فرزند، گلی است که پدر و مادر وظیفه دارند به‌عنوان باغبان آن‌را پرورش دهند تا عطر دل‌انگیز آن فضای خانواده و جامعه را شاداب و بانشاط کند.

برای این‌که باغبانان در کار خود موفق شوند باید وظایف خود را به‌درستی انجام دهند و حقوق فرزند را به‌جای آورند. شیر دادن، انتخاب نام نیک، تعلیم قران، تربیت دینی، تکریم و احترام به اولاد، عدالت میان فرزندان از مواردی است که باید مورد توجه والدین قرار بگیرد.

یکی از مسائلی که اکثر خانواده‌ها در رابطه با کودکان خود با آن مواجه هستند چگونگی تشویق کردن کودکان به کارهای خوب و پسندیده است. این‌که والدین در زمان انجام یک کار پسندیده از جانب کودکشان چه رفتاری از خود نشان دهند که انگیزه وی برای انجام دوباره را در پی داشته باشد.

برخی خانواده‌ها برای تشویق فرزند خود به‌کار خوب به وی هدیه‌ای شامل پول و یا اسباب‌بازی و یا حتی یک شکلات یا آبنبات می‌دهند اما سؤال این‌جاست که آیا در این زمینه تشویق تا چه میزان می‌تواند مؤثر باشد.

ادامه »

فراگیری احکام و عمل به آنها از مهمترین دستوراتی است که باید مورد توجه مسلمانان قرار گیرد. گاهی به دلیل عادت کردن به رفتارهایی برخی احکام به نادرست در بین مردم رواج پیدا می کند و بر آن اساس شاید به نسل های بعد نیز منتقل شود.در این سلسله تصاویری که هر هفته خواهد آمد به بیان احکامی خواهیم پرداخت که شاید برداشت نادرستی از آنها برای ما وجود داشته باشد.

رها کردن نماز:

بعضیا وقت نماز اگه شک کردن نماز رو رها می کنن یا اگه به رکوع امام جماعت نرسیدن نماز رو رها می کنن درصورتی که باید به نماز ادامه بدهند. به این صورت که اگه به رکوع امام برسه یک رکعت حساب میشه و اگر نرسه نمازش فرادی است و باید ادامه بده (توضیح المسائل مراجع، ج 1، م 1427)

منبع: فرهنگ نیوز

تبیین انتظار فرج واقعی (1)

گروه دوم:
اما دسته دوم از منتظران که اکثر جامعه ی شیعی را در بر می گیرد، افرادی هستند که اعتقاد به تحوّل جهانی حضرت بقیّة الله را از پدران خود به ارث برده اند. و در مقام گفتار و ادّعا سخت خود را شیفته ی دیدار و فرج مولایشان معرّفی می کنند و گه گاهی در مناسبت های مختلف مذهبی عرض ارادتی می کنند و احیاناً ذکر اللهم عجّل لولیّک الفرج بر زبان جاری می سازند. اما در مقام عمل و در زندگی و اجتماع، کوچه و بازار، درس و مسجد وقتی اعمال آنها را زیر ذرّه بین قرار دهیم، گویا اصلاً بوئی از شخص منتظر از او به مشام نمی رسد؛ و وقتی در زوایای نفس او بنگریم، هیچ تمایلی نسبت به ظهور آن حضرت در او دیده نمی شود.

گرچه با زبان قال می گوید: «خدایا امام زمان ما را برسان» ولی با زمان دل می گوید: «خدایا از تو می خواهم قدری در آمدن حضرت دست نگهداری تا من به کمال مشتهیات خود نائل آیم. بارالها! مخارج عائله سنگین است؛ من قدری از مال ربوی استفاده می کنم. وقتی به وضع مناسبی از جهت مالی رسیدم توبه و استغفار می کنم. علاوه بر آن خمس آنرا نیز از باب ردّ مظالم می پردازم و …» خلاصه در هر زمینه ای در امور روزمره با توجیهات غلط و کلاه های شرعی عمر خود را سپری می کند. در حالی که خود در سویدای نفسش آگاه است که همه یا غالب برنامه هائی که برای زندگی خود چیده است، همه ی آن یا غالب آن با شرع پاک اسلام یا بهتر بگوئیم با آنچه که امام زمان علیه السلام از او می خواهند، مغایرت دارد.

صفحات: 1· 2

تنها راهى كه ما را به هدف از خلقت انسان مى‌رساند بندگى است. آن مقامى كه همه ائمه معصومين(عليهم السلام) در مناجات شعبانيه درخواست مى‌كردند جز عبوديت راهى ندارد؛

مرتبه ديگرى از عبوديت اين است كه ما خدا را عبادت كنيم و اراده خود را تابع اراده او قرار دهيم چون معتقديم او مصلحت واقعى ما را بهتر از خودمان و بهتر از هر كسى مى‌داند. اگر به چنين انگيزه‌اى هم خدا را عبادت كنيم، قابل قبول است. اما چنين عبادتى نيز آن عبادت احرار كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمود، نيست. اين عبادت با آن عبادتى كه «وجدتك اهلا للعبادة» فرق مى‌كند. اين‌جا من دنبال مصلحت خودم هستم، منتها تشخيص داده‌ام براى آن كه به آن مصلحت دست يابم بهترين راه اين است كه اراده خود را تابع اراده خدا قرار دهم و دنبال امر و نهى او حركت كنم. اين گونه عبادت كردن مثل عمل كردن به نسخه پزشك است. بيمار اگر به دستورات پزشك و نسخه او عمل مى‌كند، نه از روى علاقه به پزشك، بلكه به دليل علاقه به خود و سلامتى خويش است كه اين كار را مى‌كند. در اين نوع عبادت يك نوع «خودپرستى» نهفته است؛ و خودپرستى غير از خداپرستى است. اين چنين عبادتى شبيه همان «عبادت تجّار» است.

