهیم حق الناس های زاییده این رذیله را از گردنمان برداریم؟ 

ادامه »

مهمترین كمك به همسر، این است كه سعی كنید همدیگر را دین‌دار نگهدارید. مراقب باشید همسرتان خطای دینی نكند. این مواظبت هم به معنای پاسبانی و دیده‌بانی نیست. این مراقبت، مراقبت اخلاقی است، مراقبت مهربانانه و مراقبت پرستارانه است.

اگر چنانچه خطایی از همسرتان دیدید، آن را باید با شیوه‌ی بسیار لطیف و عاقلانه‌ای در او از بین ببرید و برطرف كنید. یا با تذكّر و یا با بعضی از مراعاتها نسبت به هم مسئولیت دارید.

زن اگر می‌بیند شوهرش در معاملات بد افتاده، در رفیق بازیهای بد و معاشرتهای بد افتاده، یا مرد می‌بیند زنش افتاده در بعضی تجمّل پرستیهای غلط یا ولنگاری‌های غلط، نباید بگوید: حالا او خودش است. نه، شما هر كدام نسبت به هم وظیفه دارید. باید همّت خود را متمركز كنید. زن و مرد می‌توانند بر روی هم اثر بگذارند …

برگرفته از سايت “دفتر حفظ و نشر آثار آيت الله العظمي خامنه اي”

در زندگی خود بارها این قبیل شبهه ها و شکوه ها را که چرا خداوند حاجتم را نمی دهد؟ یا چرا درخواستم را اجابت نمی کند؟ شنیده و یا دیده ایم. یا بر قلب و اندیشه ما این مساله خطور می کند، به ویژه وقتی که با اضطراب، بیماری، درد، ناکامی در دستیابی به اهداف و خواسته ها، فقر و تنگدستی مواجه می شویم.

براستی این شکوه و شکایت ها چه جایگاهی دارند؟ آیا خداوند اجابتگر دعای افراد مضطر نیست؟ مگر خداوند وعده تحقق اجابت درخواست ها را نداده است؛ پس چرا برخی دعاها مستجاب نمی شود؟

ادامه »

تعليمات اسلامي چون چشمه آبي است كه گرچه در نهايت مزرعه را سيراب مي‏كند امّا درمسير نيز اثرات نيك خويش را بر جاي مي‏گذارد.

قرآن كريم می فرماید : ما به مردان و زناني كه عمل صالح بهمراه ايمان داشته باشند زندگي پاك و پاداش احسن خواهيم داد.

اخلاق، يكي از مسائل مهمي است كه در زندگي بشر نقش اساسي دارد. اين موضوع در اسلام جايگاه ويژه‏اي دارد و در حقيقت يكي از اركان تشكيل دهنده دين است. یعنی :

چگونه فكر كردن و چه اعتقادي داشتن (اعتقادات)

چگونه عمل كردن (احكام)

و با چه منش و خويي زيستن (اخلاق)

اینها سه ركن اساسي است كه محدوده تعليمات ديني را تعيين مي‏كند و در يك كلمه چنان كه از برخي تعبيرات قرآني و روايي به دست مي‏آيد، هدف و مقصد انبياي عظام، تكميل مكارم اخلاقي و تهذيب نفوس بوده است. بدون شك، آسايش دنيا و آخرت، در سايه اخلاق نيك، تحقق مي‏يابد.انسان اگر بخواهد در زندگي دنيا آسوده بوده و دور از نگرانيها و اضطرابهاي ويرانگر به سر ببرد، راهي جز مبارزه با صفتهاي زشت و پاكسازي دل از خوهاي پليد ندارد. كيست كه نداند صفاتي از قبيل: خوشرويي، تواضع، قناعت، محبت، اخلاص، بلندهمتي، طهارت و سلامت نفس و… انسان را از دغدغه ‏هاي بي‏حاصل و از پريشانيهاي بدفرجام، نجات مي‏دهد و بر عكس، حالات و اوصافي مانند: غضب، خودخواهي، حرص، حسد، بخل، بدبيني، بدخواهي و آلودگيهاي روحي، او را در غل و زنجير گرفتار مي‏كند و هـمـيـن دنـيـاي او را كـه مـي‏تـوانـد در سايـه اخـلاق و رفتار شايسته، به خوشي و آسايش بگذرد، به‏ جهنمّي ‏سوزان‏ و عذابي‏ پر رنج‏ و بي‏ پايان‏ تبديل‏ مي‏كنند.

بسياري‏ خيال‏ مي‏كنند كه‏ نتيجه‏ دستورات‏ اسلام را،تنها درآخرت بايد جستجو كرد و اين‏ مكتب‏ آمده‏ است‏ تا فقط‏ سعادت‏ اخروي‏ انسان‏ را تأمين‏ كند. و به آسايش و رفاه انسان در دنيا كاري ندارد.