ما در حال امتحان دادنيم. در برجستگی‌های دوران زندگی است كه امتحانهای سخت پيش می‌آيد.

در روال عادی زندگی امتحان هست، ليكن امتحانهای برجسته و نفسگير معمولاً مال آنجائی است كه انسان وارد مقاطع حساس ميشود؛ كه از جمله‌اش همين مسئوليتهای ماها است.

گاهی يك نفر سالهای طولانی از عمر خود را با امانت و طهارت گذرانده است، بعد ميرسد به يك مقطع امتحان؛ اگر نتواند در اين مقطع امتحان، توانائی خودش را در مهار نفس نشان دهد، لغزش پيدا خواهد كرد.

اين مقطع حساس، نمايندگی مجلس است؛ مسئوليتهای دولتهائی است؛ مسئوليتهائی از قبيل مسئوليت اين بنده‌ی حقير است. اينها آن مقاطع حساس زندگی ما است؛ اينجاها بايد مواظب خودمان باشيم، مراقب باشيم.

گاهی انسان در حال عادیِ زندگی، خوب زندگی ميكند؛ اما وقتی به پرتگاه رسيد، وقتی به نقطه‌ی حساس رسيد، وقتی به پيچ خطرناك رسيد، نميتواند درست كنترل كند. اين را بايد به ياد داشته باشيم. «فی تقلّب الأحوال علم جواهر الرّجال»؛(۱) ما خودمان را هم در يك چنين مقاطعی ميتوانيم درست محك بزنيم.

معمولاً انسان به خودش خوشبين است. ما عيبهای خودمان را نمی‌بينيم؛ معمولاً محسّنات خودمان را بزرگتر از آنچه كه هست، می‌بينيم.

اينطور جاها وقتی كه بين خودمان و خدا خلوت كنيم، ميتوانيم ضعفهای خودمان را، نقصهای خودمان را پيدا كنيم. يك جا پول هست، يك جا قدرت هست، يك جا وجاهت هست، يك جا شهوات جنسی هست؛ اينها امتحانهای سخت است.

آنچه كه برای نمايندگان محترم مجلس، برای مسئولان دولتی، برای مسئولان قضائی، برای نيروهای مسلح، برای روحانيون، برای آن كسانی كه مجموعه‌ای از اينها را با هم دارند، مهم است، اين است كه با ديد نافذِ خودشان مواقع امتحان و مواضع امتحان را بشناسند؛ بدانند كه اين نقطه، نقطه‌ی امتحان است؛ غفلت نكنيم. اگر توانستيم از اين پيچ خطرناك، از اين نقطه‌ی حساس، از اين لب پرتگاه بسلامت عبور كنيم، خدا را شاكر باشيم، سپاسگزار باشيم.