يكي از مخاطبان به نام آقاي محمدرضا سجادي، طي يك پيام در بخش نظرات وبلاگ، اطلاعاتي را  راجع به «شهيد محمد فرزانه» در اختيار ما قرار داده اند كه در زير مي آيد .

ضمن تشكر از ايشان، از ديگر دوستاني هم كه درباره اين شهيد گرانقدر و همچنين ديگر شهداي معرفي شده اطلاعاتي در دست دارند براي ما ارسال كنند.

***

بسم الله الرحمن الرحیم
* 27 فروردین 1367: برای اولین بار، او را در مرکز آموزش شرق تهران (موسوم به پادگان امام حسین ع) دیدم؛ برای آموزش داوطلبانه و اعزام به جبهه. عده‌ای را به خاطر سن کمشان می‌خواستند برگردانند که او هم جزو آنها بود و به همین خاطر، لباس شخصی تنش بود. نمی‌دانم چه در چهره‌اش بود که توجه مرا جلب کرد. موی سرش کوتاه بود. با حالت خاصی، در سکوت، به صف بسیجیانی که پذیرفته شده بودند، نگاه می‌کرد و چشم برنمی‌داشت.
چند روز بعد (نمی‌دانم چطور) بالأخره پذیرفته شد.
در طول دوره آموزشی، چون کارهایش را سر فرصت و بی عجله انجام می‌داد، بعضیها در پادگان سر به سر او می‌گذاشتند.

* 16 خرداد 1367: دوره آموزشی تمام شده بود و همه عازم جبهه بودیم. به پایگاه شهید بهشتی آمدیم. بعد به سمت میدان امام حسین راه افتادیم. خانواده‌ها بدرقه آمده بودند. در حالت نشسته داشتیم به مراسم گوش می‌دادیم. دیدم که کودکی تقریباً دوسال‌ونیمه در حالی که یک کیسه کوچک دستش بود، تاتی‌کنان آمد و آن را به محمد فرزانه داد. او گفت: «بسه دیگه» و کیسه را گرفت.
در طول مسیر اعزام به جبهه با اتوبوس، در یکی از توقفگاهها، از گیلاسهای آن کیسه به چند نفری که آنجا بودیم، تعارف کرد.
قرار بود در گردان آبی-خاکی علقمه از لشکر 27، نیروی پدافندی باشیم. ولی بعد از چند روز، اعلام نیاز کردند و به عنوان نیروی کمین، به منطقه «شاخ شمیران»، در کنار سد «دربندیخان» اعزام شدیم. بعداً فهمیدیم که داخل خاک عراق هستیم.

* 6 تیر 1367: دمدمای غروب، آتش بسیار سنگین شد. بعد از چند ساعت فهمیدیم که عراق تک زده و ما محاصره شده‌ایم.

* 7 تیر 1367: در ناحیه دشت جلوی «تپه صادق»، تعدادی از هم‌دوره‌ایهای ما به شهادت رسیدند؛ ازجمله شهید عزیزمان، محمد فرزانه؛ بر اثر اصابت ترکش به سر؛ در حدود ساعت 10 صبح.

روحش شاد و متعالی.

گهگداری که از سر کوچه‌شان (بلوار ابوذر، نرسیده به پل اول، کوچه ششم سمت راست اگر اشتباه نکنم) رد می‌شوم، محال ممکن است که یاد او نیفتم. اسم او زینت‌بخش پلاک کوچه است.

و اینگونه بود که در 27 فروردین 67، در حقیقت، ما دیپورت شدیم….

گاهی تو را به دست باد می سپارم تا نوازش کند وجود نازنیت را…

گاهی زیر باران خیس می شوی تا شسته شود نگاه های هرزه مانده بر تو؛ تنت زخمی است، می دانم، و باران مرحم زخم است! و گاهی زیر آفتاب داغ می سوزی و سرخ می شوی از عطش،اما همچنان بر وفاداریت به من استواری…!

