امير طاهري

تاريخ شهادت: 61/8/16

محل شهادت: پنجوين

براي ديدن تصوير در اندازه بزرگتر روي آن كليك كنيد.

دوستان هر نوع اطلاعاتي از زندگي اين شهيد در دست داريد براي ما ارسال كنيد.

براي آگاهي بيشتر اين پست را بخوانيد

گمان نمی‌کنم خانواده‌ای در ایران وجود داشته باشد که از اوایل بهمن تا آخر اسفند به خانه‌تکانی فکر نکنند.

خانه‌تکانی کردن یکی از رسوم ما ایرانی‌هاست‌. رسمی که فقط اختصاص به جابه‌جایی وسایل خانه و مرتب کردن آن‌ها ندارد‌. رسمی که الگویی است برای غبار روبی کردن از دل‌هایمان تا اگر خدای نکرده ناراحتی و کدورتی در آن است جای خود را به دوستی و صمیمیت بدهد‌. چه خوب می‌شود اگر همه ما به موازات خانه‌تکانی منزلمان حواسمان به خانه‌تکانی دلمان هم باشد.

ادامه »

ـ  وقتی چندتا نوعروس فامیل دوره‌اش می‌کنند و می‌پرسند چرا ازدواج نمی‌کند، شانه بالا می‌اندازد که :” شوهر کنم که چی بشه؟ بشم مثل شماها؟!” چند ثانیه سکوت. بعد یکی از نوعروس‌ها می‌پرسد: “مگه ما چمونه؟” دخترک پوزخند تلخی تحویلش می‌دهد و هیچی نمی‌گوید. نوعروس‌ها نگاه‌های متعجشان را با هم رد و بدل می‌کنند. یادشان رفته دقیقا یک ساعت و نیم است بی‌وقفه دارند از شوهرهایشان بد می‌گویند و به جان زندگی متاهلی غر می‌زنند.

ـ  دارند منقرض می‌شوند. در تمام طول عمرم شاید فقط یک یا دوتای‌شان را از نزدیک دیده‌باشم. باید یکی به مقامات مسئول اطلاع دهد نسل مادرانی که پیش بقیه مدام از بی‌خوابی شب قبل و بدغذایی بچه و نحسی و ریخت و پاش‌ها و بی‌خیالی “باباش” نمی‌گویند رو به زوال است. مادرانی هم که موقع حرف زدن از بچه‌هایشان در چشم‌های‌شان شادی و بر زبان‌هایشان شکر است، گونه نادری هستند که باید برای حفظ شان کاری کرد.

ـ  مدتی است خواندن وبلاگ‌های زنانه را تحریم کرده‌ام. نه بخاطر اینکه بد می‌نویسند یا حوصله سر می‌برند.نه. اتفاقا خیلی‌های شان خیلی هم خوب می‌نویسند. خیلی خیلی خوب. و همین دل آدم را می‌سوزاند. کسی که می‌تواند خوب بنویسد، چرا نمی‌تواند از چیزهای خوب بنویسد؟

ـ  می‌گوید اگر زنان این دوره و زمانه خوشحال نیستندبه‌خاطر این است که زیادی می‌فهمند. می‌گویم تا جایی که یادمان داده‌اند آگاهی باید اکسیر خوشبختی باشند نه اسباب بی‌حالی و بدحالی. بدحالی هشدار بزرگ روح ست بر اینکه “هشدار که آنچه را باید بدانی نمی‌دانی”. کلافگی و سنگینی روح هم شاید وبال دانسته‌های بیهوده‌مان باشد. ما داریم مجهز به تمام چیزهایی می‌شویم که نه به درد می‌خورند و نه به کار می‌آیند.

ـ  جایی خواندم نوشته‌های ما حکم بچه‌هایی را دارند بزرگ می‌کنیم و رها می‌کنیم توی جامعه. بچه هایی که اگر بد بار آمده باشند، اگر خشن و افسرده و بی‌ادب باشند، آدم‌های اطراف را زخمی می‌کنند. این زخم‌ها حال بد می‌آورند. حال بد مسری است. سرایت می‌کند. ما مسئول میکروب‌هایی هستیم که با کلمات‌مان تولید می‌کنیم. مسئول تصاویر زشتی روی دیوار ذهن آد‌مها نصب می‌کنیم. مسئول هوای مسمومی که با نفس‌های غمگین‌مان توی هوا رها می‌کنیم.

ـ  ما زن‌ها برای دیدن کوچکترین زیبایی‌ها و درک خفیف‌ترین شوق‌ها مجهز به حواس پر قدرتی هستیم که هیچ مخلوق دیگری (حتی مردها و حتی‌تر بچه‌ها) از آنها بهره‌مند نیستند. وقتش نشده به جای زیر و رو کردن اسباب نداشته‌ها کمی هم از قد و بالای زیبای داشته‌های‌مان حظ ببریم؟ با این چشمان تیزبین اگر فقط کدری ناخوشی‌ها را ببینیم، ترس آن می‌رود که  ناخوشی و کدورت جز‌ء سرنوشتمان ‌شود.

از خدا حال خوش بخواهیم. دنبالش هم باشیم. با دیگران هم قسمتش کنیم.

نوشته مونا ابراهيم نظري

مادربزرگ و شنل قرمزی، توی شکم آقا گرگه، زندگی تازه‌ای را شروع کرده‌اند و برای خودشان، صندلی، میز، تخت‌خواب، وسایل بافتنی، بازی، … را با کمک آقاگرگه آماده کرده بودند و راحت زندگی می‌کردند. آقاگرگه هم از ترس بی‌خوابی و شعله فانوسی که به خواست مادربزرگ، قورت داده و خیلی خیلی داغ بود، هرچیزی که آنها می‌خواستند را بلافاصله قورت می‌داد.

اما آقاگرگه از خواب و خوراک افتاده بود. آن‌قدر شنل قرمزی و مادربزرگ در شکمش سروصدا می‌کردند که او نمی‌توانست بخوابد؛ لاغر لاغر شده بود و داشت می‌مرد و بالاخره یک روز دراز به دراز افتاد روی زمین و مُرد.

با مردن آقاگرگه، مادربزرگ و شنل قرمزی مجبور شدند به زور از توی شکم آقاگرگه بیرون بیایند و وسایل خودشان را هم بیرن بیاورند، اما…. این پایان داستان نیست. آنها هنوز خیلی از آقاگرگه فاصله نگرفته‌اند که او از جا بلند می‌شود و …

توی شکم این گرگ چه خبر است؟» نوشته عباس قدیرمحسنی انتشارات  شکوفه (واحد کودک و نوجوان انتشارات امیرکبیر) در ۲۰۰۰ نسخه به بهای ۲۹۰۰ تومان برای کودکان منتشر کرده است. قیمت جلد گالینگور آن ۳۹۰۰ تومان است.

ادامه »