عبادت احرار آن است كه به مصلحت خودش كار ندارد؛ بلكه مى‌گويد: وَجَدْتُكَ اَهلا لِلْعِبادَة. برايش مهم نيست كه مصلحت خودش چه مى‌شود، مهم اين است كه سر به آستان معشوق بسايد. در دعاهاى امام زين‌العابدين(عليه السلام) هست كه: خدايا اگر بارها مرا به جهنم ببرى و بسوزانى دست از محبت تو بر نمى‌دارم. شبيه همين مضمون در دعاهاى ديگر نيز وجود دارد. اين معرفت را مقايسه كنيد با معرفت امثال ما كه اگر روزگار كمى بر وفق مرادمان نچرخد و خدا آن طور كه ما مى‌خواهيم پيش نياورد، از خدا دل‌خور مى‌شويم و سر ناسازگارى بر مى‌داريم! بين آن بنده و اين بنده چقدر تفاوت است؟!

اگر ما هم همت كنيم، رسيدن به چنين مقام‌هايى غيرممكن نيست. بايد از مراتب پايين شروع كنيم و قدم به قدم به پيش رويم. اگر مى‌بينيم در جايى نهى الهى وجود دارد از آن اجتناب كنيم و آن‌جا كه مرضىّ خدا است حاضر باشيم. سپس به تدريج رضايت خود را تابع رضايت خدا كنيم. در مقابل خدا ميل و اراده و هوسى نداشته باشيم. آن‌گاه خدا نيز تدبير امور چنين بنده‌اى را به عهده مى‌گيرد، با او مناجات مى‌كند و ذكر خود را دمادم بر قلب و جان او جارى مى‌كند و به مقام «تُلْهِمَنى ذِكْرَك و توزِعَنى شُكْرَك»(1) مى‌رساند؛ مقامى كه خدا خود ياد خويش را بر دل بنده الهام مى‌كند. اين جا است كه سراسر زندگى انسان عبادت مى‌شود؛ چرا كه تمام حركات و سكناتش تابع اراده الهى است، و حقيقت بندگى و عبوديت چيزى جز اين نيست. عبادت فقط نماز و روزه نيست. آنها هم اگر عبادتند به اين لحاظ است كه اراده خدا به آنها تعلق گرفته است. آرى، بنده مى‌تواند به آن‌جا برسد كه نه فقط نماز و روزه‌اش، كه تمام افعالش، تمام هستى و وجودش تابع اراده خدا گردد.

پ.ن: . مفاتيح الجنان، دعاى كميل.

برگرفته از کتاب آیین پرواز آیت الله مصباح یزدی

موضوع: بررسی ابعاد وجودی حضرت فاطمه سلام­ الله­ علیها

به عنوان الگوی امام مهدی علیه­السلام

در خودسازی­های فردی و اجتماعی نمونه عملی سهم عمده­ای را ایفا می­کند و قرآن به عنوان کتاب انسان­ساز بشریت نمونه­های عینی، تربیتی از جنس افراد بشر را معرفی نموده است. این نیاز به الگوخواهی به حدی از اهمیت برخوردار است، که حتی معصومین علیهم السلام نیز با وجود اینکه از جهت منش و بینش مصون هستند ولی خود را بی­نیاز از الگو نمی­دانند که در میان معصومین علیهم السلام حضرت زهرا علیهاالسلام که از جایگاه و مقام ویژه و مخصوصی برخوردارنند الگویی بی­همتا و یگانه برای ایشان و تمام جهانیان می­باشند؛ تا جایی که ا مام مهدی علیه السلام که خود به عنوان یگانه الگوی کامل بشریت هستند حضرت زهراعلیهاالسلام را به عنوان الگویی بی­همتای خود انتخاب کرده­اند. چنان­که در بخشی از توقیع خود می­فرمایند: ” فِی إبنّةِ رَسُولِ اللهِ لِی أُسوَةٌ حَسَنَةٌ” سیره و عمل یگانه دختر پاک رسول خدا صلی­الله علیه وآله برای من الگو و نمونه پسندیده­ای است.

این امر از یک سو نشانه توجه و عنایت خاص حضرت مهدی علیه السلام به ساحت حضرت زهرا علیهاالسلام و از سوی دیگر ارتباط تنگاتنگ ایشان با مادرشان می­باشد.

در این تحقیق به برخی از ابعاد وجودی حضرت زهرا علیهاالسلام به عنوان الگوی امام مهدی علیه السلام اشاره شده است و بعضی از شباهت­های سیاسی بین ایشان از جمله: سرزنش خواص جامعه، اشک و ندبه در اعتراض به وضع موجود، عدم بیعت با خلفای زمان و … و نیز صبر حضرت زهرا علیهاالسلام به عنوان نمونه عینی و عملی استقامت، و هم­چنین بعضی از شباهت­های فردی در سیره و عملکرد هر دو بزرگوار از جمله شباهت در خلقت، شباهت­های عبادی و شباهت­های اجتماعی و هم­چنین شباهت در اسم و لقب که عبارتند از بقیه­النبوه و بقیه­الانبیاء، منصوره و منصور، طاهره و طاهر، محدثه و محدث، کریمه و کریم، زکیه و زکی، صدیقه و صدیق و … پرداخته شده است. تا ما نیز به تأسی به مولا و مقتدایمان امام مهدی علیه السلام کامل­ترین الگوی جهان بشریت را شناخته و سرمشق خود قرار دهیم.