روز چهارشنبه، 26 تیر ماه خبری با عنوان «ماجرای کشیدن چادر از سر دختر آمر به معروف در ماه رمضان» بر روی خروجی خبرگزاری‌ها قرار گرفت. در این گزارش که شرح مصاحبه با زن آمر به معروف آمده بود، ماجرای تذکر لسانی او به حفظ حجاب، به خانمی بدحجاب و عکس‌العمل نامناسب آن زن که ضرب و شتم و توهین به وی بوده، عنوان شده است. همچنین جملاتی از زبان زن بدحجاب به این صورت که «این تو هستی که باید حجابت را برداری، شماها چند نفری بیشتر نیستید» و «دوره امر به معروف گذشته» به صورتی که مورد توجه مخاطب قرار گیرد، با رنگی متفاوت از رنگ متن آمده بود.

اما باید توجه داشت نوع بازتاب این واقعه به این صورت، چه عواقبی را می‌تواند داشته باشد:

ادامه »

سخن از یک نامِ غریب است. نامی که در بین اسامی دختران ایرانی هر روز کمتر می شود؛ نام یک مادر؛ مادر مهربان همه ما.

همیشه برایم این “غربت” عجیب بوده! زیرا اسباب شهرت و محبوبیت تماما در او و تاریخچه زندگی اش جمع است؛ اما کوتاهی ما و شاید عوامل تاریخی دیگری باعث شده ما او را در حد شأنش تجلیل نکنیم و در بین مسلمین آن طور که شایسته ی حق اوست تکریم نشود.

کسی که نزد خدا و پیامبر اعظم از اهمیت و مرتبت خاص و والایی برخوردار بود.خانم بزرگواری که رسول خدا، برای وفات او، به جای روز عزا، “سال حزن و غم” اعلام کرد؛ عام الحزن!

او قبل از ازدواج خانمی ثروتمند، با شکوه و فخامت و جلال بود و بسیار زیبا و گرامی؛ او را اهل مکه ملکه ی عرب نامیده بودند و به جهت نجابت و عظمتش مورد احترام همگان بود. او اولین همسر پیامبر خداست؛ او اولین زن مسلمان است؛ او اولین نمازگزار در اسلام است؛ او در تصدیق و تایید نبوت رسول خدا، در حمایت و فداکاری برای اسلام لحظه ای کوتاهی نکرد. او وفادارترین یاور، آرامبخش ترین حامی برای رسول خدا بود؛ او سخاوتمندترین پشتیبان و عاشق ترین معشوق برای همسرش محمد مصطفی ص بود. او مادر فرزندان رسول خدا است؛ مادر فاطمه اطهر س!

او در ایمانش به خدا و رسول ثابت قدم و پاکباز بود. رسول خدا فقط او و سه زن الهی را در زمره ی زنان برگزیده عالمین معرفی کرد و در بین تمام زنان خلقت خدیجه کبری و دخترش فاطمه زهرا و آسیه و مریم را “انسان کامل” نامید. او در تمام مکارم اخلاق بی همتا بود. لذا بارها بعد از وفات خدیجه -حتی به همسران خود- می فرموند: خدیجه و أینَ مثلُ خدیجه؟

اما پیشنهاد: لطفا در روز دهم رمضان -یعنی روز جمعه ۲۸تیرماه۹۲- روز وفات حضرت خدیجه کبری سلام الله علیها هر مسلمانی دخترش را با نام مبارک “خدیجه” صدا کند. یعنی فقط یک روز، نام دخترتان را خدیجه بگذارید و اگر کسی دو یا چند دختر دارد کوچکترین دختر را “خدیجه” بنامد. تاکید می کنم فقط برای یک روز! و از همه ی اعضاء فامیل و دوستان بخواهید تا دختر نازنین تان را به این نام مبارک صدا بزنند؛ خدیجه!