گاهی سر به زیر گرمای وجودت می کشم و تو را پناه اشک های خویش می سازم… و چه راز داری که ماجرای اشک هایم را در دلت نگاه می داری، در سکوتی ابدی! وجودت سنگری است ما بین من و آنچه با من در عناد است و تو، چه زیبا دشمنانم را ناامید می کنی، از به دست آوردن غنیمتی حتی ناچیز!

چه خوب است که هستی نازنینم! چه خوب است که تیرگی را به جان می خری تا دنیایی زیر سایه ات روشن بماند! و چه پر ماجرایی، تاریخی برای بودنت خون داده است؛ از قرن ها پیش دغدغه بوده ای …از قرن ها پیش ارزش …!

ادامه »

مردم باید به کتابخوانی عادت کنند. بیایید کاری کنید که مردم، کتابخوان شوند.

اين جمله اي است كه بارها از رهبر انقلاب شنيده ايم

انتشارات انقلاب اسلامی، وابسته به دفتر حفظ و نشر آثار رهبر فرزانه انقلاب، به دلیل گرانی کاغذ و برای دسترسی آسان مخاطبان، کتاب‌هایش را به رایگان روی اینترنت قرار داد.

و در بيانيه اي آورده است كه اين اقدام را به دليل توصيه رهبر انقلاب به كتابخواني انجام داده است

و تاكيد كرده است:
انتشارات انقلاب اسلامی با توجه به مشکلات موجود در وضع نشر و توزیع کتاب و خصوصاً گرانی کاغذ که تا حدودی ناشی از آثار تحریم‌های ناعادلانه‌ اقتصادی علیه جمهوری اسلامی ایران است و با هدف دسترسی آسان ملّت شریف ایران به آثار منتشره‌ی این انتشارات، به تدریج تمامی این آثار را به صورت پی دی اف و رایگان در پایگاه اطلاع‌رسانی کتب تخصصی انتشارات انقلاب اسلامی به آدرس  WWW.BOOK-KHAMENEI.IR در اختیار عموم مخاطبان و علاقمندان قرار می‌دهد.

خداوند عوضشان بدهد انشاء الله…

وبلاگ طلبه با حجاب نوشت:

هان شنیدم که شبی بر سرِمُد /دختری با پدرش بود به جنگ /

پدر از روی نصیحت میگفت  /که مکن پیروی از راه فرنگ/

مرو از خانه بدون چادر/  بر تن خویش مکن دامن، ننگ /

ای بسا گرگ که در جامه ی تو نوازد آهنگ/نمیش/

بهر صید کنند این دغلان از دغلی/بهر اغفال تو یک لحظه درنگ/

دختر از روی تعرض گفتش/ آنچه گویی تو، بوَد جمله جفنگ/

باش خاموش دگر یاوه مگو/که تو پیری و بری از فرهنگ/

مدتی شد سپری زین جریان /تا که یک شب، پسری گوش به زنگ/

با سخن های فریبنده ی عشق/با کنایات دل انگیز و قشنگ/

همچو آهو نرمش کرد/ از ره حیله، چو روباه زرنگ/

گوهر عفت او را زد و برد/ کرد دامن وی آلوده ی ننگ/

همچنانی که به خود می بالید/ زیر لب، زمزمه کرد این    آهنگ/

صید با پای خود افتاد به دام/مرغ با دست خود افتاد به چنگ

قبل نوشت:

خيلي سال قبل منظورم بچگي نيست شايد دوره راهنمايي دوست داشتم پزشك شوم و خانم دكتر صدايم بزنند.

وقتي رفتم دبيرستان و رشته رياضي خواندم دوست داشتم در دانشگاه استاد فيزيك شوم

بعد كه دانشگاه آزاد فيزيك محض قبول شدم فكر كردم به آرزويم رسيدم اما چرخ روزگار چيزي ديگري نشان داد

بعد يك مدت آمدم حوزه، و عزمم را جزم كردم براي كرسي استادي منطق

حالا كه ديگر درس و دانشگاه و حوزه ندارم شده ام خبرنگار

در دفتر يك مجله كار مي كنم

اين همان داستان معروف است درباره انداختن يك سيب به بالا و هزار چرخ زدن تا به پايين رسيدن

***

ادامه »