بیایید تلاش کنیم تا نام زیبای “خدیجه” زیاد شنیده شود و دلنشینی این نام زیبا، در تمامی خانه ها احساس شود و ان شاءالله با تلاش شما و سایر دوست داران محمد و آل محمد، یک رسم حسنه در احترام عمومی نسبت به مادر مهربان همه ی ما مسلمانان ؛ ام المومنین خدیجه کبری علیهاسلام در جامعه اسلامی مرسوم شود.

بعد نوشت:

این پیشنهاد شهاب مرادی برای روزوفات حضرت خدیجه(س) است.

وقتی بیدار می شوم تا سفره سحر را پهن کنم ، ناخوداگاه یاد سال ها قبل می افتم که هنوز نمی توانستم روزه بگیرم، وقتی مادرم به آرامی صدایم می کرد و من مشتاقانه با چشمانی خوابالود کنار سفره می نشستم و با حسرت به برادر بزرگ ترم نگاه می کردم که امسال برای سال اول روزه می گیرد.

اگر به حس خوب مان هنگام سحر و افطار ماه مبارک به دقت نگاه کنیم، رد پایی از روزهای کودکی با روزه های کله گنجشکی اش و همچنین سال اولی که روزه کامل گرفتیم و تشویق پدر ومادرمان را در آن می بینیم.

لذت بعضی از چیزها در خانه و در محیط خانواده در قلب و روح انسان نهادینه می شود. پس نباید در این ماه، حال و هوای خانه مان مثل ماه های قبل باشد. نباید عبادت و روزه داری مان را یک امر فردی تلقی کنیم. باید رنگی بپاشیم بر همه زندگی مان تا هم خودمان و هم فرزندانمان.

برای اینکه این ماه را به خوبی و سلامتی پشت سر بگذارید، بهتر است یک برنامه ریزی ماه مبارکی داشته باشید. ما در پنجره برای تان پیشنهاداتی داریم:

ادامه »

مهدی آذر یزدی که او را با کتاب «قصه های خوب برای بچه های خوب» می شناسیم در 18 تیرماه درگذشت.

به پاس قدردانی از این پدر داستان کودک و نوجوان این روز، به نام «روز ادیات کودک و نوجوان» نامگذاری شد.

روحش شاد

چهاردهم تیرماه در سال ۱۳۸۱ پس از پیشنهاد انجمن قلم ایران و تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، به عنوان «روز قلم» در تقویم ثبت شد.

البته توجه به قلم در سرزمین ما پیشینه‌ای دیرینه دارد. سده‌ها پیش در ایران باستان، تیرگان (سیزدهم تیرماه) یکی از مهم‌ترین جشن‌های ایران باستان بوده که آیین‌های مخصوصی داشته و یکی از آن‌ها پاسداشت قلم بوده است.

یکی از دلایلی که برای این جشن ذکر شده، این است که در این روز، هوشنگ، پادشاه پیشدادی ایران، نویسندگان و کاتبان را به رسمیت شناخت و آنان را گرامی داشت. مردم جشن گرفتند و آن جشن به یاد ارجمندی قلم بر جای ماند. دلیل دیگری هم که برای این جشن ثبت شده، این است که به نوشته‌ی ابوریحان بیرونی، سیزدهم تیرماه، روز ستاره‌ی تیر یا عطارد است و چون عطارد، کاتب ستارگان است، می‌توان سیزدهم تیرماه را روز نویسنده نامید.

پس از انقلاب نیز نویسندگان و شاعران سرشناسی چون محمدعلی سپانلو سیزدهم تیرماه را به عنوان روز قلم و نویسنده پیشنهاد دادند، تا این‌که چهاردهم تیرماه از جانب انجمن قلم به عنوان روز قلم نام‌گذاری شد.

امسال  در روز چهاردهم تیرماه و به مناسبت روز قلم، در خانه‌ی سیمین دانشور و جلال آل احمد، از یادنامه‌ی سیمین دانشور با نام «بی‌ سرو سیمین» نوشته‌ی سیدجواد میرهاشمی رونمایی شد.